Η κλωνοποίηση ακολουθεί την ίδια μέθοδο με την οποία δημιουργήθηκε η Ντόλυ: Ο στόχος είναι να γεννηθεί ένα ζώο γενετικά όμοιο με ένα άλλο. Αυτό το καταφέρνουμε με το χειρισμό του ζυγωτού. Λαμβάνουμε ένα ωάριο από μία προβατίνα, αφαιρούμε τον πυρήνα που έχει το DNA, και προσθέτουμε το DNA από κύτταρο ενός άλλου προβάτου(αυτού που θέλουμε να κλωνοποιήσουμε). κλωνοποίηση δεν είναι κάτι νέο, καθώς αποτελεί πια ρουτίνα η κλωνοποίηση αμφιβίων, βοδιών, προβάτων, χοίρων και άλλων ζώων. Ποιός δε θυμάται τη Ντόλυ; Τα νέα αυτή τη φορά έρχονται από το πεδίο κλωνοποίησης των ποντικών.
Έτσι τελικώς έχουμε ένα ζυγωτό που είναι γενετικά ίδιο με το πρόβατο από το οποίο πήραμε το γενετικό υλικό. Θέτουμε το ζυγωτό στη μήτρα μίας προβατίνας, και το ζυγωτό θα αναπτυχθεί γεννώντας ένα πρόβατο ολόιδιο με το αρχικό!
Από τί κύτταρα παίρνουμε το DNA που θα εγχύσουμε στο ωάριο; Στα ποντίκια χρησιμοποιούνται λευκά αιμοσφαίρια που βρίσκονται στους λεμφαδένες, στο μυελό των οστών ή και στο συκώτι.
Αλλά θα ήταν ακόμα καλύτερο αν μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε κάτι πολύ πιο απλό: το αίμα. Με μία απλή λήψη ποσότητας αίματος από το δότη, θα μπορούσαμε να τον κλωνοποιήσουμε, απλοποιώντας έτσι κατά πολύ τη διαδικασία. Και αυτό πέτυχαν Ιάπωνες επιστήμονες στην προσπάθειά τους να βρουν εύκολους τρόπους να διατηρήσουν επιστημονικά πολύτιμες σειρές ποντικών.
Τελικώς, ίσως αυτό τραβάει περισσότερο την προσοχή: θα κλωνοποιήσουμε ποτέ ανθρώπους; Μέχρι στιγμής τα νέα δεν είναι ενθαρρυντικά. Το πρόβλημα σε αυτό το πεδίο δεν είναι μόνο θέμα ηθικής. Υπάρχουν τεχνικά προβλήματα που φαίνονται απροσπέλαστα. Τα κύτταρα στα οποία γίνεται προσπάθεια για κλωνοποίηση ανθρώπων πεθαίνουν πολύ σύντομα, και η κλωνοποίηση ολόκληρων ανθρώπων φαίνεται αδύνατη. Τα όργανα για μεταμοσχεύσεις που μπορούν να δημιουργηθούν είναι άλλο θέμα.
