Ο πόλεμος των Φώκλαντ
Η Αργεντινή βρίσκεται στο ”Νότιο Κώνο” της Νότιας Αμερικής και συνορεύει Βόρεια με τη Βολιβία και την Παραγουάη, Ανατολικά με τη Βραζιλία και την Ουρουγουάη και Δυτικά και Νότια με τη Χιλή. Ανατολικά βρέχεται από τον Ατλαντικό ωκεανό.
Κατά τη διάρκεια του ύστερου ψυχρού πολέμου, μια εθνική εδαφική αντιπαράθεση, που τα πρωταρχικά αίτια της ανάγονται πίσω στο αποικιακό παρελθόν της Νοτίου Αμερικής, ξαφνικά αναζωπυρώθηκε, με δύο χώρες να πολεμούν σε ξηρά, θάλασσα και αέρα για τον έλεγχο ενός συμπλέγματος νησιών στο νότιο Ατλαντικό. Το ένα κράτος ήταν η πρώην μεγαλύτερη αποικιακή δύναμη που γνώρισε ποτέ η ιστορία, που για αυτήν η διεξαγωγή ενός τέτοιου πολέμου ήταν μια ευκαιρία να προβάλει μετά από καιρό τις φιλοδοξίες και τη ρώμη της, που είχε λησμονηθεί από τους καιρούς της παλαιάς δόξας της και το άλλο ήταν ένα κάποτε πλούσιο κράτος της Νοτίου Αμερικής, που τα ηνία της κυβέρνησης του κρατούσε μια στρατιωτική δικτατορία, που για αυτήν η υπόσχεση της ανάκτησης των εδαφών που δικαιωματικά της ανήκαν αλλά κατεχόντουσαν από ξένη δύναμη, φαινόταν σαν μια ευκαιρία να συσπείρωση ένα ολοένα περισσότερο δυσαρεστημένο λαό, επικαλώντας το εθνικό του αίσθημα. Στην μέση αυτής της αντιπαράθεσης βρέθηκε ένας μικρός πληθυσμός από λιγότερους από δύο χιλιάδες ανθρώπους αλλά περισσότερα από τετρακόσιες χιλιάδες πρόβατα και ένα εκατομμύριο πιγκουίνους.
Τα νησιά Φώκλαντ

Η θέση των νησιών Φώκλαντ. Τα νησιά Φώκλαντ (Μαλβίνες), Νότια Γεωργία και Νότια Σάντουιτς ανήκουν στη Μεγάλη Βρετανία. Η Αργεντινή, θεωρώντας τα εθνικό της έδαφος, το 1982 επιχείρησε να τα καταλάβει στρατιωτικά, αλλά ο βρετανικός στόλος ματαίωσε τα σχέδια της.
Από τον 18ο αιώνα τα νησιά Φώκλαντ όπως ήταν γνωστά στους Βρετανούς ή Islas Malvinas όπως ήταν γνωστά στα Ισπανικά στους Αργεντινούς, ήταν θέμα αντιπαράθεσης αφού ακριβώς ποιος τα ανακάλυψε παραμένει σχεδόν άγνωστο, μιας και κατά κύριο λόγω παρέμεναν ακατοίκητα. Ωστόσο η θέση του συμπλέγματος στο Νότιο Ατλαντικό στο μέσο ενός πολυσύχναστου πλου σήμαινε ότι η Αγγλία, η Γαλλία και η Ισπανία είχαν δοκιμάσει να τα προσαρτήσουν στις αποικιακές τους αυτοκρατορίες. Το 1823 η νεοσύστατη Αργεντινή είχε κληρονομήσει τις ισπανικές διεκδικήσεις επί των νησιών, χρηματοδοτώντας με αυτή τη δικαιοδοσία το Γερμανό έμπορο Luis Elias Vernet με εντολή να αποικήσει τα νησιά.
