Η ζωή του Πι (Life of Pi) – Υπέρ και κατά

 22 Δεκέμβρη λοιπόν. Βλέποντας πως ο κόσμος δεν τελείωσε όπως ισχυρίζονταν μερικοί, νομίζω πως επιβάλλεται μια σύντομη μνεία στις πιο γνωστές ταινίες που πραγματεύονται την καταστροφή του κόσμου.

Φυσικά δεν γίνεται να λείπει το «Day after tomorrow» στο οποίο παρουσιάζονται ακραία καιρικά φαινόμενα σε διάφορα σημεία της Γης, με τα εντυπωσιακά χολιγουντιανά εφέ να κυριαρχούν. Το «Αρμαγεδδών» είναι κλασική, πλέον, ταινία στην οποία ένας αστεροειδής απειλεί να καταστρέψει τη Γη και η NASA επιλέγει μια ειδική ομάδα διάσωσης. Ρομαντική χροιά και μεγάλα ονόματα για πρωταγωνιστές της ταινίας. Αγαπημένη μου ταινία είναι το «Dr. Strangelove: How I learned to stop worrying and love the bomb(1964)» που αποτελεί μαύρη κωμωδία του Stanley Kubrick και σατιρίζει ανοιχτά τους φόβους Αμερικανών και Ρώσων για πυρηνική καταστροφή. Στη συνέχεια, το «Knowing» με τον Nicolas Cage να προσπαθεί να σώσει τον κόσμο από τους εξωγήινους, αποκρυπτογραφώντας περίεργα σύμβολα. Την αλλαγή κάνει το «The road» καθώς παρουσιάζει ένα δράμα στο οποίο απουσιάζουν τα εφέ. Η καταστροφή του πλανήτη έχει ήδη γίνει και οι επιζώντες προσπαθούν να ανασυγκροτηθούν. Τέλος, χαρακτηριστικές επίσης ταινίες περί καταστροφής του κόσμου είναι οι «The day after», «I am Legend», «Planet of Apes», «28 Days later» και «2012» με θεματολογία την κυριαρχία ζόμπι, πιθήκων, ενός ανεξερεύνητου θανατηφόρου ιού και τον πρόσφατο φόβο για τη συντέλεια του κόσμου το 2012.

Παρατηρώντας τις ταινίες που άρχισαν προβολές αυτή την εβδομάδα στους ελληνικούς κινηματογράφους, η προσοχή μου επικεντρώθηκε στο «Life of Pi – Η ζωή του Πι» που εξιστορείται την περιπέτεια επιβίωσης στη θάλασσα του νεαρού  Πι Πατέλ. Παρά την αρνητική μου στάση προς την ταινία είναι σίγουρο πως ο Ανγκ Λι (δημιουργός των «Τίγρης και Δράκος» και «Brokeback Mountain») δημιούργησε ένα πρωτοποριακό έργο για το πως ένας άντρας καταφέρνει να επιβιώσει από ένα καταστροφικό ναυάγιο στη μέση του ωκεανού και σε αυτή την περιπέτεια μάλιστα αναπτύσσει μια εκπληκτική σχέση με μια τίγρη. 

Πιο συγκεκριμένα, Ο Πι (Suraj Sharma) είναι ένας νεαρός Ινδός που ο πατέρας του διαθέτει ένα ζωολογικό κήπο και κάποια μέρα αποφασίζει να τον πουλήσει στον Καναδά και να μετακομίσει εκεί. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού όμως το πλοίο βυθίζεται και ο Πι, όντας ναυαγός, θα αναγκαστεί να διαθέσει όλη τη δύναμη του (ψυχική και σωματική) ώστε να μην υποκύψει στις επικείμενες δυσκολίες. Το σημαντικότερο κομμάτι της ταινίας αποτελεί η σχέση του άνδρα με το άγριο ζώο καθώς εκεί στηρίζεται η επιβίωση του. Έτσι μέσα σε αυτό το βίαιο και πανέμορφο ταυτόχρονα περιβάλλον πρέπει να το δαμάσει και να το εκπαιδεύσει. Το τέλος φαίνεται πως αφήνεται στη φαντασία του θεατή και είναι καθ’ όλα ανατρεπτικό αφού ο πρωταγωνιστής διηγείται μια διαφορετική εκδοχή της ιστορίας, σύμφωνα με την οποία τα προηγούμενα γεγονότα που παρακολούθησε ο θεατής μπορεί να μην συνέβησαν ακριβώς όπως παρουσιάστηκαν.

Βασισμένο στο ομώνυμο best-seller μυθιστόρημα του Yann Martel  και συνδυασμένο με εκπληκτικά τρισδιάστατα εφέ η ταινία έλαβε κατά την 16η τελετή του «Las Vegas Film Critics Society Awards» βραβείο Καλύτερης Ταινίας, Καλύτερου Σκηνοθέτη, Καλύτερης Φωτογραφίας, Καλύτερων Οπτικών Εφέ και Καλύτερης Μουσικής. Έχει μια πνευματώδη και παραμυθένια χροιά και σαγηνεύει μέσω έντονων εικόνων και εφέ. Παρ’ όλα αυτά, κάποιος που δεν εντυπωσιάζεται εύκολα από τέτοιου είδους ταινίες πιθανόν να την χαρακτηρίσει βαρετή και επιτηδευμένη. Η ταινία αποτελεί μια πολύ καλή μεταφορά στη μεγάλη οθόνη ενός βιβλίου που δεν περιγράφεται εύκολα, με υπέροχη φωτογραφία αλλά κάνοντας υπέρμετρη (κατά τη γνώμη μου) χρήση ειδικών εφέ και παραμερίζοντας κατά διαστήματα το ουσιαστικό νόημα.