Σύμφωνα με έρευνες, οι πιστοί την τελευταία δεκαετία έχουν μειωθεί στο μισό σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Φαίνεται λοιπόν πως με το πέρασμα του καιρού οι λαοί αρχίζουν να απομακρύνονται από το θεό τους. Αυτό συμβαίνει ειδικότερα στους χριστιανούς καθώς οι υπόλοιπες θρησκείες φροντίζουν να κρατάνε προσηλωμένους τους πιστούς με διάφορες θρησκευτικές εκδηλώσεις. Τον χριστιανισμό πλέον θα μπορούσαμε να τον χαρακτηρίσουμε ως μια πιο προοδευτική θρησκεία με την έννοια του ότι δεν πιέζει κανέναν να πηγαίνει στην εκκλησία αν εκείνος δεν το επιθυμεί.
Γιατί λοιπόν τότε όλο και περισσότερος κόσμος και ειδικά οι νεότεροι επιλέγουν να μην πιστεύουν;
Αρχικά αρκεί να παρατηρήσουμε τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν οι κατά βάση εκπρόσωποι της θρησκείας, δηλαδή οι παππάδες. Οι παππάδες είναι εκείνοι οι οποίοι με τη στάση τους ‘’διαφημίζουν’’ την θρησκεία και την προωθούν στο λαό. Όμως μια απλή βόλτα σε μια Εκκλησία είναι αρκετή για να σε πείσει ότι δεν χρειάζεται να ξαναπάς ποτέ, τουλάχιστον για να παρακολουθήσεις λειτουργία. Με το που μπεις μέσα θα δεις γεμάτες καρέκλες με κόσμο, ο οποίος παρακολουθεί τον παππά να διαβάζει την καθημερινή λειτουργία σαν υποχρέωση, χωρίς να έχει καμιά ουσιαστική επαφή με το κοινό του, με ελάχιστες εξαιρέσεις φυσικά! Τότε λοιπόν δεν μπορώ να καταλάβω τι μπορεί να προσφέρει η θρησκεία στη ζωή μας αν δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε ουσιαστικά με εκείνη και να αντλήσουμε όσα περισσότερα μπορούμε για την καθημερινή μας ζωή. Για ποιον λόγο να πιστεύεις κάπου, αν αυτό δεν σε εμπνέει στην καθημερινότητα σου. Ειδικότερα σε εποχές σαν αυτές που ζούμε, στις οποίες η ζωή γίνεται ακόμη πιο δύσκολη με φτώχεια, πείνα και εσωτερική μοναξιά, η θρησκεία και οι παππάδες θα έπρεπε να ήταν πρωτοστάτες στην καταπολέμηση των αδικιών, στη φροντίδα βασανισμένων και σε όποιον άλλον έχει ανάγκη.
Έχουμε λοιπόν από τη μια τους χριστιανούς που συνεχίζουν να υποστηρίζουν με πείσμα τη θρησκεία τους και από την άλλη υπάρχουν εκείνοι που πέρασαν από την άλλη μεριά της γραμμής, όπου δεν πιστεύουν πουθενά, οι άθεοι!
Όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, η ανάπτυξη της τεχνολογίας και οι ανακαλύψεις για τη δημιουργία του κόσμου οδηγούν όλο και περισσότερους νέους να απομακρύνονται από τον χριστιανισμό. Θα μπορούσε να τους κακολογήσει κάποιος άραγε; Με ένα πιο ορθολογικό σκεπτικό έχουν αποφασίσει ότι δεν μπορούν να πιστεύουν σε κάτι που δεν έχουν απόδειξη ότι υπάρχει. Βλέποντας και την συμπεριφορά της εκκλησίας με τα συσσωρευμένα πλούτη τους είναι ακόμη πιο εύκολο να μην έχουν πίστη. Οι άθεοι λοιπόν ζουν τη ζωή τους δίνοντας βάση μόνο στις δυνατότητες τους, χωρίς να ασχολούνται για το τι θα γίνει όταν τελειώσει η ζωή τους. Αυτό αν το καλοσκεφτούμε, δηλαδή το να ματώνεις κάθε μέρα πιστεύοντας πως εδώ τελειώνουν όλα σε γεμίζει απαισιοδοξία. Αντίθετα αν πιστεύεις στην μετά θάνατον ζωή, βλέπεις το αύριο πιο όμορφο. Άρα θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τους άθεους ως πιο δυνατά άτομα που αντιμετωπίζουν δυσκολίες χωρίς να αντλούν δύναμη από την πίστη τους σε κάτι ανώτερο, και τους χριστιανούς πιο ευαίσθητα άτομα τα οποία έχουν ανάγκη να πιστεύουν ότι κάποιος τους στηρίζει διότι αυτό τους δίνει ελπίδα και δύναμη. Χωρίς βέβαια να ξέρουμε ποιος έχει ακολουθήσει το σωστό δρόμο.
Βλέποντας τις δυο διαφορετικές όψεις, δεν μπορώ ακόμη να καταλάβω και να καταλήξω στο ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Δεν μπορώ να εξηγήσω τι κάνει ένα άτομο να πιστεύει με όλη του τη καρδιά κάπου και ένα άλλο να μην πιστεύει καθόλου. Εγώ προσωπικά δεν έχω αποφασίσει ακόμη στο τι είναι αλήθεια και τι όχι, αλλά μέχρι να αποφασίσω για μένα θα υπάρχει θεός σε μια μάνα που παλεύει μόνη της να μεγαλώσει το παιδί της, σε έναν φίλο που στέκεται δίπλα σου τη νύχτα να περάσετε μια δυσκολία ή σε μια κοπέλα που θα κάνει τα πάντα να σε ευτυχισμένο. Μέχρι στιγμής πιστεύω σε τέτοιες απλές καθημερινές στιγμές στις οποίες ίσως να βρίσκεται ο αληθινός θεός που όλοι ψάχνουμε να μας στηρίξει.
