Το σημερινό σχολείο

Από την εποχή που οι μαθητές φοβούνταν τον δάσκαλο, φτάσαμε στην εποχή που ο δάσκαλος φοβάται τους μαθητές. Ήμασταν κι εμείς αλάνια και αγρίμια και ώρες-ώρες τους λυπόμασταν με αυτά που τους κάναμε. Αλλά το σημερινό σχολείο είναι άνευ προηγουμένου… Πριν από χρόνια σκεφτόμασταν το μακρινό μέλλον, αν ήμασταν εμείς καθηγητές πώς θα καταφέρναμε να τιθασεύσουμε την τάξη. Αλλά τότε πετάγαμε σαΐτες, ρίχναμε ραβασάκια και στο τσακίρ κέφι βάζαμε φωτιά με τον αναπτήρα στην άκρη του θρανίου. Από την καλή εποχή που βάζαμε ξυπνητήρια μέσα στις σάκες, φτάσαμε να βάζουμε ναρκωτικά. Παλιά κρύβονταν πίσω από το σχολείο ένα 30% για να καπνίσουν κι οι καθηγητές κάναν τα στραβά μάτια για να πάρουν κι αυτοί κανένα τσιγαράκι. Τώρα πλέον ψάχνεις μαθητή που να μην καπνίζει, όχι μόνο στο προαύλιο, αλλά και μέσα στην αίθουσα! Όσο για φοβέρες, διευθυντή και αποβολές δεν ιδρώνει πια το αυτί τους. Εμείς ακούγαμε αποβολή και σκεφτόμασταν το ξύλο που θα τρώγαμε μόλις γυρίσουμε σπίτι. Τώρα το πολύ-πολύ αν τους φοβερίσεις με αποβολή θα σου σύρουν καμιά κατάρα.

Στη γενιά μου έσκαγε κάποιος τα λάστιχα του υποδιευθυντή και σκεφτόμασταν πως θα χάσουμε την εκδρομή όλοι για αντίποινα. Πλέον φοβάται ο υποδιευθυντής μην του στήσουν καρτέρι τη νύχτα και πάει το επόμενο πρωινό στο σχολείο γεμάτος μελανιές. Όσο για τιμωρίες, δεν τολμάς να πεις κάτι τέτοιο! Θα γκρεμίσουν όλο το σχολικό συγκρότημα κι ότι άλλο βρουν μπροστά τους. Εντάξει, κι εμείς κάναμε κατάληψη 1-2 φορές το χρόνο για να σπάσει η μονοτονία. Τώρα στην κατάληψη σείεται κι η υπόλοιπη γειτονιά! Όταν μετά από βδομάδες λήξει, βρίσκεις ένα βομβαρδισμένο σχολείο. Αναρωτιόμαστε ποιος φταίει. Οι παλιοί καθηγητές πού χαλάρωσαν αρκετά; Οι νέοι καθηγητές που μπαίνουμε με το μέρος τους και στο  τέλος δεν μπορούμε να πιάσουμε τα ηνία;  Οι γονείς που δεν τους μαθαίνουν τη σωστή συμπεριφορά;

Η στατιστική δείχνει πως κάθε χρόνο η σχολική γενιά χειροτερεύει και ως προς τη συμπεριφορά και ως προς το μορφωτικό επίπεδο. Δεν υπάρχει πια το άγχος να μην σε πιάσει ο καθηγητής αδιάβαστο. Άρχισε να γίνεται υποτιμητικό το αντίθετο! Να διαβάζεις δηλαδή, αντί να αλητεύεις ολημερίς και ολονυχτίς. Όλοι κάναμε τρέλες, αλλά κάποιες ώρες ρίχναμε και λίγο διάβασμα. Τώρα ζούμε στην εποχή την μόνιμης απουσίας. Κατά τις 9 πάνε σχολείο, κατά τις 11 αλωνίζουν στις καφετέριες. Όχι ότι εμείς ήμασταν υπόδειγμα ηθικής. Αλλά είχαμε ένα ελάχιστο μέτρο. Βρίσκαμε όλες τις κρυψώνες του σχολείου κι όλα τα στενά του νησιού για να ζαχαρώσουμε. Τώρα το θέαμα κατάντησε όχι μόνο ντροπιαστικό, αλλά και αηδιαστικό. Οι σχολικοί έρωτες έγιναν πορνογραφικό υλικό. Δεν είναι λίγες άλλωστε οι περιπτώσεις ενδοσχολικής βίας για βίντεο ερωτικού περιεχομένου. Και μιας που ανέφερα την ενδοσχολική βία, να μην ξεχνάμε ότι το σχολείο μετατράπηκε σε ρινγκ όπου κανείς υπεύθυνος δεν επεμβαίνει.

Το επόμενο μεγάλο πρόβλημα είναι η “αμφίεση πίστας”. Σχολική τσάντα; Τί είναι αυτό; Άγνωστο προϊόν. Μόνο Prada παρακαλώ! Ε, ούτε εγώ κουβαλούσα βιβλία! Αλλά είχα μια σχολική τσάντα, μέσα το cosmopolitan, lip-gloss και πούδρα. Σήμερα η τσάντα όπως είπαμε είναι κάποια επώνυμη μάρκα για βόλτα. Περιέχει κάτι περιοδικά για 40άρες, και ένα νεσεσέρ ολόκληρο με βαριά καλλυντικά. Γιατί το νεανικό και φρέσκο πρόσωπο, έγινε ντεμοντέ. Πρέπει να βάζουν 2-3 στρώσεις βαρύ make-up για να δείχνουν σαν παλαιός ελαιώνας. Το μόνο που άλλαξε είναι τα σκουλαρίκια! Σήμερα έχουν λιγότερα, είναι στη μόδα τα μόνιμα τατουάζ.  Μ’ αυτά και άλλα πολλά καταλήγουμε να μην αναγνωρίζουμε το  σημερινό σχολείο. Η νεολαία εξελίσσεται και φυσικά δεν θα έπρεπε να μένει στάσιμη. Χρειάζεται αυτή η ηλικία της τρέλας και των λαθών. Αλλά μήπως οδηγούμαστε στην παραγωγή μιας γενιάς με λανθασμένα πρότυπα; Και πώς θα είναι αύριο ως πολίτες;