Οι Βρετανοί αρχικά δεν εναντιώθηκαν σε αυτήν την προσπάθεια εποικισμού των νησιών από τους Αργεντινούς, με το σκεπτικό ότι η αποίκηση του νησιού συνιστούσε ένα ιδιωτικό εγχείρημα υπό τον Luis Vernet με σκοπό το κέρδους και όχι μια εθνική αξίωση της Αργεντινής. Ωστόσο η Αργεντινή γρήγορα ενσωμάτωσε τα νησιά Φώκλαντ στην επικράτεια της, διορίζοντας τον Luis Vernet ως τον κυβερνήτη τους. Το 1833 οι Βρετανοί δυσαρεστημένοι από αυτήν την τροπή των γεγονότων, την οποία ολωσδιόλου δεν ενέκριναν, απέστειλαν μέρος της ατλαντικής ναυτική τους δύναμη για να διασφαλίσουν τη κυριαρχία των νησιών παρά τις διπλωματικές διαμαρτυρίες της Αργεντινής.
Το 1843 χτίστηκε το Port Stanley στο μεγάλο ανατολικό νησί των Φώκλαντ. Το Port Stanley κάτω από την επίβλεψη των Άγγλων δεν καθυστέρησε να αναπτυχθεί σε ένα σημαντικό σταθμό φαλαινοθηρίας, και ανεφοδιασμού πλοίων που διέσχιζαν το Νότιο Ατλαντικό. Το Port Stanley παραμένει η πρωτεύουσα των νήσων Φώκλαντ μέχρι αυτήν την μέρα. Μέσα στις επόμενες δεκαετίες εκατοντάδες έποικοι έφτασαν στις ακτές των νησιών, οι περισσότεροι από την Σκωτία και την Ουαλία, συνεχίζοντας εκεί την

Το φυσικό ανάγλυφο των νησιών Φώκλαντ, όπως και αυτό της Αργεντινής και της Ουρουγουάης, ευνοεί την εντατική κτηνοτροφία υψηλής ποιότητας, δηλαδή τη βοσκή βοοειδών και προβάτων.
κτηνοτροφική τους παράδοση. Νέοι οικισμοί χτίστηκαν και η κτηνοτροφία προβάτων έγινε η σημαντικότερη παραγωγική και οικονομική δραστηριότητα των κατοίκων των νησιών. Μέχρι το ξέσπασμα του πολέμου των Φώκλαντ, το 1982, σχεδόν δηλαδή εκατόν πενήντα χρόνια μετά την απόσπαση τους από τους Αργεντινούς τα νησιά έμειναν κάτω από την βρετανική κυριαρχία.
Η έκρυθμη πολιτική κατάσταση στην Αργεντινή
Κιόλας από την παγκόσμια οικονομική κρίση της δεκαετίας του ’30, ως αποτέλεσμα της Μαύρης Τρίτης του χρηματιστηρίου της Wall Street το 1929, η άνοδος συντηρητικών στρατιωτικών καθεστώτων ευνοήθηκε σε όλη τη Λατινική Αμερική, φέρνοντας μαζικά τους στρατιωτικούς στην πολιτική εξουσία. Η πολιτική σκηνή της Αργεντινής αποτελούσε ένα από πιο αντιπροσωπευτικά παραδείγματα της ταραγμένης εκείνης περιόδου.
Το 1955 ο πρόεδρος Περόν της Αργεντινής ανατράπηκε από τον Αρτούρο Ιλλία που ανακηρύχθηκε ο ίδιος πρόεδρος. Αλλά και αυτός ανατράπηκε ύστερα από 3 χρόνια, το 1966 από το στρατηγό Χουάν Κάρλος Ονγκανία, που αναγκάστηκε να παραιτηθεί το 1970. Τον διαδέχτηκε ο στρατηγός Ρομπέρτο Λίβινγκστον που κυβέρνησε τη χώρα μέχρι τις εκλογές του 1973, όπου βγήκε ο περονικός Καμπόρα. Τον ίδιο χρόνο, ύστερα από νέες εκλογές ανέλαβε την προεδρία και πάλι ο Χουάν Περόν, ως την ημέρα του θανάτου του, την 1η του Ιουλίου του 1974. Τον διαδέχθηκε στο προεδρικό αξίωμα η δεύτερη σύζυγός του Ισαβέλλα, που ως τότε ήταν πρόεδρος της δημοκρατίας της Αργεντινής. Το Μάρτιο του 1976 οι στρατιωτικοί ανέτρεψαν την Ισαβέλλα Περόν και κατέλαβαν την εξουσία. Η στρατιωτική χούντα του 1976, μία από τις πολλές στην Αργεντινή κατά τον περασμένο αιώνα, με επικεφαλής τον στρατηγό Βιντέλα επέβαλε άμεσα ένα στυγνό και ανελεύθερο καθεστώς.

