Αν ξυπνούσαμε ένα πρωί και διαπιστώναμε ότι ο λογαριασμός μας στο facebook/instagram/twitter κ.τ.λ. δεν υπάρχει πια, τι θα επικρατούσε άραγε;
α) Πανικός
β) Δε θα μας ένοιαζε καθόλου
γ) Θα προσπαθούσαμε απεγνωσμένα να το ανακτήσουμε ή να δημιουργήσουμε άμεσα καινούργιο
Η αλήθεια είναι πως όλα αυτά τα μέσα σε μερικά θέματα μας έχουν διευκολύνει πολύ. Ήρθαμε σε επαφή με παλιούς μας συμμαθητές, με φίλους που χαθήκαμε ξαφνικά και δε μπορούσαμε να βρούμε. Μπορούμε να διαφημίζουμε άμεσα και δωρεάν την επιχείρηση μας, τα προϊόντα μας, να διευρύνουμε τους πελάτες μας, να δημιουργούμε γκρουπ και να επικοινωνούμε πολύ γρήγορα με όλους στέλνοντας ένα απλό chat.
Από την άλλη όμως, έχουν αρχίσει να μετατρέπονται και σε πολύ κακή συνήθεια! Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της πρόσφατης έρευνας του Western University, 1 στους 11 ανθρώπους παγκοσμίως έχει λογαριασμό στο facebook και 9 στους 10 χρήστες το χρησιμοποιούν για να παρακολουθούν το προφίλ των πρώην συντρόφων τους! Μεγάλο ποσοστό επίσης, εισέρχεται κατευθείαν στο προφίλ των πρώην του – αφού έχει βρει τρόπους να υποκλέπτει το κωδικό – ψαχουλεύοντας έτσι για ύποπτα μηνύματα ή νέες σχέσεις! Και για να μη πάμε μακριά, όλοι θα έχουμε από μια περίπτωση στο περιβάλλον μας, των οποίων η σχέση χάλασε επειδή ο ένας από τους δύο ανακάλυψε κάτι ύποπτο στο facebook του άλλου…
Το πιο τραγικό όμως είναι πως όλα αυτά τα μέσα ” κοινωνικής δικτύωσης” μας έχουν απομακρύνει από τη προσωπική επαφή. Πολλές φορές, θα τύχει να βρεθούμε ανάμεσα σε παρέες, στις οποίες οι περισσότεροι θα ασχολούνται συνεχώς με το smartphone τους και το διαδίκτυο. Οι έφηβοι και οι νέοι προτιμούν πλέον, να φλερτάρουν μέσω διαδικτύου και όχι face to face… Και δυστυχώς αυτό το φαινόμενο χειροτερεύει όλο και περισσότερο, με αποτέλεσμα να χάνεται η μαγεία της επαφής, του αγγίγματος, η σημασία του αληθινού φλερτ! Γινόμαστε πιο απόμακροι, πιο κενοί, πιο μοναχικοί… και βρίσκουμε ενδιαφέρον στο να παρακολουθούμε τις ζωές των άλλων.
Υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι θέλουν μανιωδώς να αυξήσουν τους φίλους τους από 100 σε 1000, περιμένουν πώς και πώς να γεμίσει ο τοίχος τους με ευχές τη μέρα των γενεθλίων τους, από όσο το δυνατό περισσότερα άτομα. Πραγματικά, ποια είναι η αληθινή χαρά; Να σε πάρουν τηλέφωνο πέντε φίλοι να σου ευχηθούν από καρδιάς ή να γράψουν 100 άτομα τυπικές ευχές στο τοίχο σου; Και μήπως τελικά μέσα από όλα αυτά χάνουμε το νόημα;
Η γενιά μας, ήταν από τις τελευταίες που πρόλαβε να ζήσει λίγο χωρίς όλα αυτά και γνωρίζει τη διαφορά! Ήταν η γενιά που μεγάλωσε χωρίς κινητό. Η γενιά, που αν ο άλλος δεν ήταν σπίτι, δε μπορούσες να επικοινωνήσεις μαζί του και άφηνες μήνυμα να σε καλέσει όταν επιστρέψει. Φυσικά, αν ξεχνούσαν να του μεταφέρουν το μήνυμα σου, δε σε έπαιρνε τηλέφωνο ποτέ! Η γενιά, που έδινε ραντεβού στο παρκάκι και δεν ήξερε αν ο άλλος θα καθυστερήσει και πόσο. Η γενιά που φλέρταρε face to face, η γενιά που έβγαινε βόλτα και έλεγε απλά τι ώρα θα επιστρέψει. Και αν… καθυστερούσε λίγο, έζωναν τα φίδια τους γονείς, αφού δεν υπήρχε το κινητό για να επικοινωνήσουν.
Και τώρα; Ξεχνάμε μια μέρα το κινητό μας και νιώθουμε σαν ανάπηροι, λες και δε μπορούμε να υπάρξουμε χωρίς αυτό. Και όμως… μπορούμε και τώρα, όπως μπορούσαμε και τότε. Και αν ένα πρωί, εξαφανίζονταν οι λογαριασμοί μας από όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εμείς που μεγαλώσαμε χωρίς αυτά, ίσως και να μη δίναμε τόση σημασία. Όσοι δε πρόλαβαν όμως να γνωρίσουν αυτό τον κόσμο, δε μπορούν και να το φανταστούν!
Και εννοείται πως είναι προσωπικό το πόσο επιλέγει ο καθένας μας να τα χρησιμοποιεί και σε τι βαθμό τα βάζει στη ζωή του, ας μη ξεχνάμε όμως το ρητό «μέτρον άριστον» και ας θυμόμαστε που και που, – τουλάχιστον εμείς – πώς ήμασταν κάποτε… χωρίς αυτά!
