Είναι ένα συνηθισμένο, πολύ ζεστό και ήσυχο μεσημέρι, όπως όλα τα καλοκαιρινά μεσημέρια στις επαρχιακές πόλεις. Αφορμή για συγγραφή πήρα από ένα όμορφο τραγούδι των αγαπημένων Cure , το οποίο δένει εξαίσια με την καλοκαιρινή ατμόσφαιρα. Βλέπετε, μερικοί δεν συνδέουμε απαραίτητα το καλοκαίρι με ελληνικά χιτάκια, επώνυμα μπιτς-μπαρ και ατελείωτο κλάμπινγκ. Άλλη “ράτσα” η δική μου.
Όσο το τραγούδι προχωράει, συνειδητοποιώ πως δεν μου χαρίζει κανένα ευχάριστο, ανάλαφρο και ρομαντικό συναίσθημα, όπως άλλοτε. Και κάπου εκεί, ανάμεσα στη μουσική και τους στίχους, αντιλαμβάνομαι πως ίσως έχω κατακλυστεί από ένα πνεύμα κυνικότητας. Είναι άραγε ικανό ένα μόνο τραγούδι να με φέρει σε αυτή την ανακάλυψη?
Οι ρομαντικές (εκ φύσεως) ψυχές, επιζητούν ρομαντικά στοιχεία για να αντλούν δυνάμεις, καθώς επιβιώνουν σε μια εποχή κυνική και επιφανειακή. Ξεχωρίζουν πάντα ανάμεσα στο πλήθος και λάμπουν, όπως ένας φάρος στη μέση του πουθενά.
Αν όμως τελικά λειτούργησε το αίσθημα της αυτοσυντήρησης και όλοι οι ρομαντικοί αφομοιώθηκαν ολοκληρωτικά στο πλήθος, έτσι απλά? Μήπως τελικά γίναμε όλοι ίδιοι και εκπληρώσαμε την προφητεία της κοινωνίας?
Στην ιστορία της δεκαετίας του 2010 και έπειτα, θα μείνουμε ως “οι κυνικοί”. Η μόδα της κυνικότητας σε όλο της το μεγαλείο, εισχωρεί για τα καλά στην καθημερινότητα όλων και ριζώνει στην κουλτούρα μας. Άνθρωποι άδειοι και ταυτόχρονα γεμάτοι απωθημένα. Σχέσεις κατεστραμμένες και θυσιασμένες στο βωμό του εγωισμού, που δεν αποτελεί κάτι άλλο παρά μόνο άτιμο παιχνίδι του μυαλού. Πολλά και άλλα .
Μέχρι και εμείς που δηλώνουμε ρομαντικοί, είμαστε κυνικοί, διότι υπερτονίζουμε συνεχώς μόνο τα άσχημα στοιχεία της εποχής μας. Αυτό μας κατατάσσει αυτομάτως κυνικούς. Θα αναρωτηθείτε, γίνεται να ονειροπολούμε συνεχώς? Όχι. Όμως δεν γίνεται να βλέπουμε συνεχώς και εφιάλτες, και μάλιστα ξύπνιοι.
Κάπως έτσι, αν ένα ρομαντικό τραγούδι, ένα ειδυλλιακό τοπίο, μια βόλτα, μια πανσέληνος, δεν σου προκαλούν τίποτα πλέον, τότε έστω και από αντίδραση, χρησιμοποίησε τον άμετρο εγωισμό σου σωστά και βάλε όρια στον κυνισμό που σε έχει καταβάλλει (και μάλιστα ακούσια). Ειδάλλως, θα προσπαθείς μόνιμα να εξισορροπείς σε τεντωμένο σκοινί, ρομαντισμό (για την εκπλήρωση της φύσης σου) και κυνισμό( για άμυνα και ταύτιση με το πλήθος) και πάντα θα χάνεις λόγω εμπειρίας αυτών των δυο εννοιών. Αυτές άντεξαν μέσα στον χρόνο. Εσύ? Αντέχεις?
