Μόνος; Τι εννοείς μόνος; Μόνος χωρίς κάποιον δίπλα μου;
Φορτίο ασήκωτο η ανάγκη μας να κρατηθούμε από κάποιον, να ξέρουμε ότι ένα χέρι σωτηρίας είναι ανά πάσα στιγμή εκεί, να μας τραβήξει και να μας βγάλει από τη δύσκολη θέση. Να μας δώσει ένα κίνητρο να ξαναρχίσουμε, να γίνει ο ήρωας της καθημερινότητας μας. Γιατί όμως πρέπει πάντα να υπάρχει κάποιος; Γιατί δεν αρκούν στον σύγχρονο άνθρωπο τα εσωτερικά κίνητρα και οι ψυχικές δυνάμεις που ο ίδιος διαθέτει;
Ένα μεγάλο πρόβλημα του σύγχρονου ανθρώπου είναι ότι δε μπορεί να μείνει λίγο μόνος με τον εαυτό του. Αναμφισβήτητα η ανάγκη για επικοινωνία και κοινωνική συναναστροφή είναι στη φύση του. Μήπως όμως ο σύγχρονος άνθρωπος θεωρεί την επικοινωνία αυτοσκοπό και όχι μέσο για την ολοκλήρωση του;
Βλέπεις καθημερινά ανθρώπινες σχέσεις νοσηρές, σχέσεις εξευτελισμού και υποτίμησης και όμως κάποιοι αντί να προσπαθούν να απαλλαγούν από αυτές όχι μόνο τις ανέχονται αλλά τις επιδιώκουν κιόλας. Σχέσεις βυθισμένες στο τίποτα, στην ανάγκη μας να δούμε ένα μήνυμα, σχέσεις χωρίς ουσία σε ένα καλό περιτύλιγμα μετριότητας. Και τι είναι οι σχέσεις; Καφές για να θέλουν μετριότητα; Άνθρωποι ανέχονται, δέχονται και υπομένουν το τίποτα με την ελπίδα ότι θα γίνει κάτι. Και όλα αυτά για να νιώθουν ότι δεν είναι μόνοι. Να νιώθουν ότι υπάρχει κάποιος ακόμη και αν αυτός δεν είναι αληθινά εκεί, ακόμα και αν αυτός δεν τους στήριξε ποτέ, ακόμη και αν αυτός δε νοιάζεται. Βλέπεις σχέσεις χωρίς συναίσθημα, φιλίες χωρίς αγάπη, οικογένειες χωρίς φροντίδα και αναρωτιέσαι γιατί, γιατί καλέ μου άνθρωπε, δε σε νοιάζει κανείς παρά μόνο το φανατισμένο σου εγώ; Αρκεστήκαμε στο εύκολο, το γρήγορο και το φθηνό και ξεχάσαμε την αληθινή αγάπη. Ξεχάσαμε πως είναι να κάνεις τον άλλον να νιώθει μοναδικός και εκείνος να κάνει εσένα. Ξεχάσαμε ότι η αγάπη είναι ανιδιοτελής, δε θέλει ανταλλάγματα, δε θέλει χάρες. Δε διψάει για εκδίκηση. Ξεχάσαμε πως είναι να προσφέρεις γιατί το θέλεις και όχι γιατί ελπίζεις να σου προσφέρουν και σένα. Γίναμε άνθρωποι εγωκεντρικοί, μονότονοι, ιδιοτελείς, ζώα σε αγέλη… Επικοινωνούμε αλλά συγχρόνως νιώθουμε πιο μόνοι από ποτέ. Αγαπάμε αλλά νιώθουμε μισοί. Μήπως βρεθήκαμε να είμαστε πιο επιφανειακοί από πότε; Μήπως το τι θα δείξουμε στους άλλους είναι πιο σημαντικό από αυτό που είμαστε; Και όλα αυτά γιατί; Για να κερδίσουμε και άλλους επιφανειακούς;
Δε θέλουμε επιφάνεια κύριοι ή θα είμαστε στο βάθος ή δε θα είμαστε καθόλου.
