Με λίγες στιγμές να λείπουν από το προβλεπόμενο, για να δανείσουν στο ενδιάμεσο, με λίγο ξεβόλεμα και λίγο ξεσήκωμα και λίγο στρίμωγμα, με λίγες περισσότερες εντάσεις και αλλαγές, και φτάσαμε για λίγο σε μια παράλληλη πραγματικότητα.
Εκεί, αλλιώς.
Πόσες φορές άραγε σχίζεται η ζωή σε παράλληλες εν δυνάμει πραγματικότητες; Σε κάθε σημαντική και μη απόφαση. Και σε κάθε χωρισμό απ’ τους αγαπημένους.
Βαίνουν άραγε οι υπόλοιπες; Δηλαδή, αν μπορούσαμε να τις ξανασυναντούσαμε, θα ήταν στο σημείο που τις αφήσαμε όταν είχαμε την δυνατότητα να τις επιλέξουμε, ή θα βρίσκονταν στο σημείο που θα είχαν εξελιχθεί μέχρι σήμερα; Ίσως να τις ξανασυναντάμε τελικά, και επειδή δεν είναι ίδιες όπως τις αφήσαμε όταν τις απορρίψαμε, αλλά έχουν φτάσει στο σημείο που θα είχαν εξελιχθεί μέχρι σήμερα, να μην τις αναγνωρίζουμε πια, αλλά στην πράξη ίσως και να τις επιλέγουμε τελικά στον επόμενο κόμβο.
Και ο εαυτός, θα ήταν ταυτόσημος στην παράλληλα εξελιγμένη πραγματικότητα; Πόσο συνεχής είναι η ύπαρξη μέσα από τις εναλλακτικές συνθήκες, είτε αυτές πράγματι βιώθηκαν επάλληλα, είτε θα μπορούσαν να είχαν βιωθεί.
Consistency & continuity of the existence, αυτό θέλω να πω και γράφω «συνέχεια της ύπαρξης». Αλλά σ’ αυτή τη φάση δεν μου αρκεί εκφραστικά ο ελληνικός όρος, παρά τη φήμη της αγγλικής γλώσσας για φτώχεια, στην συγκεκριμένη περίπτωση θα την επικαλεστώ επικουρικά γιατί με βολεύει.
Λοιπόν, η συνέχεια της ύπαρξης εμπεδώνεται μέσα από τις αντιθέσεις. Όταν ο εαυτός νιώθει ταυτόσημος σε κάθε μια από τις παράλληλες ή επάλληλες διαφορετικές πραγματικότητές του.
Νιώθεις ίδιος την περίοδο που η δουλειά σου είναι διοικητική, και ίδιος την περίοδο που η δουλειά σου είναι χαμαλίκι;
Νιώθεις ίδιος όταν το σπίτι σου είναι/ήταν/θα μπορούσε να ήταν, χάλια, οριακά επαρκές για τις ανάγκες σου, και όταν το σπίτι σου είναι/ήταν/θα μπορούσε να ήταν, γαμάτο;
Νιώθεις ίδιος όταν είσαι/ήσουν/θα μπορούσες να ήσουν, μόνος, και όταν είσαι/ήσουν/θα μπορούσες να ήσουν, με τους αγαπημένους;
Νιώθεις ίδιος όταν μπορείς, και ίδιος όταν δεν μπορείς;
Αυτός που νιώθει ίδιος, είναι κεντραρισμένος στην ύπαρξη. Είναι εκεί. Δεν έχει να πάει πουθενά. Απλά έχει να ζήσει και να απολαύσει τις πραγματικότητές του, επάλληλες ή ίσως και παράλληλες όταν τις ξανασυναντήσει ή κάνει το διάλειμμά του σε μια από αυτές.
Εγώ νιώθω ότι για πολλά χρόνια ακολούθησα έκκεντρες διαδρομές, που προσέγγισαν αρκετά ρεαλιστικά την πραγματικότητα της ύπαρξης. Ξώφαλτσες τροχιές, στο περίπου επαρκείς, συνήθως τελικά κατάλληλες. Και όχι, δεν ένιωθα ίδια, ένιωθα να προσδιορίζομαι σαφώς από τις συνθήκες και τις καταστάσεις.
Τι είναι αυτό που με κεντράρισε στην ύπαρξή μου; Ενδεχομένως η ηλικία. Αλλά από μόνη της δεν μου αρκεί ως εξήγηση, και δεν με καλύπτει αιτιολογικά.
Ενδεχομένως οι αντιθέσεις. Και η έμπρακτη μετάβαση μεταξύ παράλληλων / επάλληλων πραγματικοτήτων. Η πορεία σε μικρό χρονικό διάστημα μέσα από αντιδιαμετρικές καταστάσεις, σε συνδυασμό με την ανάγκη διατήρησης της σταθερότητας της ύπαρξης κυρίως εξαιτίας της οικογένειας, η ευημερία της οποίας συνδέεται άμεσα με την σταθερότητα αυτή.
Λοιπόν, σε αυτή τη φάση νιώθω κεντραρισμένη στην ύπαρξη, και προκαλώ τις παράλληλες πραγματικότητες να παρουσιάσουν τα θέλγητρά τους!
