Άλλη μια συνηθισμένη αλλά καθόλου βαρετή Τρίτη έρχεται στο τέλος της. Κάθομαι στο λεωφορείο και κάτι που έχει προηγηθεί, με παρακινεί να αρχίσω να γράφω στις σημειώσεις του κινητού μου. Φυσικά όχι αυτά τα πολυφορεμένα, πρωτότυπα και μη, στιχάκια δια χειρός του/της τάδε που αρέσκεται είτε να ποστάρει την ψυχολογική του κατάσταση με screenshot στα social media είτε να “την πει” στο “πρόσωπο”. Οοοχι λοιπόν, εγώ δεν ανήκω όπως καταλάβατε σε αυτή την κατηγορία. Εγώ προτίμησα να γράψω κάτι (πάντα ερασιτεχνικά) πιο βαρετό, κάτι που δεν απευθύνεται στον ΈΝΑΝ αλλά στο ΌΛΟ.
Μια ήρεμη και δημιουργική μέρα έκλεισε με μια τυχαία κουβέντα που είχα με μια φίλη σχετικά με το αν καταλαβαινόμαστε μεταξύ μας. Καθώς η συζήτηση επεκτάθηκε, αναφέραμε παλιές φιλίες που αποδείχθηκαν φιάσκο. Στην πορεία, το θέμα πήρε και τη διάσταση του άνδρα, καθώς οι κατηγορίες φιλία-έρωτας τείνουν να μας προβληματίζουν συνεχώς και αδιαλείπτως. Η κουβέντα φυσικά κατέληξε με εμένα να διερωτώμαι και να ταλανίζομαι σχετικά με το αν είμαι weirdo λόγω της μόνιμης μερικής ασυνεννοησίας που έχω με ένα μικρό μέρος του περίγυρου.
Εμβαθύνοντας:
Ο άνθρωπος είναι μια πολύπλοκη-αν θες- συναισθηματικώς συντελεσμένη ύπαρξη. Είτε πολύ, είτε λίγο, νιώθει, σκέφτεται και πράττει, ανεξαιρέτως φύλου, λόγω της ίδιας της σύστασής του. Επομένως και εγώ και εσύ και όλοι, εξαιτίας της φύσης μας, είμαστε υπερφορτωμένα όντα με ποικίλα χαρακτηριστικά. Διαφέρουμε και είναι εμφανέστατες οι διαφοροποιήσεις μας.
Θα έλεγα, κάπως έτσι…
*It’s called “ORIGINALITY”
Ορισμένοι επιλέγουν να είναι αποκλειστικά και πεντακάθαρα ο εαυτός τους, χωρίς να προσποιούνται κάτι ή κάποιον άλλον, επιλέγοντας έτσι πιο αληθινές και υγιείς σχέσεις (κάθε τύπου). Αυτό δεν τους καθιστά αντικοινωνικούς, επιλεκτικούς ή “παράξενους”, απλώς τους δίνει τη δυνατότητα απόκτησης αυθεντικών ανθρώπινων σχέσεων με την πάροδο των χρόνων. Δεν ταιριάζουν όλοι οι αυθεντικοί μεταξύ τους. Δυσκολεύονται, καθώς έχουν αποφασίσει να μην προσποιούνται, να μην υποχωρούν (τόσο εύκολα) και να μην μπαίνουν σε καλούπια και “κουστουμάκια” που οι άλλοι και η κοινωνία, συμφεροντολογικά, προσπαθούν να τους “ράψουν”. Πορεύονται ατόφιοι, με τις ατέλειες τους εμφανέστατες και προτάσσουν τις “ρωγμές” τους, ελπίζοντας πως θα βρεθούν άτομα να κουμπώνουν, να ταιριάζουν -τέλος πάντων- εκεί όπου εγώ αποκαλώ διαφορετικότητα.