Μη δέχεσαι καλέ μου άνθρωπε εκπτώσεις στη ζωή σου, στις εμπειρίες σου, στα συναισθήματα σου. Αυτές σε κάνουν φθηνό, ανούσιο, άδειο, έρμαιο. 
Κάθε μέρα ένας εσωτερικός κόσμος γκρεμίζεται, ένας άνθρωπος χάνει τη ταυτότητα του, γίνεται κάποιος άλλος που δε θέλει, που δε μπορεί να είναι, αλλά το κάνει. Και ζει, και επιμένει να ζει στο τίποτα. Μήπως ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσουμε το τίποτα; Να σηκώσουμε κεφάλι και να διεκδικήσουμε το κάτι;
Ο δρόμος αδιαμφισβήτητα δεν είναι εύκολος. Είναι τραχύς, έχει σκαμπανεβάσματα και απαιτεί έναν αληθινό εαυτό. Μια πραγματική προσωπικότητα. Το δικό σου είναι. Το δικό σου εγώ. Ο δρόμος όμως σε καθοδηγεί προς την ουσία, σε καθοδηγεί προς την εξεύρεση των βαθύτερων επιθυμιών σου. Σε απαλλάσσει από τα δεσμά της επιφάνειας, της μετριότητας. Σου μαθαίνει να ρουφάς το μεδούλι της ζωής, να δίνεις χωρίς αντάλλαγμα και να παίρνεις χωρίς καχυποψία. Σου μαθαίνει να ζεις την ουσία και όχι την επιφάνεια. Σου μαθαίνει να πολεμάς όταν όλα γύρω σου διαλύονται και να μοιράζεις χαρά όταν όλα γύρω σου σκοτεινιάζουν. Σου μαθαίνει πως η αισιοδοξία είναι για όλους και όλη τη χρειάζονται τις πιο μαύρες μέρες. Και ποιος είναι άραγε αυτός ο δρόμος;
Ο δρόμος αυτός βρίσκεται μέσα σου. Αύριο το πρωί λοιπόν πριν επιστρέψεις στη μέτρια ζωή σου κάτσε και σκέψου αν όσα σε περιτριγυρίζουν σε γεμίζουν. Σκέψου αν ξυπνάς κάθε πρωί χαμογελαστός, έτοιμος να παλέψεις με τη ζωή. Σκέψου αν τα όνειρα σου σε ακολουθούν ή τα ξέχασες κάποιο δύσκολο βράδυ. Σκέψου αν είσαι περήφανος για αυτό που είσαι. Σκέψου τα αγαπημένα σου άτομα και δείξε τους τα συναισθήματα σου. Σκέψου τις δυσκολίες και προσπάθησε να βρεις λύσεις αντί για δικαιολογίες. Μπουχτίσαμε από δικαιολογίες, δε μπορώ δε ξέρω δε μπορώ δε ξέρω. Φτάνει πια… Όπως λέει και μια καλή μου φίλη όποιος θέλει ψάχνει τρόπους, όποιος δε θέλει βρίσκει δικαιολογίες.
Αισιοδοξία, αποφασιστικότητα και ειλικρίνεια. Αυτά θα είναι τα όπλα σου για τη σημερινή μέρα, την αυριανή και κάθε δύσκολη μέρα από εδώ και πέρα. Μην αναλώνεσαι σε ευτελείς σχέσεις και ανούσιες αντιπαραθέσεις. Είσαι πιο σημαντικός από όσο νομίζεις και πιο δυνατός από όσο πιστεύεις. Τόσο δυνατός που θα τα καταφέρεις. Τόσο δυνατός που στο τέλος της μέρας θα νιώθεις περήφανος για τον εαυτό σου. Τόσο δυνατός που δε θα χρειάζεσαι κανέναν να το επιβεβαιώσει. Γιατί είσαι εσύ. Ένας άνθρωπος ξεχωριστός, ικανός για όλα.