Το 1982 με τη δημόσια και κοινωνική αναταραχή να υποβόσκουν και την οικονομία να βρίσκεται σε μια περίοδο στασιμότητας, ο πρόεδρος Leopoldo Galtieri αναζητούσε μια διέξοδο για να διασώσει το καθεστώς του. Αποφάσισε πως η κατάλληλη λύση ήταν ένας σύντομος πόλεμος που θα αναπτέρωνε τα εθνικά αισθήματα του λαού του με την εκ νέου διεκδίκηση των νησιών Φώκλαντ.
Υποθέτοντας ότι η Βρετανία δεν θα ήταν σε θέση να αντισταθεί με στρατιωτικά μέσα, ο τελευταίος δικτάτορας της Αργεντινής Leopoldo Galtieri διέταξε, τον Απρίλιο του 1982 το ναυτικό της χώρας να καταλάβει τα Φώκλαντ μαζί με τα νησιά νότια Γεωργία και Νότια Σάντουιτς. Προηγουμένως, το Μάρτιο του 1982 ναυτικοί από την Αργεντινή είχαν υψώσει στο ακατοίκητο νησί Νότια Γεωργία την αργεντίνικη σημαία. Στις 2 Απριλίου 1982, εξακόσιοι Αργεντινοί στρατιώτες έκαναν απόβαση στο ανατολικό Φώκλαντ. Εκεί συνάντησαν πολύ μικρή αντίσταση από τη ολιγάριθμη δύναμη των εκεί Βρετανών πεζοναυτών και έτσι γρήγορα κατέλαβαν την πρωτεύουσα των νησιών, Port Stanley. Η δικτατορία φρόντισε ώστε τα νέα να μεταδοθούν διθυραμβικά πίσω στην Αργεντινή.
Η βρετανική ανταπάντηση
H σύγκλιση του συμβουλίου των Ηνωμένων Εθνών την επόμενη μέρα καταδίκασε την εισβολή παρά την υποστήριξη της Αργεντινής από τα περισσότερα κράτη της Νοτίου Αμερικής, εκτός από αυτό της Χιλή. Η Βρετανή πρωθυπουργός Μάργκαρετ Θάτσερ συγκάλεσε μια επείγον συνάντηση του βρετανικού πολεμικού συμβουλίου ανήμερα της εισβολής και ομόφωνα αποφασίστηκε να συγκεντρωθεί μια βρετανική εκστρατευτική δύναμη για την στρατιωτική ανακατάληψη των νησιών.
Κατάφεραν να συγκεντρωθούν 100 πλοία, του βρετανικού βασιλικού ναυτικού καθώς και εμπορικά πλοία που θα λειτουργούσαν ως αρωγή για τη λογιστική και νοσοκομειακή υποστήριξη της βρετανικής εισβολής στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Την κύρια εκστρατευτική δύναμη συνιστούσαν δύο βρετανικά αεροπλανοφόρα. Τότε έγινε ξεκάθαρο πως η Βρετανία ήταν έτοιμη για την δική της δυναμική εισβολή με σκοπό την επανάκτηση τω νησιών, γιαυτό η χούντα της Αργεντινής προσπάθησε να ενισχύσει τη φρουρά των νησιών καλώντας μια αποτυχημένη επιστράτευση.

Η διαδρομή της βρετανικής εκστρατευτικής δύναμης.
Αφού έστησαν μια βάση επιχειρήσεων στη Νήσο της Αναλήψεως (βρετανική κτήση στον Ατλαντικό ωκεανό), οι Βρετανοί μπόρεσαν να ανακαταλάβουν με σχετική ευκολία τη Νότια Γεωργία στις 25 Απριλίου και αργότερα τα Νότια Σάντουιτς.Την πρωτομαγιά του 1982 οι βρετανικές δυνάμεις υπολειπόταν μόνο της ανακατάληψης των δύο νησιών Φώκλαντ για να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους.
