Μιλάμε γι’ αγάπη, αλλά για τι μιλάμε τελικά? Αναρωτιέμαι. Πότε αισθανόμαστε την αγάπη για πρώτη φορά? Πώς την εκφράζουμε και πώς την βιώνουμε? Γιατί αγαπάμε και κάτω από ποιες συνθήκες? Τι αγαπάμε? Ποιους αγαπάμε?
Αγαπάμε από «μικρά» παιδιά για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε? Δείχνουμε αγάπη στην μαμά και στον μπαμπά για να μας ταΐσουν? Τους δίνουμε αυτό που θέλουν για να μας αγαπάνε ή αισθανόμαστε την αγάπη χωρίς όρους και προϋποθέσεις? Αν μετά από χρόνια μεγαλώσουμε και έχουμε διαφορετική άποψη, θα συνεχίσουν να μας ταΐζουν και να μας αγαπάνε? Θα συνεχίζουν να μας βοηθάνε να επιβιώσουμε? Θα είναι δίπλα μας ακόμα και όταν ξεκινήσουμε να μιλάμε? Ακόμα και όταν δεν τους έχουμε ανάγκη για να επιβιώσουμε? Ακόμα και όταν θα έχουμε διαφορετική άποψη από αυτούς? Ακόμα και όταν θα λέμε αυτά που δεν θέλουν να λέμε? Θα μας αγαπάνε ακόμα και όταν δεν θα εκφράζουμε την αγάπη μας με τον τρόπο που μας έμαθαν? Ή μήπως αγαπάμε και αγαπιόμαστε μέσα από την ελεύθερη ύπαρξη, τον σεβασμό, την εξέλιξη και την εμπιστοσύνη?
Πόσο συχνά χρησιμοποιούμε την αγάπη? Πόσο συχνά λέμε σε κάποιον ότι τον αγαπάμε και πόσο συχνά το αισθανόμαστε? Μπορούμε να πούμε ότι αγαπάμε τον εαυτό μας? Αυτό που κάνουμε? Αυτό που είμαστε? Ή αγαπάμε μόνο άλλους ανθρώπους?
Μπορούμε να πούμε ότι αγαπάμε το ηλιοβασίλεμα ή το αυτοκίνητό μας? Μπορούμε να πούμε ότι αγαπάμε ένα δέντρο ή τα ταξίδια? Μπορούμε να πούμε ότι αγαπάμε το κινητό μας ή την ενέργεια της φύσης? Μπορούμε να πούμε ότι αγαπάμε την δουλειά μας ή τα ρούχα μας? Μπορούμε να πούμε ότι αγαπάω τα λεφτά ή το περπάτημα στο βουνό? Μπορούμε να συγκρίνουμε αγάπες? Έχει μέτρο η αγάπη? Αγαπάω πιο πολύ αυτό από το άλλο?
Κι αν αγαπάω κάτι, μπορώ να το ξε-αγαπήσω? Ξεμαθαίνεται η αγάπη? Ξεμαθαίνεται ο τρόπος που αγαπάμε? Αγαπάμε όλοι με τον ίδιο τρόπο? Αν αγάπη σημαίνει εξάρτηση, για μένα, μπορώ να μάθω ν’ αγαπάω με άλλον τρόπο, πιο ελεύθερο? Αν αγάπη σημαίνει αδιαφορία για μένα, μπορώ να μάθω ν’ αγαπάω με σεβασμό, συμπόνια και ισότητα? Αν έμαθα ν’ αγαπιέμαι μέσα από όρους και μέσα από συναισθηματική βία και χειρισμό, μπορώ ν’ αναγνωρίσω την αγάπη όταν με αφήνει ελεύθερο να υπάρχω, να επιλέγω και να δημιουργώ? Αν έχω μάθει ότι η αγάπη πονάει, θα ξαναγαπήσω? Αν έχω μάθει να επιλέγουν οι άλλοι αυτό που θ’ αγαπάω, μπορώ να επιλέξω και μόνος μου τι αγαπάω? Αν αγαπάω εμένα, μπορώ ν’ αγαπάω και άλλους ανθρώπους, υπάρχει χώρος? Αν δεν αγαπάω εμένα, μπορώ ν’ αγαπάω άλλους ανθρώπους, υπάρχει τρόπος?
Αν υπήρχαν οδηγίες χρήσης για την αγάπη, θα ήθελα να τις ξέρω? Θα τις χρησιμοποιούσα? Αν κάποιος μου έδινε τις απαντήσεις στα ερωτήματα της αγάπης, θα τις έπαιρνα? Αν κάποιος μου έλεγε τι είναι η αγάπη, θα μου έφτανε?
Αν σου έλεγα ότι αξίζουμε την αγάπη -την άνευ όρων, την ισότιμη, την γεμάτη ελευθερία ύπαρξης, αγάπη-, θα με πίστευες?
