Συζητώντας με την Μελεντίνη

Μελεντίνη. Πριν δυόμιση περίπου  χρόνια, την «γνώρισα» μέσα από τις φωτογραφίες της Aela Labbe. Δεν άργησε να μπει στην λίστα με τους αγαπημένους μουσικούς, αφού από το πρώτο άκουσμα οι στίχοι και η κάθε νότα  «εισέβαλαν» στην ψυχή μου.

Αν έπρεπε να περιγράψω την ατμόσφαιρα που μου δημιουργεί η μουσική της, δεν θα μπορούσα να τη «κλείσω» σε μια εικόνα. Είναι από τις φορές που νιώθω το πνεύμα μου να χωρίζεται στα δυο, μια γλυκιά νοσταλγία που συνοδεύεται με μια γαλήνη, χαλάρωση και παράλληλα το μυαλό μου να πλάθει ιστορίες. Αρκετά όμως για το τι νιώθω. Την καλωσορίζω και  ήρθε η στιγμή, να μου απαντήσει η ίδια τις απόρροιες…

Πως και πότε άρχισε η αγάπη για την μουσική; Πως ξεκίνησες να γράφεις τα δικά σου κομμάτια;

Όταν ήμουν 9 χρονών και είχα προχωρήσει ήδη πολύ στα θεωρητικά μαθήματα του ωδείου άρχισα να γράφω σε παρτιτούρα κάποιες μικρές σονατίνες. Αλλά για τις δασκάλες μου στο κλασικό πιάνο ήταν αστείο φυσικά, όπως για έναν αναγεννησιακόζωγράφο οι μουτζούρες . Νομίζω τη μισούσα τη μουσική κατά βάθος όταν ήμουν μικρή. Πολλές φορές ερχόντουσαν παιδιά στην ηλικία μου στο ωδείο ως “παιδιά θαύματα” για να κάνουν συναυλία και γω τα έβλεπα και ένιωθα εντελώς άχρηστη. Για καιρό προσπαθούσα από πείσμα να γίνω “παιδί θαύμα” αλλά ήμουν πολύ αφηρημένη για να πειθαρχήσω  και να μελετάω 6 ώρες τη μέρα πιάνο. Εγώ άκουγα τραγούδια και ένιωθα ότι είμαι τραγούδι.

Η μουσική σου, μου φέρνει ένα συναίσθημα γλυκιάς νοσταλγίας, κάτι πολύ γοητευτικό. Ποιό το περιβάλλον στο οποίο δημιουργείς;

Πάντα έγραφαστο πατρικό μας, εκεί που είναι το πιάνο. Πλέον γράφω μουσική σε ένα δωμάτιο στον  5ο όροφο ενός παλιού Sozialwohnung στο Βερολίνο. Ωστόσο έχει θέα πάνω απ’ τις στέγες και το δειλινό ο ουρανός  κάνει φανταστικούς χρωματισμούς.

Όχι μακριά από αυτό που φανταζόμουν. Θα σε πάω λίγα χρόνια πίσω, στο video clip του «Almond Tree». Ποιες ήταν οι σκέψεις σου για το video;

Ω, μεγάλο εγχείρημα, δεν ξέρω καν πώς κατάφερα να συντονίσω όλους αυτούς τους ανθρώπους, αλλά είχα την πολύτιμη βοήθεια του αδερφικού μου φίλου Μάνου Γεωργοκόπουλου που σκηνοθέτησε το βίντεο και που ολοκλήρωσε την ιδέα του σεναρίου. Οι δικές μου σκέψεις για το βίντεο δεν έχουν σημασία πια, ήταν εικόνες συμβολικές που επιδέχονται διάφορες ερμηνείες, ακόμα κι εγώ ανακαλύπτω άλλα πράγματα πλέον μέσα σε αυτή τη μικρή ταινία που δημιουργήσαμε τότε . Είναι για μένα η μοναξιά ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο κατανόησηςόπως και το ότι ο καθένας ξεχωριστά είμαστε κομμάτια μιας οικογένειας, ενός δέντρου που μας τρέφει, αλλά η οικογένεια μπορεί να είναι είναι μια ανάγνωση ανοιχτή στον καθένα

