Από την τυφλή οργή των Αγανακτισμένων, τον ροζ παραληρηματικό φασισμό της Κωνσταντοπούλου, την λούμπεν επαναστάτρια Ραχήλ, τον αναχρονιστικό, αυτιστικό ολοκληρωτισμό του ΚΚΕ, τον μπλε χριστιανεθνικισμό των… απανταχού Μπαλτάκων και τους κρυφοχουντικούς του Καμμένου, ο Έλληνας σκάβει κι άλλο στα σκοτάδια της ψυχής του, κατρακυλώντας και στον κατάμαυρο ναζισμό.
Οργή που σάπισε σε φασισμό λοιπόν και αγανακτισμένοι reloaded, Black Edition κι όλοι πίσω σε δρόμους και πλατείες. Για… ’’εθνικούς λόγους’’ τα… εγκαίνια κι όποιον πετύχουμε τον πλακώνουμε, με την μεγάλη αναμέτρηση να επίκειται σε ένα Δεκέμβρη εμφυλιοπολεμικό, όπως άλλωστε προετοιμαζόταν εκατέρωθεν τόσα χρόνια με ιδιαίτερη επιμέλεια.
Λαϊκιστές, χουντικοί, αναρχικοί και ολοκληρωτιστές αρχίζουν πια και παίρνουν θέση σιγά-σιγά, για μια σύγκρουση μετά την οποία όλοι τους θα είναι κερδισμένοι, με όλους εμάς τους υπολοίπους, ανεπανόρθωτα κατεστραμμένους.
Οι μέρες του Δεκέμβρη πλησιάζουν κι όσοι πιστεύουν σε μια κοινωνία μη βίας και σεβασμού της διαφορετικότητας, βλέπουν όλο και περισσότερους να στρατολογούνται απέναντι, συμπολίτες μας που επέτρεψαν στον θυμό να τους οδηγήσει σε υπεραπλουστεύσεις, μαγικές λύσεις, παραλογισμό, σκέψεις μαύρες για τον συνάνθρωπό τους, νομιμοποιώντας πρακτικές διαπομπεύσεων, ξυλοδαρμών, απειλών λυντσαρίσματος, ακόμα και δολοφονίες.
Και κάπως έτσι, την κοινωνία μας, από οργισμένη προέφηβο, να εισέρχεται βίαια στην εφηβεία ως υποψήφια αυτόχειρας, δίνοντας αυτό τον Δεκέμβρη το πρώτο της ραντεβού με το απονενοημένο διάβημα.
Το γιατί και τα πώς δεν έχουν καμία σημασία πια, το γεγονός είναι πως η χώρα αυτή βυθίζεται, χάνοντας το στοίχημα της επανάκτησης της δυναμικής που απαιτείται για την ολοκλήρωσή της σε σύγχρονο κράτος.
Χώρα που, από την αρχή του περασμένου αιώνα, έφτιαχνε με μικρά και δύσκολα βήματα και πολλά πισωγυρίσματα σιγά-σιγά τα στεγανά της, τα απαραίτητα σημεία αναφοράς, το έδαφος για να μπορεί να κάνει με ασφάλεια τα μεγάλα βήματα. Έδαφος που τραντάχτηκε πολλές φορές για να αρχίσει μοιραία να υποχωρεί στην πλημμυρίδα της Χούντας των Γραφικών και να περιορίζεται μέσα στη Μεταπολίτευση σε συνεχώς απομειούμενες νησίδες μετριοπάθειας, πολιτισμού, δημοκρατικότητας, τυχαία διασκορπισμένες σε μια κοινωνία που αφέθηκε να βουλιάζει στη διαφθορά, την αμορφωσιά, τον επαρχιωτισμό, την βαλκανική κουτοπονηριά, με διαχρονικά βαρίδια της τα μεγάλα τραύματα του παρελθόντος.
Αυτές τις ελάχιστες νησίδες, που το μνημονιακό κύμα ήρθε για να τις ερημώσει σχεδόν, αφήνοντας ακόμα λιγότερους και ακόμα πιο αποκαμωμένους, από τη συνεχή προσπάθεια να να κρατηθούν επάνω.
Ναι, όσοι αισθάνονται να βρίσκονται εκεί πάνω, κουράστηκαν πια και οι δικαιολογίες είναι άπειρες για τον καθένα, μα η αλήθεια είναι μία.
Βουλιάζουμε. Κι όσοι είναι ακόμη στεγνοί, ας μη γελιούνται. Βουλιάζουμε όλοι μαζί.
Κι όσο περισσότεροι πέφτουν μέσα, τόσο η στάθμη θα ανεβαίνει και η νησίδα θα χωράει και λιγότερους, μέχρι να έρθει η σειρά και των τελευταίων να χαθούν.
Ο χρόνος πια τελειώνει και για όλους όσοι καταφέραμε να κρατήσουμε τα λογικά μας, ήρθε η ώρα της υπέρβασης.
Ή σηκώνουμε μανίκια και μαζεύουμε όσους μπορούμε, για να στριμωχτούμε όλοι μαζί, ακόμη κι αν τα λασπόνερα μας λερώσουν, ή αφηνόμαστε να παρατηρούμε παραιτημένα την στάθμη να ανεβαίνει, ελπίζοντας, όταν έρθει και η δική μας ώρα, να έχουμε μάθει κι οι ίδιοι να… επιπλεύσουμε σε μια κοινωνία που θα έχει βουλιάξει, με πρώην πολίτες νυν ναυαγούς.
Μετά απ’ όλα αυτά που περάσαμε, με όλα τα δίκια μαζί μας κι όλα τα άδικα του κόσμου εναντίον μας, πρέπει να αντέξουμε, να παραμείνουμε επάνω και να ανεβάσουμε όσους ακόμα μπορούμε.
Μόνοι μας, με όλα τα αστικά κόμματα να έχουν αποτύχει σχεδόν στο σύνολό τους να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, ορθώνοντας πολιτικό ανάστημα και για αυτά αλλά κυρίως για την πάρτη μας και την κοινωνία που δικαιούμαστε.
Μιλώντας, παίρνοντας θέση, διαφωνώντας, υπερασπιζόμενοι την κοινή λογική.
Απαιτώντας επιχειρηματολογία, αποδείξεις, αρνούμενοι απλουστεύσεις, ευκολίες και στρογγυλέματα.
Μιλώντας ανοιχτά.
Βουτώντας στα βρωμόνερα όχι από απελπισία, αλλά για να βγάλουμε κι άλλους έξω, αγκαλιάζοντας τους συνανθρώπους μας έξω από αυτό τον βούρκο.
Κι όλα αυτά σήμερα. Αυτόν τον μήνα. Αυτόν τον χειμώνα.
Αυτά τα Δεκεμβριανά δεν πρέπει να συμβούν.
Και δεν θα συμβούν.
Γιατί αυτός ο Δεκέμβρης είναι δικός μας.
