Όλα ξεκίνησαν τον Ιανουάριο του 2015 όταν ο μέσος Έλληνας ψηφοφόρος είπε «Θα τον ψηφίσω, τους είδαμε και τους άλλους, πόσο χειρότερος μπορεί να είναι αυτός;». Ενώ για το πρώτο δεν είχε και άδικο, ως προς το δεύτερο ο κ. Τσίπρας επιδόθηκε έκτοτε σε μια πετυχημένη προσπάθεια να αποδείξει ότι μπορεί και πολύ χειρότερα. Η αρχή έγινε με την περίφημη διαπραγμάτευση για να σκίσει τα μνημόνια, όπου εξαρχής ήξερε ότι κορόιδευε το λαό αλλά δεν μπορούσε να το παραδεχθεί επειδή αυτό τον έφερε στην εξουσία. Έτσι για έξι μήνες έκανε πως διαπραγματεύεται για να παραστήσει τον υπέρμαχο του λαού, αυξάνοντας κατά τη διαδικασία δεκάδες εκατομμύρια ευρώ το δημόσιο χρέος. Η κατάληξη; Μια παρωδία δημοψήφισμα με το οποίο ήλπιζε ο λαός να ψηφίσει «Ναι» για να τον βγάλει από τη δύσκολη θέση, κάτι που έχουν παραδεχθεί και πρώην στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που αποχώρησαν. Κάπως έτσι πραγματοποιήθηκε και η πρώτη μεγάλη πολιτική «κωλοτούμπα» από τις πολλές που ακολούθησαν κατά τη διάρκεια διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ή άλλως του ταξιδιού στη χώρα του παραμυθιού. Γιατί ακριβώς περί αυτού πρόκειται, για ένα συνεχόμενο και κακόγουστο παραμύθι. Παραμύθι τα περί πώλησης των ακριβών βουλευτικών αυτοκινήτων, της ευθύνης των πολιτικών έναντι του λαού, η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, των μνημονίων, της υποχωρητικότητας έναντι των ξένων και πολλά άλλα. Ως προς τα έξοδα των πολιτικών που βαρύνουν τον λαό, μόνο το κόστος από την χρήση των κρατικών αεροσκαφών από συζύγους υπουργών ανήλθαν στα 9.000.000 €.
Αλήθεια που είναι σήμερα εκείνοι οι αγανακτισμένοι και οι «Δεν πληρώνω» που τόσο πολύ υποστηρίζονταν από τον ΣΥΡΙΖΑ; Προφανώς οι επικεφαλής των δεύτερων διορίστηκαν σε κάποια θεσούλα και όντως δεν πληρώνουν γιατί πλέον πληρώνουν άλλοι γι’ αυτούς. Ας θυμηθούμε το σύνθημα «Η ανάπτυξη έρχεται», προφανώς έρχεται από μακριά και βρίσκεται ακόμα στο δρόμο γιατί το μόνο που ήρθε και σε μεγάλες ποσότητες ήταν παράνομοι μετανάστες, προς τους οποίους αρχικά έκανε κάλεσμα η κ. Χριστοδουλοπούλου. Άλλη μεγάλη δήλωση, «Θέλουμε τους άριστους και όχι τους αρεστούς» και όντως οι «άριστοι» τύπου Καρανίκα που θεωρεί ότι η καριέρα είναι χολέρα, Νοτοπούλου που κατέλαβε θέση καθαρίστριας χωρίς ποτέ να ασχοληθεί με το αντικείμενο και έγινε υπουργός, αυτοί και πολλοί άλλοι με μοναδικό προσόν τη γνωριμία με τον πρωθυπουργό κατέκλυσαν τον κρατικό μηχανισμό απομυζώντας τα δημόσια ταμεία. Λαμπρά δείγματα αξιοκρατίας όπως η εν μια νυκτί μεταμόρφωση της συζύγου του κ. Τσίπρα από διοικητική υπάλληλος σε καθηγήτρια πανεπιστημίου, ήρθαν να μας δείξουν ότι τελικά τίποτα δεν άλλαξε, προς το καλύτερο τουλάχιστον.
