Προσπαθώ να σκέφτομαι σχεδόν πάντα λογικά και το κάνω συνειδητά. Με το μυαλό μου μπορώ να φέρω πολλές παραμέτρους και πιθανά σενάρια, όμως εγώ θα διαλέξω το πιο ρεαλιστικό. Ειδικότερα, όταν αφορά προσωπικά ζητήματα, η άποψή μου είναι πλήρως συγκρατημένη και απαλλαγμένη από ονειρικές καταστάσεις. Στις υποθέσεις των φίλων μου, είμαι πολύ πιο επιεικής, αλλά και πάλι, είμαι η ενοχλητική ‘’αρνητική πινελιά’’, στο σκηνικό τους.
Παραδόξως, ποτέ δεν αμφέβαλα για την προσέγγισή μου επί του θέματος. Θεωρώ τον εαυτό μου λογικό. Μεγάλο λάθος, καθώς υπήρξαν στιγμές που ήμουν όντως αρνητική και έχασα το μέτρο. Όπως αντίστοιχα και οι φίλοι, γνωστοί και πολλοί άλλοι, σε παρόμοιες περιπτώσεις ματαίως απεδείχθησαν ονειροπόλοι.
Μέτρο. Ναι, μέτρο. Πολύ καλό και αναγκαίο, για μια γενιά ανθρώπων που έχασε τις αξίες και τα ιδανικά της και συνεχίζει να χάνει το νόημα σε πολλά θέματα και θεσμούς. Η παραπάνω φράση αποτελεί προϊόν ειρωνείας, χωρίς καμία ντροπή και αίσχος, καθώς εγώ πιστεύω και θέλω να συνεχίσω να πιστεύω στους ανθρώπους.
Πέραν της πικρόχολης – ενίοτε- διάθεσής μου, οφείλω να ομολογήσω πως ίσως να μας χρειάζεται ‘’μερική τύφλωση’’ ώστε να μην μπορούμε εσκεμμένα να αντικρίσουμε κάποιες ‘’ασχήμιες’’, κάποιες επιβλαβής καταστάσεις, πάντα στα πλαίσια μιας καθημερινής κατάστασης. Η αναφορά μου αυτή δεν προσεγγίζει σοβαρά θέματα που επείγουν ταχείας και αποτελεσματικής λύσης.
Είμαι απολύτως σύμφωνη πως σε μερικές καταστάσεις, περιπτώσεις και περιστάσεις, απαιτείται μια γερή δόση αυτοσυγκράτησης και ρεαλισμού από εμάς τους ίδιους. Όμως αντίστοιχα, συμφωνώ με την ‘’αλόγιστη’’ χαλαρότητά μας σε άλλου τύπου περιπτώσεις. Με άλλα λόγια, λέω ναι στην ονειροπόλα διάθεση και χαλαρότητα. Το μέτρο έχει πολλές μορφές και έννοιες και είναι απαραίτητο στη μουσική, στο σχεδιασμό, στους υπολογισμούς, στα σχήματα, στις αποστάσεις, ακόμη και στους ανθρώπους, ΠΑΝΤΑ με κάποιες προϋποθέσεις.
Δε λέω, καλός ο ρεαλισμός, η αντικειμενική προσέγγιση, τα μέτρα , τα σταθμά κλπ, αντέχεις όμως να ζεις μόνιμα σε μια-αποστειρωμένη από λάθη-γυάλα? Και μιλώ για απλές και όμορφες καθημερινές έννοιες. Σκέψου το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια: ‘’να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις’’ σε μια παρωδία αυτοσυγκράτησης και υπερβολής ως: ‘’να ζεις προσεκτικά, να αγαπάς με κριτήρια και να μαθαίνεις πάντα την αλήθεια’’. Όχι ε? Δε λέει? Ας το χειροτερέψω. Τιτλοφορημένα βιβλία και ταινίες για τον έρωτα , σε overdose καθωσπρεπισμού: ‘’έρωτας με το σταγονόμετρο’’. Κάτι δεν πάει καλά με αυτούς τους τίτλους γλυκιά ύπαρξη που διαβάζεις τόση ώρα το άρθρο μου? Αν συμφωνήσαμε έστω μερικώς, χαίρομαι.
Έρωτας με το σταγονόμετρο, συναισθήματα με το κιλό, πόσα έδωσες, πόσα έδωσα και πόσα τελικά θα δώσω. Ανθρώπινες συμπεριφορές κομμένες και ραμμένες ‘’αξιοπρεπώς’’ και ανθρώπινες αδυναμίες κρυμμένες στα έγκατα, για χάρη της αλήθειας και της αντικειμενικότητας.
Δεν γίνεται να οριστεί μέτρο σε όλα. Το μέτρο είναι (ξαναλέω) πολύ καλό, όταν αρμόζει στην κατάσταση. Όχι σε όλες τις πράξεις μας. Το μέτρο είναι για τους αδύναμους, γιατί αδύναμος είναι αυτός που φοβάται τον ίδιο του τον εαυτό και τις δυνατότητές του. Για αυτό, από Δευτέρα, αφήστε λίγο τον έλεγχο σε αυτά τα απλά και όμορφα, το μόνο που μπορεί να πάθετε είναι μια αναπάντεχη χαρά και ευχαρίστηση για κάθε νέο βήμα ή να απογοητευτείτε στη χειρότερη των περιπτώσεων. Θυμηθείτε όμως τι μας έλεγαν όταν ήμασταν παιδιά. ‘’Αν δεν πέσεις και χτυπήσεις, δεν μεγαλώνεις.’’