Ένα από τα όμορφα πράγματα της ζωής είναι η βοήθεια που παίρνουμε αλλά και η βοήθεια που δίνουμε. Μοιραζόμαστε τον εαυτό μας μέσα από την βοήθεια που προσφέρουμε. Μοιραζόμαστε τις ζωές μας μέσα από την βοήθεια που δεχόμαστε. Πολλές φορές προσφέρουμε την βοήθειά μας σε αγαπημένα μας πρόσωπα. Πολλές, όμως, είναι και οι φορές που είμαστε βοηθητικοί σε κάποιον άγνωστο, σε κάποιον περαστικό. Αισθανόμαστε ωραία μέσα από την βοηθητική μας παρουσία. Ανεβαίνει λίγο η αυτοπεποίθησή μας. Κάνει καλό και στις σχέσεις μας αλλά και στην ίδια μας την ύπαρξη. Το φύλο δεν έχει σημασία, όλοι οι άνθρωποι θέλουμε να βοηθάμε. Ο καθένας με τον τρόπο του. Δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να βλέπουμε αγαπημένα μας πρόσωπα να πονάνε. Θέλουμε να βοηθήσουμε ώστε ο αγαπημένος μας άνθρωπος να ξαναβρεί το χαμόγελό του, την ηρεμία του αλλά και την όρεξή του για ζωή.
Ενώ μπορούμε να δώσουμε την βοήθειά μας απλόχερα, ξεχνάμε να ζητήσουμε βοήθεια όταν δεν είμαστε εμείς καλά. Ενώ μπορεί να μας αρέσει να είμαστε βοηθητικοί, δεν επιτρέπουμε σε άλλους να είναι βοηθητικοί προς εμάς. Γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να ζητήσουμε βοήθεια? Για πολλούς και διάφορους λόγους. Κατ’ αρχάς δεν θέλουμε ν’ ασχολούμαστε με τα προβλήματά μας. Απλό. Πιστεύουμε ότι επειδή τα αγνοούμε, απλά, θα εξαφανιστούν. Ένα μαγικό «πουφ» και τα προβλήματα γίνονται καπνός. Μμμμ θα σας πω ένα μυστικό… δεν δουλεύει έτσι το σύστημα. Είναι σαν τα άπλυτα ρούχα. Τα πετάμε στον κάδο με τα άπλυτα και δεν βάζουμε πλυντήριο. Κλείνουμε και την πόρτα του μπάνιου να μην τα βλέπουμε και νομίζουμε ότι μ’ έναν μαγικό τρόπο τα καταφέραμε. Νικήσαμε τ’ άπλυτα ρούχα. Απαλλαχθήκαμε. Μέχρι να μην έχουμε ρούχα να φορέσουμε. Μέχρι το πρόβλημα να μας δημιουργήσει ανασφάλεια, φόβο, έλλειψη προσοχής και συγκέντρωσης. Μέχρι το πρόβλημα να μας απομονώσει.
Δεν θέλουμε να ζητήσουμε βοήθεια από φόβο ότι οι άλλοι δεν έχουν διάθεση για τα δικά μας προβλήματα. Από φόβο ότι θα μας δουν ως αδύναμους. Από μια κολλημένη σκέψη ότι «σε μένα έρχονται όλοι όταν έχουν προβλήματα, τώρα να στραφώ εγώ για βοήθεια? Δεν ταιριάζει, δεν μου πάει, δεν είμαι εγώ». Δεν στρεφόμαστε για βοήθεια γιατί πιστεύουμε ότι κανένας δεν μπορεί να μας βοηθήσει. Δεν ζητάμε βοήθεια γιατί δεν ξέρουμε πώς να ζητήσουμε βοήθεια. Δεν ζητάμε βοήθεια γιατί δεν πιστεύουμε ότι την χρειαζόμαστε. Ίσως να σκεφτόμαστε ότι είναι πολύ προσωπικό το ζήτημα. Ή ίσως να αισθανόμαστε ότι είναι δική μας η ζωή, δικά μας και τα προβλήματα αλλά και η λύση τους.
Θα σας πω άλλο ένα μυστικό. Το να ζητάμε βοήθεια δεν σημαίνει ότι ζητάμε τη λύση. Μπορεί απλά να ζητήσουμε παρέα για ένα καφέ ή για μια βόλτα. Μπορούμε να ζητήσουμε μια αγκαλιά από τον σύντροφό μας. Μπορούμε να πάρουμε κάποιον τηλέφωνο. Μπορούμε να πάμε ένα 2ήμερο για ξεκούραση και για μοίρασμα.
Το να ζητάμε βοήθεια δεν μας κάνει λιγότερο δυνατούς. Ίσα-ίσα. Μας κάνει πιο δυνατούς. Μας κάνει ανθρώπινους. Μας κάνει παρατηρητές του εαυτού μας και της κατάστασης που βιώνουμε. Εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας και δεν τον βλέπουμε ως κατώτερο επειδή δεν τα ξέρει όλα ή επειδή δεν είναι Θεός. Και χωρίς ανασφάλειες ζητάμε την βοήθεια που θέλουμε. Ίσως να την πάρουμε και ίσως όχι. Ίσως να την πάρουμε από εκεί που θέλουμε και ίσως από αλλού. Το σημαντικό είναι να γίνει το πρώτο βήμα … να ζητήσουμε βοήθεια. Να την ζητήσουμε με ασφάλεια από την θέση που βρισκόμαστε και όχι από την θέση του θύματος.
Κάντε ένα πείραμα και δείτε τα αποτελέσματα. Θα δείτε ότι η γη θα συνεχίσει να γυρίζει και ίσως να πάρετε αυτό που θέλετε.