Στο επίπεδο πολιτικής; Εκεί είναι που η τελμάτωση έχει αριστεύσει. Η ευαγγελιζόμενη εποχή του νέου που θα έδιωχνε το σάπιο παλιό, έχει κυριευθεί από συμπεριφορές τύπου Πολάκη, όπου ακόμα και έναντι των Ευρωπαίων επιτρόπων, ο υπουργός υγείας δίνει το παράδειγμα της καταστρατήγησης των νόμων κάνοντας κυριολεκτικά ό,τι του «καπνίσει». Στη δικαιοσύνη; Χαίρε πεδίο δόξας λαμπρό. Όταν οι αποφάσεις είναι προς το κυβερνητικό συμφέρον είναι όλα καλά, όταν δεν είναι τότε αρχίζουν οι επιθέσεις και οι κάθε είδους παρεμβάσεις. Παρεμβάσεις όπως οι τυχαίες επισκέψεις του κ. Τζανακόπουλου στην αρμόδια για το σκάνδαλο Novartis, τις οποίες αρχικώς αρνήθηκε και εκ των υστέρων δήλωσε ότι αφορούσαν άλλη προσωπική του υπόθεση. Novartis, ένα σκάνδαλο μπαλαντέρ που έβγαινε από τα κυβερνητικά συρτάρια όποτε η κυβέρνηση ήθελε να αποπροσανατολίσει από ζητήματα όπως αυτό των Σκοπίων και το οποίο λειτουργούσε εργαλειακά ως μέσο ασύστολης λασπολογίας, με άγνωστους μάρτυρες και άνευ ιδίας αντίληψης επί των γεγονότων, όπως αποδείχθηκε. Αυτό είναι το νέο πολιτικό επίπεδο, ένα ήθος όπου υπουργοί γνωρίζουν εκ των προτέρων τι θα καταθέσουν οι «άγνωστοι» μάρτυρες και όπου στο τέλος ακόμα δεν έχουμε μάθει τίποτα. Την αποστολή του όμως την εκτέλεσε, όπως και το άλλο περιβόητο σκάνδαλο του Βατοπεδίου που δεν απέδειξε τίποτα.
Η νέα ηθική της κυβέρνησης που τιτλοφορείται ως αριστερή δεν κολλάει σε τέτοιες λεπτομέρειες, η δουλειά να γίνεται, ο κόσμος να έχει κάτι να ασχολείται και να διχάζεται για να παραμείνουν στην καρέκλα αυτοί οι οποίοι κατηγορούσαν τους προηγούμενος ως καρεκλοκένταυρους και εθισμένους στο νεποτισμό. Πόσο αριστερή και προοδευτική είναι αλήθεια μια κυβέρνηση που κλείνει το μάτι στη Χρυσή Αυγή, καθυστερώντας τη δίκη της για να την έχει στο χέρι; Πόσο ευαίσθητη είναι όταν όποιος διαφωνεί χαρακτηρίζεται φασίστας και ακροδεξιός; Μήπως κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια; Πρόσφατα γίναμε μάρτυρες του απαυγάσματος δημοκρατικότητας με τις προληπτικές συλλήψεις ατόμων που θεωρούνταν ύποπτα διαμαρτυρίας κατά κυβερνητικών στελεχών. Ε ναι, ο καθένας έχει το δικαίωμα της άποψης αρκεί να συμφωνεί με τη δική μας. Ο πρωθυπουργός που πρέσβευε ότι είναι σάρκα από τη σάρκα του λαού κατέληξε να τρέφεται από αυτή. Πρεσβεύοντας το νέο, έφερε το πιο άθλιο παλιό, δημαγωγία, ψέμα, διχασμός. Ό,τι πιο επαίσχυντο του παρελθόντος αναδύθηκε ενδεδυμένο το μανδύα του καινούργιου. Τι θράσος πραγματικά μπορεί να έχει ένας άνθρωπος όταν κατηγορεί το παλιό κατεστημένο και το ίδιο του το κόμμα απαρτίζεται από στελέχη του ΠΑΣΟΚ που κυβέρνησαν επί δεκαετίες, πασπαλισμένο με περιθωριακά στελέχη της δεξιάς; Τι ιδεολογία μπορεί να έχει ένα κόμμα παζλ, με κομμάτια άκρας αριστεράς, ΠΑΣΟΚ, ΑΝΕΛ και Ν.Δ.; Τίποτα. Και αυτό είναι το πρόβλημα, ότι δεν έχουν ιδεολογία παρά μόνο εξουσιομανία. Όταν στελέχη που τη μια μέρα σε βρίζουν και την άλλη έρχονται σε σένα με αντάλλαγμα την καρέκλα, το μόνο σίγουρο είναι ότι πρόκειται για ιδεολογικά και ηθικά, ανερμάτιστα άτομα. Αλλά είπαμε, τα παλιά κατεστημένα κόμματα, που πήραν θαλασσοδάνεια κατέστρεψαν τη χώρα. Ισχύει σε ένα σημαντικό βαθμό, εσύ όμως τι διαφορά έχεις; Δεν έχεις πάρει κι εσύ δάνεια χρησιμοποιώντας τις μεθόδους που καταγγέλλεις; ενεχυριάζοντας την ετήσια τακτική επιχορήγηση που θα λάβεις από το 2019 έως το 2023; Δεν έχεις κουρέψει, σύμφωνα με τον κ. Δαρειώτη, κατά 60% το δάνειο για την απόκτηση του κτιρίου της Κουμουνδούρου; Ποιός θα πληρώσει τα υπόλοιπα; Φυσικά τα κορόιδα που θα πληρώσουν και τα δάνεια των άλλων κομμάτων που εσύ καταγγέλλεις, αποκρύπτοντας τα δικά σου κατορθώματα.
