Aisha – Refugee camp in Burkina Faso.
” Δεν έχει σημασία που θα πάω, πάντα προσπαθώ να γνωρίζω παιδιά. Ως φωτογράφος κοιτάζοντας τον κόσμο μέσα από τα μάτια τους τον βλέπω με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο, χωρίς κανέναν συμβιβασμό. Αυτή είναι η τελευταία φωτογραφία που την τράβηξα. Το χαμόγελο της και τα μάτια της είναι γεμάτα χαρά και ευτυχία. Όταν τράβηξα αυτή τη φωτογραφία δεν γνώριζα την ιστορία της. Αργότερα έμαθα από φίλους της μαμάς της ότι η Aisha είναι ορφανή κι ότι οι γονείς της είχαν σκοτωθεί μπροστά στα μάτια της. Παρά την τρομακτική ιστορία της δεν υπάρχει κανένα ίχνος μίσους στα μάτια της. Με έκανε να συνειδητοποιήσω πως όπως εκείνη, τα περισσότερα παιδιά στο στρατόπεδο είχαν παρόμοιες ιστορίες αλλά ήταν χαμογελαστά, σαν κι εκείνη. Μου έδωσε ελπίδα.”
Olivier Pain, Φωτογράφος.
Rawaa -Α Syrian refugee in El Bekaa, Lebanon
“Πριν φύγω από το στρατόπεδο συγκέντρωσης, αγκάλιασα τη Rawaa και σκέφτηκα να την πάρω μαζί μου και να την προστατεύσω από το άγνωστο που θα έπρεπε να αντιμετωπίσει. Καταράστηκα όλους τους λόγους που την οδήγησαν στο να είναι πρόσφυγας μαζί με άλλα παιδιά που υπομένουν την ίδια σκληρή ζωή.”
Aliaa Hamed, Δημοσιογράφος.
Tripoli, Lebanon – February 2013
“Στάθηκα στην παραλία που βρισκόταν στα περίχωρα της Τρίπολης, της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης του Λιβάνου. Ο ήδη ζεστός αέρας του Φεβρουαρίου αναμίχθηκε με τον ήχο των κυμάτων. Αυτά τα δύο αγόρια με πλησίασαν και έδωσαν μια εκπληκτική εισαγωγή γνωριμίας: “Είμαστε άνθρωποι των επιχειρήσεων.”. Η επιχείρηση τους πουλούσε CD αραβικής ροκ μουσικής. Στη σύντομη συνομιλία μας που σφράγισε την πώληση κατάλαβα ότι ήταν πρόσφυγες από τη Συρία που βρέθηκαν μαζί με την οικογένεια τους σε μια άλλη ταραγμένη χώρα. Τα σημάδια στο πρόσωπο τους ενεργούσαν ως υπενθύμιση του βάναυσου εμφυλίου πολέμου από τον οποίο δραπέτευσαν. Η θέληση τους στο να ελπίζουν για μια καλύτερη ζωή εξακολουθεί να είναι κάτι που δε θα ξεχάσω ποτέ από εκείνη την ημέρα.”
Alex Kuhni, Φωτογράφος – Δημοσιογράφος.
Syrian refugee.
“Η γυναικά στη φωτογραφία λίγες μέρες πριν είχε γεννήσει το πέμπτο της παιδί στο στρατόπεδο προσφύγων στην Ιορδανία, στο Zaatari. Στην αγκαλιά της κοιμάται η μικρότερη κόρης της ενώ εκείνη με δάκρυα στα μάτια εξηγεί πόσο θρήνησε για τη Συρία. Είναι μια γυναίκα με τόση θλίψη, με τόση αγάπη. Η θύμηση της με κάνει και χαμογελάω, καθώς θυμάμαι μέρη από τα πνευματώδη της σχόλια. Θυμάμαι τον τρόπο που μιλούσε στον σύζυγό της και τον τρόπο που αντιμετώπιζε τα παιδιά της.
Και τι βλέπω εγώ; Τη μεταμόρφωση ενός συνηθισμένου ανθρώπου σε κάτι διαφορετικό. Η ανθρωπιά των ατόμων αυτών που πλήττονται από τον πόλεμο παραμένει άθικτη. Τώρα ήρθε η ώρα να ξαναχτίσουν ότι καταστράφηκε.
Jordi Matas, Φωτογράφος.
Το άρθρο αποτελείται από έναν συνδυασμό ιδεών της σελίδας http://stories.unhcr.org/ .
Επιμέλεια και μετάφραση κειμένων Έφη Εκίζογλου.