Και επιστρέφουμε στο τώρα. Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε και η νέα προσωπική σου δουλειά, «Λεωφόρος Εφιαλτών». Μίλησε μου, πως προέκυψε;

‘Επρεπε να γίνει. Είναι μια εσωτερική κραυγή μου για μια γενιά χαμένη, τη δική μου γενιά, μια γενιά ανθρώπων εκτοπισμένων, απανταχού της γης, εμείς έχουμε επωμιστεί τις συνέπειες της ματαιότητας και της απληστίας του american dream, έχω πολλά μέσα μου  ακόμα για να  περιγράψω αυτό. Παράλληλα ήθελα διακαώς να περάσω σε μια άλλη αντίληψη των ικανοτήτων μου οπότε όλο το προηγουμενο διάστημα που είχα αφοσιωθεί στο να διευρύνω τους μουσικούς μου ορίζοντες με σύγχρονα συστήματα , υπολογιστές, σύνθια και προγράμματα κέρδισα τα εφόδια για να δουλέψω ως παραγωγός, έγραψα τα ηλεκτρονικά μέρη, τις ατμόσφαιρες κ.λ.π. , όλα στο σπίτι. Βέβαια είμαι τυχερή γιατί  είχα το Ριχάρδο Κönig δίπλα μου για το ηχητικό αποτέλεσμα. Ουσιαστικά ήταν μια δοκιμασία που έβαλα στον εαυτό μου για να καλύψω δικές μου αποστάσεις. Και είπα στον εαυτό μου, δεν πειράζει, μικρά βήματα, δεν έχω διαφημιστές ή κόλακες αλλά έχω αυτούς που με αγαπούν για τη μουσική μου και μου δίνουν αληθινή αξία, γι’ αυτούς θα είναι. Για αυτούς και κυρίως για μένα.

melentini.bandcamp.com/releases

Θέλω να ακούσω για τους Sequence Theory Project. πως είχατε ξεκινήσει;

Ξεκινήσαμε αφού γνώρισα τον Ριχάρδο, που είναι όλα τα χρόνια ο πιο στενός συνεργάτης μου και αγαπημένος μου άνθρωπος, και θέλαμε να κάνουμε μουσική σε συνδυασμό με την ψηφιακή επανάσταση και τις πρώτες ελεύθερες πλατφόρμες κοινοποίησης της μουσικής στο διαδίκτυο. Αυτός έφτιαχνε ηλεκτρονικές παραγωγές κι εγώ μίνιμαλ πιανιστικά θέματα. Φωνή ανακάλυψα τυχαία τη χροιά μου (γιατί μέχρι τότε τραγουδούσα σε πάνκ σχήματα) και αρχίσαμε να φτιάχνουμε ακατάπαυστα μουσικές με τα ελάχιστα μέσα που είχαμε τότε. Μετά πέρασαν πολλοί φίλοι μας επαγγελματίες μουσικοί αφήνοντας το στίγμα τους σε αυτό το πρότζεκτ, το οποίο μετράει 3 ψηφιακά άλμπουμ και soundtrack για παραστάσεις και dance shortfilms. O τρόπος που προωθούμε αυτή τη δουλειά μας πρεσβεύει μια ειλικρινή  κατάθεση πάνω στη d.i.y μορφή μουσικής παραγωγής. Ωστόσο οι δείκτες της ψηφιακής επανάστασης πέφτουν και οι εταιρίες έχουν εδραιώσει την θέση τους πλέον και στον κυβερνοχώρο.

Bandcamp: Sequence Theory Project

Σε έχω στο μυαλό μου, έναν άνθρωπο με τρομερή φαντασία. Πως είσαι σαν χαρακτήρας;

Αυτό είναι ένα θέμα..