Πολλά μπορούν να ειπωθούν για το θέατρο του παραλόγου που ζει η χώρα τα τελευταία χρόνια αλλά η έκταση του άρθρου δεν το επιτρέπει. Θα σταθώ μόνο στο ζήτημα της ευθύνης και όχι της άνευ νοήματος πολιτικής ευθύνης που είναι μόνο κενά λόγια. Το ζήτημα είναι η κοινωνική, ηθική και ποινική ευθύνη. Όταν καλώς κατηγορείς τους προηγούμενους για αμοραλισμό, έλλειψη αίσθησης τους καθήκοντος και σκανδαλώδεις νόμους περί ευθύνης ή ανευθυνότητας των υπουργών, οφείλεις πρώτος εσύ να δώσεις το παράδειγμα διορθώνοντας τα κακώς κείμενα. Αυτό όμως δεν το κάνεις όταν επιχειρείς να καταργήσεις από τον Ποινικό Κώδικα διατάξεις όπως αυτή που αναφέρει ότι «Όποιος ως πληρεξούσιος του ελληνικού κράτους ή συμμάχου του, διεξάγει με κάποια άλλη κυβέρνηση υποθέσεις του εντολέα του με πρόθεση κατά τέτοιο τρόπο που να μπορεί να προκύψει βλάβη για τον εντολέα, τιμωρείται με κάθειρξη». Τι μήνυμα στέλνεις όταν καταργείς την ευθύνη προσώπων που εκπροσωπούν τη χώρα σε διαπραγματεύσεις με ξένη κυβέρνηση και με τις ενέργειες τους βλάπτουν τη χώρα; Το λιγότερο, αποτελεί μια έμμεση παραδοχή ότι τα έκανες θάλασσα στις διαπραγματεύσεις τόσο με τους θεσμούς όσο και στο ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων και φροντίζεις να μην μπορείς να λογοδοτήσεις στο μέλλον. Το μόνο που δεν έχουμε ζήσει ακόμα είναι να επικαλεστούν κυβερνητικά στελέχη κάποια Λενινιστική άποψη ότι κατέχουν τη γνώση και την πρωτοπορία και είναι χρέος τους να οδηγούν το λαό ασχέτως της θέλησης αυτού. Η αλήθεια είναι ότι και ο λαός έχει ευθύνη, μια παρηκμασμένη ηθικά κοινωνία δεν μπορεί παρά να εκλέξει παρακμιακούς εκπροσώπους. Έξαλλου, η παρούσα φαρσοκωμωδία ξεκίνησε με ένα «έλα μωρέ, πόσο χειρότερος μπορεί να είναι;». Το παραμύθι τελικά έχει όνομα και μάλιστα ονοματεπώνυμο, Αλέξης Τσίπρας. Άλλωστε και ο ίδιος από το 2007 δήλωνε στο «blow» ότι «η δύναμη είναι στο παραμύθι». Πολλοί θα θεωρήσουν ότι το άρθρο είναι κομματικής φύσης, αδυνατώντας να κατανοήσουν ότι είναι καθαρά πολιτικό και όχι κομματικό. Ίσως να μην αντιλαμβάνονται καν τη διαφορά των δύο όρων. Ακόμα και αυτοί όμως οφείλουν να κάνουν μια έντιμη ενδοσκόπηση πέρα από κομματικά στερεότυπα. Η έμφαση στο ΣΥΡΙΖΑ είναι απλά συγκυριακή μια και στην παρούσα φάση, αυτό το κόμμα κυβερνά. Ας φροντίσουμε όλοι στο μέλλον να σοβαρευτούμε και να εκλέγουμε εκπροσώπους με σύνεση και όχι με παρορμήσεις. Όλοι περιμένουμε κάποιον άλλο να μας σώσει και δεν φροντίζουμε οι ίδιοι για τη σωτηρία μας, αγνοώντας το γεγονός ότι ο πραγματικός ηγέτης εμφανίζεται όταν ο λαός είναι έτοιμος γι’ αυτόν.
