Ο Νίκος Δήμου συνηθίζει να εκφράζει απόψεις διαφορετικές. Αυτό έκανε και τώρα. Μέχρι εδώ όλα καλά. Ο καθένας έχει δικαίωμα να πει την άποψή του δημόσια και να εγείρει με αυτήν οποιαδήποτε συζήτηση. Αυτό που έχει όμως σημασία δεν είναι τόσο η άποψη όσο οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν· αυτές μας δείχνουν την αλήθεια ωμά και παστρικά.
Αρχικά, οι αντιδράσεις δείχνουν με τον πιο απλό τρόπο ότι η ελληνική κοινωνία έχει στην πραγματικότητα μια βαθιά δεξιά συνείδηση. Φαίνεται σε κάθε θέμα που προκύπτει σε συλλογικό επίπεδο (π.χ. σύμφωνο συμβίωσης). Όλοι ευαγγελίζονται ηχηρές λέξεις: ελευθερία, δικαιοσύνη, ισότητα, πλουραλισμός. Η άποψη του άλλου, όμως, είναι σεβαστή για τη κοινωνία όταν της ταιριάζει αλλιώς όχι μόνο δεν τη δέχεται αλλά θα τη χρησιμοποιήσει για να οχυρώσει και άλλο τον μικρόκοσμό της εγκλωβίζοντας ακόμα τον εαυτό της. Με άλλα λόγια, μέσα από τέτοια θέματα αναζητά μανιωδώς τρόπο για να απονομιμοποιήσει την άποψη του άλλου και έτσι να νομιμοποιηθεί η ίδια σαν σύνολο και φορέας της μοναδικής αλήθειας. Τακτικές βέβαια που γενικότερα κρύβουν την εσωτερική αβεβαιότητα, τη σύγχυση μιας κοινωνίας απέναντι σε κάθε είδους διαφορετική άποψη.
Από την άλλη το όλο συμβάν δείχνει ότι η θρησκεία αποτελεί κομμάτι ή έστω εμπλέκεται συχνά με την πολιτική. Μετά τις απόψεις του Δήμου τα κόμματα της δεξιάς ξεκίνησαν έντονη κριτική στο Ποτάμι στο οποίο μέλος ήταν ο Νίκος Δήμου (ουκ ολίγες φορές έγινε σε πάνελ θέμα συζήτησης μεταξύ πολιτικών) με τον ίδιο τον Σταύρο Θεοδωράκη να παίρνει θέση λες και δεν υπάρχουν ζητήματα πολιτικά που πρέπει να τεθούν. Και η επίθεση πέτυχε: ο Δήμου αποχώρησε από το Ποτάμι με τον ίδιο να λέει ότι δεν θέλει να στοχοποιείται το κόμμα. Λογικό. Εξάλλου δεν είναι η πρώτη φορά που ασκείται μια τέτοια τακτική. Η Νέα Δημοκρατία βρίσκει διάνα κατηγορώντας περί αθεΐας τον Τσίπρα και θα συνεχίσει να το κάνει όσο η κοινωνία είναι πρόθυμη να το ακούει.
Το πείραμα που έστω και άθελα του έκανε ο Δήμου έδειξε απλά και χωρίς φιλελεύθερες κορώνες την αλήθεια που έχει να πει η ελληνική κοινωνία τόσο για τη φυσιογνωμία όσο και τους συσχετισμούς που τη δημιούργησαν. Εξηγεί δε γιατί ένα αριστερό κόμμα που μέχρι πρόσφατα δεν δεχόταν ούτε την ορκωμοσία των βουλευτών του στο Ευαγγέλιο και αποχωρούσε από την αίθουσα της Βουλής τώρα έχει πάρει σβάρνα όλους τους μητροπολίτες.