Είσαι ένα κορίτσι που έχει ασχοληθεί με αρκετά πράγματα: μουσική, δασκάλα μουσικής, θεατρικά έργα… ποια ήταν η διαδρομή από το ένα στο άλλο;

O κόσμος των ηθοποιών, πολύ μοναχικός, υπέρμετρα εγωκεντρικός.. Με πλήγωνε αυτός ο κόσμος. Το σχολείο το είχα μέσα μου, από τη μαμά μου, ήθελα πολύ να είμαι με τα παιδιά. Τη λατρεύω τη διδασκαλία, πολλές φορές το βλέπω ακόμα στον ύπνο μου το γυμνάσιο, με τους μαθητές μου να περπατάμε στο προαύλιο, να μου λένε τα αστεία τους. Έχουν πολύ χιούμορ τα παιδιά . Δούλευα παράλληλα στο σχολείο και τα απογεύματα έκανα πρόβες για το θέατρο. Κάποια στιγμή με ανακάλυψε ο Simon από τη restless wind από ένα ντέμο  κομμάτι των φίλων μου blue square και μου έκανε πρόταση να ηχογραφήσω τη δική μου δουλειά και να την κυκλοφορήσω με τη δισκογραφική του. Kάπως έτσι ήρθε η σειρά των πραγμάτων.

Οι ανθρώπινες σχέσεις σήμερα…;

Χτες ήμουν σε ένα τραπέζι με μια φίλη εδώ στο Βερολίνο και η συγκάτοικός της , μας έλεγε για την εταιρία που δουλεύει, είναι μια πλατφόρμα, ένα νέο σχετικά application , που οι άντρες υποβάλουν τις προτιμήσεις τους σε ραντεβού με κάποια  γυναίκα και οι γυναίκες users που το προφίλ τους είναι κλειδωμένο αν τις ενδιαφέρει να ανταποκριθούν στις συγκεκριμένες προσδοκίες  εκθέτουν μια χρηματική προσφορά και ο applicant επιλέγει . Κι έτσι γνωρίζονται οι άνθρωποι και πληρώνουν είτε για παρέα, για ένα φαγητό μαζί επειδή έχουν έρθει  μόνοι τους στην πόλη για δουλειά είτε για σεξ. Αυτά.

 Οκ, νομίζω με κάλυψες, δυστυχώς είναι κάτι που ισχύει. Ποια εποχή, δεκαετία είναι η ιδανική για σένα;

Καμία εποχή δεν πιστεύω ότι είναι ιδανική, όλοι οι καιροί είναι άγριοι και όταν είσαι αυθεντικός τότε σε όποια εποχή και να ζεις ο χρόνος λειτουργεί απαξιωτικά.

Τι περιέχουν τα μελλοντικά σου σχέδια, όνειρα;

Απλά πράγματα, θέλω να μπορώ να κάνω αυτό που αγαπάω και να θέλω ό,τι μπορώ. Είναι πολύ σημαντικό αυτό που λέω, αλλιώς χάνομαι και ονειροβατώ. Ωραία είναι τα όνειρα αλλά κάποιες φορές προσγειώνομαι και τσακίζομαι.

Τέλος, πες μου ένα απόφθεγμα, έναν κανόνα ζωής που ακολουθείς.

Δεν υπάρχουν λεζάντες στη ζωή. Εγώ αφήνω τη ζωή να με πάει, έχω πάρα πολλά συναισθήματα, δε μπορώ να περιοριστώ στους κανόνες, όταν το κάνω θλίβομαι, νιώθω ενοχές, γίνομαι αυτοκαταστροφική, πέφτω πάρα πολύ , δε θέλω να νιώθω ενοχές επειδή ξεχειλίζω μέσα μου από συναισθήματα, έτσι είμαι σαν άνθρωπος, σαν ψυχή.

Η Μελεντίνη όμως έρχεται στην Ελλάδα για μια συναυλία, που δεν πρέπει να την χάσεις!

Στις 8 Απρίλη προσγειώνομαι στην Ελλάδα για μία συναυλία στην Αθήνα στον πολυχώρο Ίλιον plus, στην Κοδριγκτόνως, με τη μπάντα μου τους Running Βlue Orchestra οι οποίοι είναι:

Βασίλης Ντοκάκης> ηλ.κιθάρα, synths-live programming, τραγούδι

Κώστας Αντωνίου> ηλ. Μπάσο 

Χρήστος Βίγκος > τύμπανα 

Μελεντίνη> τραγούδι, πιάνο, midi synths