Κάποτε, στα χρόνια των αρχαίων ημών προγόνων, αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι της παιδείας, μεταλαμπάδευε τη γνώση, έδινε το φως των αξιών ακόμη και στις πιο τραχιές καρδιές, εξυμνούσε τους ήρωες, αφηγούνταν τα ανθρώπινα πάθη, αποτελούσε σημείο αναφοράς λαών, παρήγαγε πολιτισμό. Σήμερα έχει καταλήξει φτηνό εμπόρευμα, θυσία στο βωμό του κέρδους. Ο λόγος για την τέχνη, πολυτέλεια πλέον για τους λίγους.
Για να παρακολουθήσεις μια θεατρική παράσταση, για να ακούσεις τον αγαπημένο σου μουσικό, για να επισκεφθείς ένα μουσείο κι ακόμη για να μάθεις μια τέχνη πρέπει να καταβάλεις και το αντίστοιχο αντίτιμο. Ενώ απ’ την άλλη πλευρά, τα σχολικά μαθήματα που αφορούν την τέχνη είτε είναι υποβαθμισμένα είτε δεν διδάσκονται λόγω έλλειψης εκπαιδευτικών, με αποτέλεσμα ένας μαθητής να θεωρεί δεδομένο πως την ώρα της μουσικής να λύνει τις φροντιστηριακές του ασκήσεις ή -ακόμη καλύτερα- να έχει κενό· ένα κενό που δε συγκρίνεται με το κενό που του αφήνει η έλλειψη αυτής της “χαμένης” ώρας. Έτσι είναι. Έτσι πρέπει να είναι; Ή καλύτερα, θα μπορούσε να είναι αλλιώς;
Φυσικά και θα μπορούσε! Όπως γίνεται ήδη έστω και σε περιορισμένο βαθμό, ως αποτέλεσμα ενδεχομένως της κρίσης (οικονομικής) που γέννησε με τη σειρά της κρίση (νοητική). Με δεδομένο το ότι ο ανθρώπινος νους είναι φτιαγμένος έτσι ώστε να ξεπερνά δυσκολίες και με το γνωστό ρητό “όπου υπάρχει θέληση υπάρχει και τρόπος” πολλοί πολιτιστικοί σύλλογοι βρήκαν ευκαιρία να σηκώσουν το ανάστημα τους. Στην Κέρκυρα, τα τελευταία πέντε χρόνια ιδρύθηκαν τουλάχιστον δέκα χορευτικοί σύλλογοι και χορωδίες. Στην Πάτρα, οι φοιτητές του Πανεπιστημίου και του ΤΕΙ έχουν τα δικά τους τμήματα χορού, φωτογραφίας και θεατρικές ομάδες. Και τα παραδείγματα συνεχίζονται ανά την Ελλάδα. Και δεν πρέπει να εξετάζονται σαν αριθμοί, αλλά σαν ανθρώπινες, συλλογικές προσπάθειες, με ουκ ολίγες δυσκολίες και εμπόδια· προσπάθειες που πίσω τους κρύβουν την αυτοθυσία, το πείσμα και το μεράκι απλών ανθρώπων -ανθρώπων με δύναμη ψυχής, ανθρώπων που αποφάσισαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους.
Η τέχνη είναι ένας τρόπος να εξιστορείς τον ανθρώπινο καημό με έναν μαγικό τρόπο. Είναι ο μόνος δρόμος να φτάσει κανείς στην αλήθεια. Με οδηγό λοιπόν το παράδειγμα των ανώνυμων αυτών ανθρώπων, ας ονειρευτούμε έναν κόσμο απαλλαγμένο απ’ τις μεγάλες βιομηχανίες της τέχνης· έναν κόσμο που αν και βαφτίστηκε ουτοπικός, είναι πολύ πιο ρεαλιστικός από τον κόσμο μας. Κι αυτό το αποδεικνύει η απάντηση στο ερώτημα “Γιατί πρέπει να πληρώσω;” (δεν υπάρχει…)
