Το καλοκαίρι έφυγε

Αφού επιτέλους το καλοκαίρι πέρασε (τα έχουμε πει αυτά περί καλοκαιριού, μην τα ξαναλέμε…), η εξεταστική τελείωσε (ό,τι πιο βάρβαρο είναι αυτή η εξεταστική του Σεπτέμβρη, αλήθεια) και έχουμε αρχίσει να ξαναμπαίνουμε στο ρυθμό μας ήρθε η ώρα λοιπόν να γυρίσουμε πάλι πίσω και εμείς. Αρχίζουμε δυναμικά, με τραγούδια που αρμόζουν στο «ναι, έχει τελειώσει το καλοκαίρι, αλλά να, ο καιρός είναι ακόμα καλός έξω και αχ, ας κρατούσε λίγο ακόμα» κλίμα, που σας έχει κυριεύσει όλους (έστω, τους περισσότερους) και κινούμαστε σε ρυθμούς ελληνικούς, λίγο swing, λίγο ποπ, λίγο… λίγο… δεν ξέρω πώς να τους χαρακτηρίσω…

 Κωστής Μαραβέγιας – Λόλα

Είναι ένας. Είναι μοναδικός. Είναι έρωτας. Νομίζω αυτά και μόνο θα αρκούσαν αλλά θα πω παραπάνω. Γνώριζα ένα τραγούδι του μόνο, για το οποίο μάλιστα θυμάμαι καλά πως την πρώτη φορά είχα σχολιάσει «εντάξει μωρέ, είναι λίγο χαζούλικο αλλά ακούγεται πολύ ευχάριστα» (να σημειωθεί παρακαλώ πως παραμένει ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια μέχρι και σήμερα) και έτυχε να βρεθώ μια μέρα σε μία συναυλία του, 2 χρόνια πριν στη ΔΕΘ. Ε, αυτό ήταν. Το κακό είχε γίνει. Η επικοινωνία του με το κοινό, η ζωντάνια του και η ενέργειά του, αυτό που τον έκανε να πετάγεται απ’τη μια πλευρά της σκηνής στην άλλη μέσα σε δευτερόλεπτα καθώς ακόμη ο τρόπος του όπως και τα τραγούδια του, που σε ξεσηκώνουν και εσένα, θέλεις δεν θέλεις, ήταν υπερ-αρκετά για να με εντυπωσιάσουν και να με κάνουν να κάθομαι να τον κοιτάω με το στόμα ανοιχτό, σα χαζό. Περιττό να πω πως με τραβούσαν να φύγουμε από τη συναυλία και πως το ίδιο βράδυ που γύρισα σπίτι αυτομάτως κατέβασα όλα του τα τραγούδια και τα άκουγα μέχρι που με πήρε ο ύπνος με τα ακουστικά στα αυτιά.

Ο Κωστής Μαραβέγιας τραγουδάει, γράφει, συνθέτει και παίζει μουσική (πόσα ταλέντα πια αυτό το παιδί) και η «Λόλα» από κάτω είναι μία γυναίκα η οποία σιχαίνεται όλα τα στερεότυπα και ζει μέσα σε τρέλα. Αν είναι αληθινό ή φανταστικό πρόσωπο; Ορίστε τι έχει δηλώσει ο ίδιος: «Ναι, τα έχω βιώσει όλα, έχω βρει μια πλευρά της Λόλας σε προηγούμενη σχέση μου. Όλες αυτές είναι ιστορίες που έχω ζήσει και εγώ ένωσα το παζλ για να φτιάξω μια αυτόνομη ιστορία. Η Λόλα τελικά είναι το λάθος πρότυπο».

