Αλήθεια, παραιτείται ο καθείς κι όλοι μαζί σε μια μοίρα που δεν ταιριάζει σε μια χώρα όπως η δική μας. Ακούμε τόσα πολλά κάθε μέρα από όλα τα πεδία και δεν μιλάμε. Σκυφτοί, έχοντας στο μυαλό μας τη ρήση: «η σιωπή είναι χρυσός» που σχεδόν εκτός από συνοδοιπόρος, έγινε κάτι σαν προσταγή.
Σαν να θέλαμε εμείς οι ίδιοι ν’ αυτοτιμωρηθούμε αφαιρώντας το θείο δώρο του Λόγου κατατάσσοντάς τον σε κάτι το υποδεέστερο. Πώς μπορούμε ως λαός να προχωρήσουμε αν δεν έχουμε αντίλογο, αν το μόνο που πλανάται πάνω από τον ουρανό της “Δανιμαρκίας” είναι η «χρυσή σιγή»!!!
Η σιγή μάς οδηγεί στο «θυσιαστήριο» ως αμνούς, που εμείς δια της ανοχής μας και της ένοχης σιωπής μας, έχουμε προκαλέσει. Το να βλέπεις την κατρακύλα και την τόση κατάντια της χώρας σου κι εσύ, παθητικά το ανέχεσαι γιατί η σιωπή όπως λες είναι χρυσός ή ακόμα χειρότερα, μονολογείς: «τι με νοιάζει εμένα, αφού όλα έχουν γίνει πίσω από τις πλάτες μας ήδη, οπότε έτσι κι αλλιώς ο δικός μας ο λόγος θα πέσει στο κενό… γιατί να βασανίζομαι; Γιατί να προσπαθώ; Γιατί ν’ αγωνίζομαι»;
Εγώ έχω να σου δώσω άλλες τόσες απαντήσεις στα τόσα «γιατί» σου και τις τυχόν απορίες σου…
Γιατί αν δεν μιλήσεις, δέχεσαι παθητικά τη μοίρα σου…
Γιατί αν δεν προσπαθήσεις εσύ, κανείς δε θα προσπαθήσει για σένα.
Γιατί αν δεν μιλήσεις κι αν δεν εναντιωθείς στα άνομα σχέδιά τους, εσύ θα αφανιστείς γιατί θα θεωρηθείς ένα ον, χωρίς καμία απολύτως αξία!
Γιατί τώρα μοιάζεις και μοιάζουμε να μετέχουμε σε μια πορεία χωρίς να έχουμε προορισμό!
Σαν δεν μπορώ το μπόι μου να ορθώσω, σαν δεν μπορώ το «όχι» να υψώσω, τότε, εσείς άσαρκα όντα κατακλύστε τα βδελυρά όνειρά μου! Κι εσύ « φόβε», κυρίευσε την υποδουλωμένη ψυχή μου! Δεν έχω φωνή και δε θα φωνάξω, δε θα σε τρομάξω!!
Εύα καπελλάκη – Κοντού [Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II”].
