Η Εθνική μας ομάδα, σε σχέση με τον πρώτο αγώνα, παρουσίασε κάποια βελτίωση στο παιχνίδι της, ανασταλτικά ήταν πολύ καλή, ωστόσο αυτά δεν ήταν αρκετά για να της χαρίσουν την νίκη κόντρα στην Ιαπωνία. Τώρα, όλα θα κριθούν στη τελευταία αγωνιστική, στο παιχνίδι ζωτικής σημασίας κόντρα στην Ακτή Ελεφαντοστού.
Μολονότι είδαμε περισσότερη συγκέντρωση από τους διεθνής μας, η (άδικη κατά την άποψή μου) αποβολή του Κατσουράνη αλλά και ο τραυματισμός του Μήτρογλου δυσκόλεψαν την εθνική, αλλά σε όχι τόσο μεγάλο βαθμό έτσι ώστε να ηττηθούμε και να πάρουμε το εισιτήριο της επιστροφής.
Το μόνο που συνεχίζει να προβληματίζει είναι πως η Ελλάδα δεν μπορεί να κρατήσει τη μπάλα, να έχει δηλαδή την κατοχή. Οι παίκτες δεν μπορούσαν να κυκλοφορήσουν την μπάλα με κοντινές πάσες και γι’ αυτό ίσως δεν δημιουργούνται αρκετές ευκαιρίες. Όσες φορές είδαμε να γίνεται αυτό, οι Ιάπωνες πίεζαν πολύ και η Εθνική έχανε τη μπάλα. Η κατοχή υπέρ της Ιαπωνίας ήταν συντριπτική. Η Ελλάδα προσπάθησε να απειλείσει με στημένες μπάλες (κόρνερ, φάουλ), χωρίς να δούμε μία οργανωμένη επίθεση από την “γαλανόλευκη” πλευρά. Στον αντίποδα, οι Ιάπωνες είχαν τον έλεγχο του αγώνα, είχαν την κατοχή, έγιναν επικίνδυνοι σε φάσεις εντός και εκτός περιοχής και το μόνο που τους έλειψε ήταν το γκολ.
Ματς – κριτήριο αυτό με την Ακτή στη τελευταία στροφή, πριν την νοκ – άουτ φάση. Η Ελλάδα θα πρέπει να εμφανίσει περισσότερη φρεσκάδα στον αγώνα. Ο Καραγκούνης για μία ακόμη φορά αποδείχθηκε πως είναι απαραίτητος για την ομάδα, παρά την ηλικία του. Το δίδυμο της άμυνας (Παπασταθόπουλος – Μανωλάς) λειτούργησε άψογα σε πολλές περιπτώσεις, με σημαντικές επεμβάσεις τους. Είδαμε βελτίωση, ωστόσο η αναμέτρηση – τελικός με την Ακτή αναμένεται δύσκολη.