 Monsieur Minimal – Πάστα Φλώρα

Ο Μεσιέ Μινιμάλ (Monsieur Minimal -κατά κόσμο Χρήστος Τσιτρούδης) διακρίθηκε μέσα από το διαγωνισμό του coca-cola Sound Wave με τα κομμάτια “Silk” και “Love is a circle“, κάνει το δισκογραφικό του ντεμπούτο το 2008 με το άλμπουμ Lollipop αποκλειστικά σε αγγλικό στίχο ενώ δύο χρόνια αργότερα, το 2010, έρχεται με νέα δισκογραφική δουλειά, αυτή τη φορά με στίχο ελληνικό. Το δεύτερο άλμπουμ του φέρνει τον τίτλο «Πάστα φλώρα», όπως και το τραγούδι παρακάτω, κυμαίνεται σε ρυθμούς indie pop, με ηλεκτρονική χροιά και αν και ο τίτλος του βασίζεται στο ομώνυμο (και αγαπημένο μου) café-bar της Θεσσαλονίκης, η υπόλοιπη ιστορία του τραγουδιού έχει πολλά φανταστικά στοιχεία, όπως έχει δηλώσει ο ίδιος σε συνέντευξή του.

Κάποιους μπορεί να τους ξεσηκώνει, εμένα όμως ένα πράγμα μου έρχεται κάθε φορά στο μυαλό… «Μαμάαααααα; Πότε θα κάνουμε καμιά πάστα φλώρα;;» Αυτά.

Λεωνίδας Μπαλάφας – Πυροσβεστήρας

Έχει χαρακτηριστεί ως ο «Έλληνας Bob Marley». Υπερβολή. Αλλά ναι, ήθελα να το πω. Τον Λεωνίδα Μπαλάφα λοιπόν, τον είχαμε συναντήσει το 2006 όπου είχε πάρει την πρώτη θέση στο Fame Story (NAI! Το ξέρω πως ούτε και εσύ το θυμώσουν και ξίνισες λιγάκι τώρα που στο θύμισα..). Ένα φυσικό ταλέντο με προσωπικό στυλ, αναγνωρίσιμος στο άκουσμα. Τραγουδά, γράφει μουσική και στίχους στους δίσκους και προσεγγίζει την ελληνική «έντεχνη σκηνή». Τρελός, νευρικός, ενοχικός αλλά και ρομαντικός, όπως λέει και ο ίδιος, που ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους μουσικούς της γενιάς του.

«Για τη στιγμή, για τη χαρά, για την παρηγοριά»

 Μαριέττα Φαφούτη – Kookoobadi

Η Μαριέττα Φαφούτη γράφει μουσική για ταινίες, ντοκιμαντέρ, τηλεοπτικές παραγωγές, διαφημίσεις, θεατρικές παραστάσεις και μιούζικαλ και τον τελευταίο καιρό έχει κατακλύσει τα ραδιόφωνα και έχει μαγέψει τους ακροατές με το μαγικό της ξόρκι. Η ίδια έχει επισημάνει πως: «Φτιάχνω μουσική για δια­φημίσεις. Είναι η δουλειά από την οποία ζω. Η δισκογραφία προέκυψε τυχαία, από το MySpace. Ανέβασα ένα κομμάτι με τη φωνή μου για οδηγό και άρχισα να λαμβάνω mail ενδιαφέροντος. Στην αρχή το είχα πάρει για πλάκα. Έλεγα “δεν είμαι εγώ για τέτοια, μουσική κάνω”, μετά είπα “είμαι χαζή να μην το δοκιμάσω;”». 

Στο “Kookoobadi” (το μαγικό που λέγαμε) βλέπουμε “απλούς καθημερινούς ανθρώπους, οι οποίοι βρίσκονται ξαφνικά ως δια μαγείας κάτω από μια ντισκομπάλα. Για τα επόμενα λεπτά όλος ο κόσμος θα γυρίζει από εκείνους. Το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να αρχίσουν να χορεύουν! Η λέξη Kookoobadi δεν υπάρχει πουθενά. Είναι ένα μαγικό ξόρκι που κάνει τους ανθρώπους να χαμογελάνε και να παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους.”

Και επειδή ένας μόνο Μαραβέγιας (ένας Μαραβέγιας, δύο Μαραβέγιες, έτσι πάει) δεν φτάνει και επειδή το απαιτεί και ο τίτλος και επειδή θα έσκαγα αν δεν το έβαζα…ορίστε!