Μια απέραντη θάλασσα, ένα ατελείωτο γαλάζιο…Αυτό έχω μπροστά μου. Κάτω από το ζεστό, ανυπόφορο φως του ήλιου οι σκέψεις μού πλημμυρίζουν την καρδιά και το μυαλό.Από μικρή μου άρεσε να κοιτάω την θάλασσα και μεγαλώνοντας συνειδητοποιώ ότι μοιάζουμε …
Πάντα απρόβλεπτη και ίσως και επιπόλαιη να μαραζώνει στην αγκαλιά του ουρανού… Φυσικά έχουν κάποια κοινά :το χρώμα, την ομορφιά, την αγάπη για κάθε πλάσμα που γεννιέται. Αλλά τι συμβαίνει όταν μέσα στα ελάχιστα αυτά σημεία ισορροπίας ριζώνουν και καλλιεργούνται μερικές τολμηρές διαφορές; Η όμορφη γαλάζια νεράιδα οφείλει να συνεχίσει να αγαπάει τον απόμακρο και απότομο γαλάζιο καβαλάρη των αστεριών; Τέλος, στην αγάπη είναι σωστό να χρησιμοποιείται το ρήμα «οφείλω»?
Η άνοιξη είχε ξεδιπλώσει όλα της τα χαρτιά. Μάλιστα, είχε απλώσει το πολύχρωμο πέπλο της σε κάθε μήκος και πλάτος που αγγίζει το ανθρώπινο βλέμμα. Τα λουλούδια χορεύουν τα βράδια κάτω από το φως του φεγγαριού και με το πρώτο φως του ήλιου δειλά, δειλά αγκαλιάζουν το γήινο έδαφος, αδρανοποιούν το βραδινό τους λίκνισμα και παραχωρούν λίγο από το μεθυστικό τους άρωμα στο αεράκι που τα πειράζει ντροπαλά.
Το δροσιστικό τους άρωμα με πλησιάζει και καθοδηγεί τις σκέψεις μου. Συνεχίζω να κοιτάζω τη θάλασσα… Έτσι, από την μια σκέψη οδηγούμαι σε ένα χείμαρρο από ερωτήσεις . Στη ζωή μου είμαι μια άπειρη, τραγικά ευαίσθητη ύπαρξη. Πάντα ψάχνω και εξαντλώ όλες τις διαθέσιμες πληροφορίες που μου δίνονται. Είμαι από τη φύση μου έτσι. Ψάχνω να γευτώ και την τελευταία σταγόνα ενός ποτού σαν να είναι αυτή η πιο απολαυστική, αυτή που σου φέρνει το κορεσμό, αυτή για την οποία γέμισες το ποτήρι…Πολλές φορές δεν έχω τα σωστά συμπεράσματα. Ανακαλύπτω, λοιπόν, ότι μια θάλασσα περιέχει πάντα τα κρύα τμήματά της, ακόμα και αν το φως του ήλιου τα χτυπάει δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι στην περιοχή αυτή υπάρχει το πιο αφροδισιακό νερό. Η ίδια η θάλασσα δεν μπορεί να σε προειδοποιήσει. Όμως, σε προκαλεί να πειραματιστείς.
Κοιτάζοντας τον έρωτα της φύσης με τις δυνάμεις της άνοιξης, αναλογίζομαι τι δύσκολο που είναι να αγαπάς. Περνούν οι μήνες και η φύση είναι παραδομένη σε δυνάμεις άγνωστες για εκείνη, σε δυνάμεις που θα την εγκαταλείψουν σε διάστημα πολύ μικρό.
Τώρα με αποσπούν τρεις λέξεις: έρωτας, παράδοση, ειλικρίνεια. Λειτουργούν σαν ένα τριαδικό σύστημα. Μία υπεροπτική κατάχρηση συναισθημάτων από υπερβολική αίσθηση εξουσίας της καρδιάς. Όλα αυτά να γίνονται στο πλαίσιο κάποιας απωστικής δύναμης, η οποία σε αναγκάζει να εγκαταλείψεις τις λογικές σκέψεις και να παραδοθείς στη δίνη των συναισθημάτων. Τέλος υπάρχει πάντα η δίκη. Η θεϊκή δύναμη που επαναφέρει την ηρεμία, την ειλικρίνεια. Εκεί δοκιμάζονται οι καρδιές, οι ψυχές και οι πόθοι.
Ανάσες συνοδεύουν γεγονότα, χορεύουν τόσο δυναμικά, τόσο σιωπηλά κάτω από το διαπεραστικό φως των ματιών. Ζαλίζει τόσο πολύ το μυαλό μου εκείνη. Με στοιχειώνει η καρδιά μου γιατί μου υπενθυμίζει ότι έχω αισθήματα.Αν δεν είχα συναισθήματα πώς θα ήταν; Πού βρίσκονται αυτά τα συναισθήματα; Καρδιά μου, γιατί υπάρχεις; Η ψυχή μου είναι κενή, αλλά η θάλασσα παραμένει ήρεμη.Η ψυχή μου βγάζει κραυγές που σε τρελαίνουν, σε αποσυντονίζουν και δεν ξέρεις αν είναι κραυγές πόνου ή οργής ή έκπληξης, αλλά η θάλασσα πάντα ήρεμη…
Ίσως τελικά δε μοιάζουμε ,θάλασσα μου, ίσως είμαστε διαφορετικές .Εγώ περνάω τόσες φουρτούνες, εσύ ζεις για τις φουρτούνες. Τις αγκαλιάζεις όταν έρχονται και περιμένεις με υπομονή να φύγουν,να ταξιδέψουν για άλλα μέρη… Εγώ; Δε τις θέλω τις φουρτούνες, θάλασσα μου, και όταν έρχονται με χτυπάνε… Θάλασσα μου, πάρε με μαζί σου…κρύψε κάτω από το πέπλο σου… Δείξε μου τον τρόπο να παραμένω δυνατή… Θάλασσα μου, σου είπα πόσο περίεργο είναι ο πόνος; Είναι απαιτητικός πόνος, με θέλει γονατισμένη, με θέλει σκλαβωμένη, δεν ικανοποιείται με απλά δάκρυα… Έρχεται και όταν θέλει εκείνος φεύγει, αλλά αφήνει στίγματα στο σώμα μου. Αυτός ο βιασμός που μου κάνει,με φοβίζει θάλασσα μου.
Συμβούλεψε με, μάλωσε με, αγάπησε με, χτύπησε με. Μη με ρωτήσεις μονάχα ποιος κυβερνάει το πόνο και ποιος τραβάει τα λυμένα μου μαλλιά. Δε θα σου πω. Είναι το μυστικό μου. Το μυστικό του δικού μου βυθού…
