Ιδού το ερώτημα… Ο Χόρχε Μπουκάι σε ένα από τα βιβλία του, αναφέρει πως υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων: εκείνοι που ζουν σαν οδηγοί του μετρό και εκείνοι που ζουν κάνοντας σερφ! Οι μεν ρισκάρουν συνέχεια και οι δε… δε ρισκάρουν καθόλου! Οι μεν βλέπουν τη ζωή σαν ένα ρίσκο και οι δε, θέλουν πάντα να ξέρουν που πατάνε αφού δε τους αρέσει το ρίσκο. Οι μεν δε φαντάζονται τη ζωή τους χωρίς ρίσκο και οι δε… δε φαντάζονται τη ζωή τους με ρίσκο! Και οι δύο κατηγορίες πάντως αναρωτιούνται πως μπορεί ο άλλος να ζει με αυτό το τρόπο…
Ρίχνοντας μια ουδέτερη ματιά στους πρώτους, θα μπορούσαμε να πούμε πως ζουν μια ζωή χωρίς αστάθειες. Ξέρουν από πριν τη διαδρομή που θα διανύσουν και που θα καταλήξουν. Γνωρίζουν ακόμα και τη διάρκεια. Καμία έκπληξη απολύτως, εκτός και αν χαλάσει το μετρό και βγουν λίγο εκτός προγράμματος και πάλι όμως… θα καθυστερήσουν μεν, αλλά δε θα το φτιάξουν οι ίδιοι, απλά θα φωνάξουν τον ειδικό!
Οι σέρφερ από την άλλη, ξενερώνουν όταν η θάλασσα είναι λάδι. Γουστάρουν τα κύματα και… όσο μεγαλύτερα τόσο πιο διασκεδαστικά! Καμία μέρα και καμία βόλτα πάνω στη σανίδα δεν είναι ίδιες! Κάθε κύμα κρύβει τη δική του έκπληξη και κυρίως το που θα βρεθείς και πως θα καταλήξεις, δε το γνωρίζεις εκ των προτέρων! Μια ζωή τέτοιου είδους μοιάζει, λοιπόν, αρκετά ασταθής, ενδιαφέρουσα και γεμάτη ρίσκο.
Το πώς επιλέγει ο καθένας μας να ζήσει και τι φαίνεται δελεαστικό και ενδιαφέρον, είναι τελείως υποκειμενικό. Εκείνοι, οι οποίοι ρισκάρουν, σίγουρα βρίσκουν τη ζωή χωρίς ρίσκο βαρετή, ουδέτερη, καθόλου μαγική! Εξάλλου τα πάντα χρειάζονται κάποιο είδος ρίσκου…
Εκείνοι που δε ρισκάρουν, ξέρουν πως η ζωή τους μπορεί να είναι ανιαρή και πιο συντηρητική, όμως οι δικαιολογίες που θα βρουν προκειμένου να μη ρισκάρουν είναι τόσο καθησυχαστικές που στο τέλος τους ανακουφίζουν. Ενδόμυχα ίσως και να ζηλεύουν… Όλοι δεν έχουμε νιώσει κάποια στιγμή θαυμασμό και κρυφή ζήλια – με τη καλή έννοια – για ανθρώπους που ρίσκαραν; Κάποιοι παραδειγματιστήκαμε κιόλας και την επόμενη φορά ρισκάραμε και οι ίδιοι… κάποιοι μείναμε ακόμα πιο πίσω!
Ορισμένοι πιστεύουν πως οι άνθρωποι που ρισκάρουν έχουν άγνοια κινδύνου! Και όμως… ο άνθρωπος, ο οποίος επιλέγει το ρίσκο, γνωρίζει πολύ καλά τους κινδύνους που κρύβονται από πίσω, απλά δεν τους αφήνει να τον επηρεάσουν… γιατί η ζυγαριά γέρνει πάντα προς τα θέλω του!
Η αλήθεια είναι πως όσο και αν ζούμε ριψοκίνδυνα μικροί, μεγαλώνοντας αποκτάμε δεύτερες σκέψεις. Το ίδιο ρίσκο που μικρότεροι θα το παίρναμε κατευθείαν, μεγαλύτεροι θα το σκεφτούμε δύο φορές και ίσως να χαμηλώσουμε το βαθμό του ρίσκου… και πάλι όμως δε θα κάνουμε πίσω! Το ρίσκο είναι θέμα ανθρώπου και όχι θέμα ηλικίας. Ένας άνθρωπος που δε ρίσκαρε στα 20 του, δε θα τολμήσει να ρισκάρει ούτε στα 40 του, εκτός και αν στο ενδιάμεσο αποφάσισε να παραιτηθεί από οδηγός του μετρό και να δοκιμάσει να μάθει σερφ!
Η ζωή που ζούμε είναι μία, πόσο αξίζει, λοιπόν, χωρίς ρίσκο; Πόσο αξίζει με το να ζούμε βολεμένοι στο καβούκι μας; Ακόμα και για να κυνηγήσουμε τα όνειρα μας χρειάζεται ρίσκο, για να αφαιρέσουμε τη μονοτονία χρειάζεται ρίσκο, για να αγαπήσουμε χρειάζεται ρίσκο, για να μάθουμε μέχρι που μπορούμε να φτάσουμε χρειάζεται ρίσκο, ναι… για να ζήσουμε σαν σέρφερ χρειάζεται ρίσκο και ρισκάροντας γινόμαστε πιο σοφοί!
Και αν είχαμε πάρει τότε εκείνο το ρίσκο, μήπως τελικά να άξιζε; Μη ρισκάροντας, δε θα το μάθουμε ποτέ!