*Love CopyCats
Έπειτα εμφανίζεται μια έξτρα συνηθισμένη ομάδα ανθρώπων με αρκετά χαμηλή αυτοεκτίμηση και τάση μαζοποίησης. Άτομα με εξαιρετικές δυνατότητες και ευαισθησίες τις οποίες θυσίασαν στον βωμό ενός μοντέρνου -in – ουάου – funταστικού μοτίβου ανθρώπινης συμπεριφοράς και κατέληξαν άλλη μια “φθηνή κόπια”. Κάπως έτσι μάζεψαν έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπων στην check wish list, είτε ως new born celebs είτε ως χαμαλίκι-αραλίκι-ροκ’εν’ρολλ στυλάκι και άλλα πολλά τυποποιημένα. Αυτοί οι τύποι, “τακιμιάζουν” μόνο με πολύ wow τυπάκια, ίδιου μήκους κύματος μουσικής και στάσης ζωής, “αμπελοφιλοσοφίας” περι παλιοζωή, περί ανέμων και υδάτων και γενικώς κάτι να καίει και να τους κάνει ακόμα πιο ίδιους. Αποτέλεσμα? Σπάνιες ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις και μόνιμη προσποίηση ενός άλλου εαυτού. Βρε παιδιά, γιατί αναρωτιόμαστε ακόμα από πού ξεφύτρωσαν διάφορες μορφές πολλαπλής προσωπικότητας?
*Do you love me?
Τελευταία αλλά ποτέ καταϊδρωμένη, η λέσχη της Αγάπης (κατά Ranius πάντα, καθώς ο όρος αποτελεί δική μου επινόηση). Εκεί μπαίνεις ελεύθερα, άνετα αλλά με πολλές θυσίες. Είναι η “Ονειρούπολη” όπου όλοι/ες σε αγαπάνε, σε θαυμάζουν, σε ζηλεύουν γιατί θα ήθελαν να σου μοιάσουν, σε υποσκάπτουν γιατί είσαι μια θεότητα βρε παιδί μου! Φυσικά και οι παραπάνω αναφορές έχουν έντονη ειρωνεία μεν, αποτελούν πραγματικότητα δε. Περιπτώσεις όπου κάποιος, κατά τη μαινόμενη επιθυμία του για αποδοχή και θαυμασμό, αποποιείται τον χαρακτήρα και την υπόστασή του, μόνο και μόνο για ένα εικονικό και πλασματικό ‘”νταχτιριντίρι”. Φιλίες, έρωτες, συνεργασίες χτισμένες όλες σε ένα ψεύτικο εγώ, σε μια πανδαισία υποκρισίας με θύματα τους ίδιους τους θύτες. Οι σχέσεις τους στηρίζονται μόνο στα κοινά μέρη προβολής τους, στις κοινές “άψογες” στυλιστικές επιλογές τους και φυσικά στα social media. Αποτέλεσμα: Αυτός/η που άλλαξε περισσότερο για να τον/την αποδεχτεί η άλλη πλευρά, μένει να μαζεύει τα κομμάτια του/της. Στην περίπτωση του φαινομένου “θεοποίησης του εγώ” ισχύει κάτι λίγο διαφορετικό. Οι μικρές αυτές θεότητες, έχουν μόνιμη την υποψία πως λαμβάνουν μόνο ζήλια από τον περίγυρο και έτσι όλες τους οι σχέσεις καταλήγουν να καταστρέφονται ως πύργοι από τραπουλόχαρτα.
Και στην τελική? Τι?
Αξίζει να απορρίψεις τον όμορφο εαυτό σου εις βάρος μιας ομάδας που θεωρητικά προβάλλει πως μπορεί να σου προσφέρει την ευτυχία? Είναι δυνατόν για χάρη μιας πλασματικής προσωπικότητας, όπου θα σου αποφέρει τον υποτιθέμενο θαυμασμό των άλλων, την αγάπη και τον έρωτα, τη φιλία και τις αξίες της να παραμελήσεις εσένα? Και ναι, θα έρθουν όλα αυτά και θα νομίσεις ότι “καθάρισες” και έφτασες στην κορυφή και άραξες. Θα σε προσγειώσω απότομα. Ζεις μες το ψέμα. Όλα αυτά θα έρθουν εφήμερα. Πως περιμένεις να ταιριάξεις με ανθρώπους όταν δεν είσαι εσύ? Όπως συστήνεσαι και λες “χαίρω πολύ είμαι η/ο τάδε” έτσι, με το βλέμμα και το μυαλό καθαρό, να καταλήγεις να φέρεσαι και να κινείσαι. Με σιγουριά. Αν θες αυθεντικότητα, μείνε αυθεντικό ον, σταμάτα να σπέρνεις την απελπισία και τον πανζουρλισμό προς την επιβεβαίωση. Έτσι, με τις ατέλειές σου. Αποδέξου την υπόστασή σου και θα ταιριάξεις και θα μείνεις. Kαι θα είσαι και πάλι wow γιατί όλα αντιγράφονται, η ψυχή ποτέ.
){kind=link}