Οι Αργεντινοί απάντησαν οργανώνοντας μία μεγάλη αεροπορική επίθεση κατά του βρετανικού στόλου. Η αεροπορική αυτή επίθεση προκάλεσε απρόσμενες απώλειες στους Βρετανούς. Τα περισσότερα πλοία εν έτη 1982 είχαν ανεπαρκή αντιπυραυλική προστασία κατά των πυραύλων που εκτόξευαν τα πολεμικά αεροσκάφη· σηματοδοτόντας έτσι και μια νέα εποχή στην ιστορία των εχθροπραξιών. Παράλληλα τα βομβαρδιστικά από τα βρετανικά αεροπλανοφόρα επιτέθηκαν κατά του Port Stanley, ενώ το βρετανικό πυρηνοκίνητο υποβρύχιο HMS Conqueror βύθισε την αργεντίνικη ναυαρχίδα ARA General Belgrano, το οποίο βυθιζόμενο στοίχισε τη ζωή σε 323 Αργεντινούς, τις μισές δηλαδή απώλειες της Αργεντινής για ολόκληρο τον πόλεμο.
Την 21η Μαΐου 1982 οι Βρετανοί αποβιβάστηκαν στη βορειοδυτική πλευρά του ανατολικού Φώκλαντ. Μέχρι τα ξημερώματα εκείνης της μέρας οι 4000 Βρετανοί πεζοναύτες είχαν δημιουργήσει ένα οχυρωμένο προγεφύρωμα στη παραλία, την 26η Μαΐου βρετανικές ειδικές δυνάμεις και αλεξιπτωτιστές προέλασαν προς τα ενδότερα του νησιού. Οι βρετανικές δυνάμεις που υπολείπονταν σε έμψυχο υλικό νίκησαν τους Αργεντινούς στη μάχη του Goose Green στις 28 Μαΐου . Μέχρι της 11 Ιουνίου 1982 οι Βρετανοί είχαν εκδιώξει κάθε αργεντίνικη στρατιωτική παρουσία από το νησί και άρχισαν να πολιορκούν το Port Stanley. Στις 13 Ιουνίου το Port Stanley είχε περάσει στα βρετανικά χέρια και στις 14 Ιουνίου ο Αργεντινός διοικητής είχε παραδοθεί.
Το τέλος του πολέμου
Ο πόλεμος, ο οποίος είχε διαρκέσει 74 ημέρες, είδε 649 απώλειες για τους Αργεντινούς και 255 για τους Βρετανούς. Έχοντας υποστεί μια ταπεινωτική ήττα, οι ημέρες της στρατιωτικής χούντας της Αργεντινής ήταν πλέον ελάχιστες. Ο μόνος δρόμος προς την ειρήνη ήταν ο δημοκρατικός. Η δικτατορία του Leopoldo Galtieri κατέρρευσε τέσσερις μέρες μετά την παράδοση των αργεντίνικων στρατευμάτων στο Port Stanley. Μέχρι το Δεκέμβριο 1983 η Αργεντινή είχε ένα νέο δημοκρατικά εκλεγμένο πρωθυπουργό, τον Raul Alfonso. Στη Βρετανία, η στρατιωτική νίκη ήταν μια σημαντική ώθηση στη δημοτικότητα της κυβέρνησης της Μάργκαρετ Θάτσερ, με αποτέλεσμα η τελευταία εύκολα να κερδίσει τις εκλογές του 1983. Το ίδιο έτος στους κάτοικους των νησιών Φώκλαντ δόθηκε επίσημα βρετανική υπηκοότητα και το 2013 ψήφισαν με πλειοψηφία 99,8 % να παραμείνουν υπερπόντια κτήση του Ηνωμένου Βασιλείου.
Πηγές:
- http://www.history.co.uk/
- http://militaryhistory.about.com/od/battleswars1900s/
- http://www.falklandswar.org.uk/
- http://www.theweek.co.uk/
- http://www.britannica.com/
- http://news.bbc.co.uk/2/shared/spl/hi/guides/457000/457033/html/