Ανάγνωση κατά προτίμηση…#10

Μια εικόνα… χίλιες λέξεις, έτσι δε λέμε; Η “Εικόνα“, η παρουσίαση αυτού που βλέπουμε και των όσων συμβαίνουν γύρω μας δεν είναι απλώς κομμάτι της σημερινής πραγματικότητας αλλά μια εμμονή που το γένος μας είχε από τα αρχαία του χρόνια, από τότε που χρησιμοποιούσαμε τις πέτρες των σπηλαίων μας ως polaroid απαθανατίζοντας τις καθημερινές μας στιγμές για τις επόμενες γενιές. Στον σημερινό κόσμο δε, η εικόνα μας είναι πολλές φορές σημαντικότερη από το χαρακτήρα ή τις ικανότητές μας, γι αυτό το λόγο υπάρχει μια πολύ κερδοφόρα βιομηχανία στημένη επάνω στην ανάγκη μας να είμαστε αρεστοί με τη πρώτη ματιά! Αισθητικοί, μακιγιέρ, διατροφολόγοι, πλαστικοί χειρούργοι… όλοι στη διάθεσή μας να βελτιστοποιήσουν το πως φαινόμαστε στους άλλους… ή μήπως το πως βλέπουμε τον εαυτό μας;

Με αφορμή το project Original/Ideal του Βρετανού φωτογράφου Scott Chasserot εμπνεύστηκα το σημερινό μας θέμα. Ο καλλιτέχνης φωτογράφησε ανθρώπους διαφόρων ηλικιών χωρίς ίχνος μακιγιάζ και στη συνέχεια μια ομάδα ανέλαβε την ψηφιακή επεξεργασία των φωτογραφιών και δημιούργησαν με τη βοήθεια του photoshop δεκάδες άλλες φωτογραφίες λιγότερο ή περισσότερο κοντά στο πρωτότυπο. Έπειτα οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να διαλέξουν την εκδοχή που τους ικανοποιούσε περισσότερο… υποσυνείδητα όμως, αφού η πραγματική επιλογή έγινε με τη βοήθεια ψηφιακού σαρωτή που κατέγραφε τα εγκεφαλικά κύματα και τις εγκεφαλικές αντιδράσεις στις εικόνες διακρίνοντας έτσι την πιο επιθυμητή. Το αποτέλεσμα του project που με κέντρισε περισσότερο ήταν πως ακόμη και πολύ ευπαρουσίαστοι άνθρωποι επέλεγαν μια ψεύτικη εικόνα και όχι την πραγματική τους, και αναρωτιέμαι…πόσο ο καθένας μας επηρρεάζεται ψυχολογικά από το είδωλο στον καθρέφτη και πόσο εύκολα κρίνουμε τους γύρω μας από την εικόνα που βλέπουμε χωρις να εμβαθύνουμε;

Είναι γεγονός πως πάντοτε υπήρχαν πρότυπα ομορφιάς που οι άνθρωποι προσπαθούσαν να φτάσουν άλλοτε με βατούς και άλλοτε με παράδοξους τρόπους. Από τις Γκέϊσες με το έντονο λευκό make up, τους Βικτωριανούς κορσέδες μέχρι και τα επιθέματα σιλικόνης ή τα αναβολικά για πιο φουσκωμένους μύες, κάθε περίοδος της ιστορίας μας έχει τους δικούς της όμορφους και τους δικούς της όμορφους ασθενείς! Και λέω ασθενείς γιατί σίγουρα δεν είναι υγιές για κανέναν να μην δέχεται την εικόνα του ούτε φυσικά να κρίνει τους υπόλοιπους από τη δική τους! Οι μεγαλύτερες μας ανασφάλειες και κόμπλεξ έχουν τη βάση τους στην μη αποδοχή της εμφάνισής μας και μόνοι υπεύθυνοι γι αυτό είμαστε εμείς οι ίδιοι. Κάθε φορά που φανταζόμαστε πως θα ήταν να είχαμε πιο μικρή μύτη, πιο σμιλεμένους μύες, πιο γεμάτα στήθη ή χείλια, να είμασταν πιο ψηλοί, να είμασταν πιο αδύνατοι, κάθε φορά που συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τα “πρότυπα” που μας πλασάρει η βιομηχανία της ομορφιάς, κάθε τέτοια φορά σερβίρουμε στον εαυτό μας μια καλομαγειρεμένη δυσχώνευτη απόρριψη!

Αντίθετα, αν δεχτούμε τον ευατό μας με τις ατέλειες του και τις αντιληφθούμε όπως είναι, κτήμα μας, το συναίσθημα της ολοκλήρωσης  είναι αξεπέραστο! Όπως είχε πει και ο Κομφούκιος “Όλα έχουν ομορφιά, μα δεν τη βλέπουν όλοι”. Αν για λόγους υγείας χρειάζεται να χρησιμοποιήσουμε τεχνικές βελτίωσης της εμφάνισής μας τότε ναι, ας το κάνουμε δικαιολογημένα, αλλά αν ενώ έχουμε έναν υγιή οργανισμό είμαστε αγνώμονες και τον θέτουμε σε κίνδυνο με εξαντλητικές δίαιτες, νυστέρια και φάρμακα τότε, την επόμενη φορά που θα μπούμε σε έναν τέτοιο πειρασμό, καλό θα ήταν να σκεφτούμε πως υπάρχουν άνθρωποι που θα έδιναν τα πάντα για να έχουν τα αγύμναστα πόδια μας και να μπορούν να περπατήσουν, θα έδιναν τα πάντα για να έχουν δύο μικρά υγιή στήθη και να μην έχουν βιώσει μαστεκτομή… και δεν χρειάζεται να σας θυμίσω την ιστορία του Νάρκισσου ετσι;