Μια φορά και έναν καιρό, μέσα σε μια κοινωνία, συναντούσαμε πολλές και διαφορετικές προσωπικότητες με πολλές και διαφορετικές οπτικές βλέψεις ως προς τη ζωή, τον έρωτα, την αγάπη, τη φιλία κ.α. Πλέον, αυτή η ποικιλομορφία χάθηκε και οι άνθρωποι περιοριστήκαμε σε κυνικούς και ονειροπόλους.
Οι κυνικοί, χωρίζονται σε δύο υποκατηγορίες: α. Σε πρώην πληγωμένους ρομαντικούς που άλλαξαν στάση συνειδητά ώστε να επιβιώσουν και β. στους πραγματικά κυνικούς. Οι “αυτόχθονες” κυνικοί γεννήθηκαν “ευλογημένοι” καθώς με μια τυχαία μετάλλαξη, τα γονίδιά τους κάνουν αντίστροφη μεταγραφή το συναίσθημα της ευαισθησίας. Είναι θαυμαστά και πολλά αυτά που μπορώ να μηχανευθώ για να περιγράψω τους κυνικούς, όμως το σημερινό θέμα αφορά κατά βάση τους ονειροπόλους.
Οι ονειροπόλοι έχουν χορηγήσει στον εαυτό τους υπερβολική δόση αισιοδοξίας. Αυτό, αυτομάτως τους καθιστά κατοίκους ενός ροζ (ή γαλάζιου) σύννεφου. Είναι επιρρεπείς σε ρομαντικές κομεντί και ασπάζονται τους Χολιγουντιανούς έρωτες. Δεν θαυμάζουν απλά τους πρωταγωνιστές των ταινιών, πιστεύουν (με όλη τη σημασία της λέξης) πως θα ζήσουν κάτι παρόμοιο.
Η αγαπημένη τους ‘’καραμέλα’’ είναι η φράση ‘’κάπου εκεί έξω υπάρχει το άλλο μου μισό.’’. Θεωρούν πως οι άνθρωποι γεννηθήκαμε ατελείς και ‘’μισοί’’ και πως αυτά τα δυο αγεφύρωτα κενά, τα συμπληρώνει η παρουσία ενός και μοναδικού ανθρώπου. Εμ, όχι. Ως άνθρωπος που προσπαθεί (το τονίζω, προσπαθώ!) να κρατά τις ισορροπίες μεταξύ παράλογου-λογικού και συναισθήματος-λογικής, έχω να δηλώσω ένα απόλυτο και αυταρχικό ‘’ΟΧΙ’’.
Ναι, είμαστε ατελείς, εκ φύσεως κανείς δεν είναι και ούτε πρόκειται να γίνει τέλειος. Αυτό είναι και το θαυμαστό της φύσης μας εξάλλου. Εκεί κρύβεται η μαγεία.
Έχω να δηλώσω πως δεν υπάρχει ‘’το άλλο μισό’’. Ούτε ήμασταν, ούτε θα είμαστε ποτέ μισοί. Είμαστε ολόκληροι και υπέροχοι. Ως ρομαντική ψυχή, αποδέχομαι τον όρο ‘’συμπλήρωση’’. Όχι των κενών, αλλά εμπλουτισμός των ήδη υπαρχόντων χαρακτηριστικών και συναισθημάτων μας. Ένας άνθρωπος που θα κατανοεί το ακατανόητο του χαρακτήρα μας και θα το αγαπά. Καθολική αποδοχή και συνταίριασμα. Δύο ολόκληροι άνθρωποι που θα ενωθούν με δεσμά αδιαπέραστα. Μια ιεροτελεστία συνένωσης δυο ψυχών, με βασικά συστατικά τον έρωτα και το χιούμορ, για να αποφευχθεί η ανία.
Δεν είμαι φαν της θεωρίας που υποστηρίζει πως ‘’τα ετερώνυμα έλκονται’’ καθώς δεν μπορώ να αποδεχθώ πως δυο αντίθετοι άνθρωποι θα καταφέρουν να ενωθούν. Το μόνο που ίσως καταφέρουν, είναι να εξερευνήσουν δύο διαφορετικούς κόσμους. Ο άλλος άνθρωπος, αυτός που σου ασκεί μια ακαταμάχητη έλξη, πάντα έχει ένα κομμάτι του εαυτού σου. Και εσύ, αν καταφέρετε και ενωθείτε, έχεις κάτι δικό του. Είναι σαν να ανήκετε σε μια μυστική και μοναδική φυλή, εσείς και άλλος ένας περιορισμένος αριθμός ατόμων.
Κάπως έτσι, καταλήγω πως ο όρος ‘’άλλο μισό’’ είναι μια μεγάλη πλάνη. Κανείς δεν γεννήθηκε μισός, αυτό είναι υποτίμηση. Στη φύση, τίποτα δεν είναι μισό. Όλα είναι μια ψευδαίσθηση για να πεισθούμε πως είμαστε μισοί και ανυπεράσπιστοι. Και το φεγγάρι, φαντάζει στα ανθρώπινα μάτια μισό, αλλά δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο μια ψευδαίσθηση.
