Homo Imaginus

Παρατηρούσε τη μελανιά και ήξερε τις επόμενες μέρες τον αποχρωματισμό της.  Μπλε, έπειτα μωβ, μετά κόκκινο ανοιχτό, μετά ίσως λίγο μελί,  θα ακολουθήσει ένα θαμπό κίτρινο, μετά ένα μουντό εκρού, σαν μια βρωμιά που τρίβεις  με μανία να εξαφανίσεις και στο τέλος θα έρθει η επαναφορά του αρχικού χρώματος του δέρματος. Και μετά θα την ξεχάσει. Το πονεμένο σημείο θα ζήσει και πάλι στιγμές ευφορίας και σαρκικής απόλαυσης, θα θρέψει.

Συνέχισε να τρίβει την μελανιά, σάλιωσε ένα δάχτυλο και ακούμπησε επάνω της με τρυφερότητα, προσπαθώντας να επιταχύνει την επούλωση. Στην παραμικρή πίεση το σημείο γινόταν πιο κόκκινο, το αίμα συσσωρευόταν άπλετο κάτω από το δέρμα, θέλει το χρόνο της σκέφτηκε, καλύτερα να προσπαθήσει να την ξεχάσει. Συνέχισε με τις ασχολίες της ημέρας. Κάθε τόσο όμως, την κοίταζε. Εντυπωσιακή μελανιά.

Εντυπωσιακή, γιατί κάτι σαν να θύμιζε. Στις κλεφτές ματιές που της έριχνε, το βλέμμα επέστρεφε με ένα χάδι οικειότητας.  Η μελανιά εκεί, κόκκινη και λαμπερή. Ναι, λαμπερή, ζωντανή, σχεδόν χαρούμενη. Είχε μια χαρούμενη μελανιά.  Όμορφη, ουτοπική.  Και συνέβη να την ερωτευτεί. Τόσο απλά. Δεν ήθελε να την αποχωριστεί. Την πίεζε καθημερινά με μανία. Δεν θα την άφηνε να επουλωθεί. Την ήθελε κόκκινη, γιατί θύμιζε.

Και οι μέρες περνούσαν και ενώ η μελανιά προσπαθούσε να φύγει, ενώ το δέρμα έκανε προσπάθειες να επαναφέρει το φυσικό του χρώμα, πίεση στην πίεση και με επώδυνο ξύσιμο, η μελανιά έμενε ολόφρεσκη.

Και θύμιζε.

Και πέρασαν οι μέρες και οι μήνες και η μελανιά παρέμενε στη θέση της. Και θύμιζε πολλά. Και ενώ όλο το υπόλοιπο σώμα ζούσε, το μέρος με τη μελανιά παρέμενε άρρωστο, τα κύτταρα από κάτω της πέθαιναν και δημιουργούνταν καινούρια, αλλά πέθαιναν και αυτά. Κανένα κύτταρο δεν μπορούσε να επιζήσει σε εκείνο το μέρος, γιατί θύμιζε.

Την έβγαλε και φωτογραφία. Δεν ήθελε να την ξεχάσει ποτέ. Φοβόταν ότι δε θα κατάφερνε να την κρατήσει. Ότι το σώμα θα έκανε τα αδύνατα δυνατά να την επουλώσει. Η αιμοφόρος ζωή κάτω από το δέρμα, στο τέλος, θα νικούσε.

Θυμάσαι;