Έφτασε ο καιρός των διακοπών… άλλοι ετοιμάζονται να φύγουν και άλλοι επιστρέφουν από τον προορισμό τους κλείνοντας έτσι ένα έτος και ξεκινώντας ένα άλλο… όπως παραδοσιακά μας έχει μείνει από την εποχή που πηγαίναμε σχολείο. Οι διακοπές εκτός από χαλάρωση και ξεκούραση αποτελούν μια τέλεια περίοδο για να κάνουμε έναν ετήσιο απολογισμό και να θέσουμε νέους στόχους, να ξεκινήσουμε έναν νέο κύκλο μιας και η ζωή κάνει κύκλους, όπως λένε… είναι αλήθεια όμως αυτό; Η ζωή κάνει κύκλους; Πρέπει να κάνει κύκλους;
Δεδομένου πως η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης και αν δεχτούμε πως στη ζωή ερχόμαστε για να μάθουμε εκείνα τα πράγματα που θα μας οδηγήσουν στην επίτευξη ενός ανώτερου σκοπού, κάθε ένας από εμάς θα βρεθεί πράγματι πολλές φορές να βαδίζει στον “ίδιο κύκλο” μέχρι να πάρει το μάθημα που χρειάζεται από αυτόν και τελικά να προχωρήσει παρακάτω, όμως αναρωτιέμαι… πόσες φορές είναι υγιές να κινούμαστε σ’ αυτόν τον “ίδιο κύκλο”; Για ποιο λόγο δυσκολευόμαστε να πάμε παρακάτω και τελικά, πότε βρισκόμαστε σε έναν φαύλο κύκλο;
Κάθε ένας μας χρειάζεται τον δικό του προσωπικό χρόνο για να διανύσει την απόσταση από το “Ήμουν” στο “Είμαι”, από το “Ήθελα” στο “Θέλω” και από το “Μπορούσα” στο “Μπορώ”, οπότε όσες φορές και να χρειαστούμε το ίδιο μάθημα είναι υγιές να το αναζητήσουμε εκτός και αν εμπόδιο στο να διανύσουμε αυτήν την απόσταση είναι ο Φόβος. Είναι κομμάτι της ανθρώπινης φύσης ο φόβος για το άγνωστο, πόσο μάλλον για εκείνο το άγνωστο κομμάτι του εαυτού μας, αλλά είναι και κομμάτι της ανθρώπινης φύσης η εξερεύνηση του αγνώστου και το θάρρος που χρειάζεται για να το πλησιάσουμε… αν λοιπόν νιώθουμε πολλές φορές πως τα χρόνια περνούν χωρίς νόημα, πως το μόνο που έχει αλλάξει είναι τα κεριά πάνω στην τούρτα γενεθλίων μας, πως πολλοί στόχοι δεν έχουν επιτευχθεί και απογοητευόμαστε, πως κάποιοι μας έχουν προσπεράσει και έχουν βρεθεί σε άλλους κύκλους ζωής ενώ εμείς βρισκόμαστε στον ίδιο γνωστό μας κύκλο, ο λόγος είναι μόνο ο Φόβος. Τον τρέφουμε όσο εξακολουθούμε τα ίδια βήματα, τις ίδιες συνήθειες, κάνοντας τις ίδιες σκέψεις, ακόμα και συχνάζοντας στα ίδια μέρη ή διατηρώντας τις ίδιες παρέες… μαθαίνουμε να αγαπάμε έτσι τον “φαύλο κύκλο” μας και δεν νιώθουμε άνετα να προχωρήσουμε πιο πέρα. Φοβόμαστε να ορίσουμε νέες διαδρομές σκεπτόμενοι πως θα μας οδηγήσουν πιο πίσω από εκεί που είμαστε και έτσι λέμε όχι σε νέες εργασίες, σε νέους φίλους, σε νέους έρωτες, σε νέες συνήθειες παραμένοντας τελικά μέσα σε μια διόλου εκπαιδευτική ρουτίνα!
Προσωπικά, βρίσκω πως η λύση στην παραπάνω κατάσταση είναι να δούμε τον “φαύλο κύκλο” σαν γόρδιο δεσμό… πολλοί νομίζουν πως δεν σπάει, αλλά εκείνος που θα βρει το θάρρος να τον κόψει θα διαγράψει μια διαφορετική πορεία από τους άλλους…αναφορικά λοιπόν με την αρχική ερώτηση και το αν η Ζωή πρέπει να κάνει κύκλους, επιτρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας τη δική μου φιλοσοφία για τη Ζωή… Η Ζωή κάνει κύκλους αλλά είναι σαν σπιράλ, βλέπουμε τα σημεία απ’ όπου περάσαμε, όσους βρίσκονται πίσω και μπροστά μας, το σημείο εκκίνησης αλλά όχι την κατάληξη και το μόνο που μεγαλώνει είναι το βάθος. Εσείς σε τι βάθος θέλετε να είναι το δικό σας Σπιράλ;
