«Ονειρεύομαι βροχή
Ονειρεύομαι κήπους στην άμμο της ερήμου
Ονειρεύομαι την αγάπη καθώς ο χρόνος περνάει από μπροστά μου
Ανυψώνω την ματιά μου στον ουρανό
Κλείνω τα μάτια μου…
Ξυπνάω σε μία μέθη
Μάταια
Και όλα μου τα όνειρα παίρνουν την μορφή της.»
Κάπως έτσι επιλέγει ο Gordon Matthew Sumner, γνωστός και ως Sting (πρώην μέλος του συγκροτήματος The Police) να περιγράψει μία κατάσταση την οποία λίγο πολύ όλοι μας έχουμε βιώσει σε κάποια φάση της ζωής μας.
Επιθυμίες και σχέδια τα οποία αγγίζουν τα όρια του απραγματοποίητου και του αδύνατου. Όνειρα που κάνεις με τα μάτια ανοιχτά και ας ξέρεις πως ποτέ δεν θα πραγματοποιηθούν. Παρόλα αυτά όμως εσύ συνεχίζεις. Αντλείς την δύναμή σου από εκεί. Αντλείς το κουράγιο. Σου δίνει την ώθηση να προχωρήσεις. Να προσπαθήσεις, να κάνεις ένα βήμα παραπέρα και ας αποτύχεις και ας φας τα μούτρα σου. Γιατί πώς αλλιώς θα μάθεις;
Όταν κλείνεις τα μάτια σου και οι σκέψεις σου ξαφνικά ζωντανεύουν. Παίρνουν σάρκα και οστά. Σενάρια ξετυλίγονται ακριβώς μπροστά σου. Σενάρια τα οποία μπορείς να δεις μόνο σαν μέρος ενός ονείρου. Πρωταγωνιστείς, είσαι χαρούμενος, έχεις όλα όσα ποτέ ζητούσες και ξαφνικά ξυπνάς ιδρωμένος. Εύχεσαι για μία και μόνο φορά να ξυπνήσεις και τα πράγματα να είναι όπως θα ήθελες εσύ να είναι. Μία μόνο φορά.
Αλλά μήπως όλα είναι μέσα στο μυαλό μας; Γιατί έχουμε μία τάση να περιπλέκουμε τα πράγματα, να κάνουμε τα εύκολα δύσκολα. Γιατί το μυαλό μας είναι κολλημένο. Ένας φόβος μας κρατάει πίσω, μας ακινητοποιεί και μας κάνει να βλέπουμε τα δυνατά, αδύνατα. Γιατί βολευόμαστε στη θέση μας, στο «σίγουρό» μας. Γιατί δεν τολμάμε το καινούριο και την αλλαγή. Γιατί η σκέψη της αποτυχίας είναι αυτό που μας φοβίζει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Γιατί είμαστε εύθραυστοι.
Γιατί τίποτα δεν είναι αδύνατο.
