Όπως λέει σε ένα από τα τραγούδια της η Χαρούλα, ”ο άνθρωπος του κάβου”… Ένας άνθρωπος μοναχικός, ευαίσθητος, με μεγαλείο ψυχής, που όμως δεν τον κάνει ευτυχισμένο.Χαμένος μέσα στο πλήθος, κρυμμένος στη ”μάζα” της εποχής, χωρίς κανείς να μπορεί να τον ψάξει, χωρίς κανείς να έχει τη δύναμη να δει και να αγγίξει εκείνο το μεγάλο λουλούδι που βρίσκεται στον κήπο της καρδιάς του.
Αγαπημένο του τραγούδι ”μοναξιά μου όλα, μοναξιά μου τίποτα”, ένας νέος άντρας γεμάτος όνειρα, ελπίδα, κέφι για τη ζωή, που όμως ζει με κομμένα τα φτερά του, επειδή κανένας μέχρι τώρα δεν του έμαθε τον τρόπο να πετάει ακόμα και με πληγωμένα φτερά.Κρυμμένος πίσω από ένα φανταστικό χαμόγελο που βλέποντας το σου δίνει ελπίδα για το αύριο, πάντα ήξερε να κρύβεται πίσω από τη γοητεία που ενέπνεε το χαμόγελο του.
Εγώ όμως την πίκρα σου την νιώθω, γιατί απλά έχω ζήσει όπως εσύ, έχω ταξιδέψει σε μέρη που ταξιδεύεις τώρα και έχω νιώσει τη θλίψη να μου τρώει τα σωθικά και τη μοναξιά να μου γδέρνει το κορμί. Όμως το χαμόγελο μου δεν το έχασα, αν και κάποιοι προσπάθησαν να το κλέψουν από τα χείλη μου… Έτσι πρέπει να κάνεις κι εσύ. Από την πρώτη μέρα που σε γνώρισα, κατάλαβα πως κάνεις το ίδιο λάθος με μένα, ασπίδα μπροστά σε όλους για να τους προστατεύεις πάντα και παντού και στο τέλος? Στο τέλος, όλοι σε έσπρωξαν και σε έριξαν στο κενό, απολαμβάνοντας όσα τους χάρισες και ξεχνώντας σε…
Όλοι αυτοί που σε έβλεπαν να σέρνεσαι μέχρι να ανακτήσεις τη δύναμη που κρύβει η ψυχή σου και να σηκωθείς πάνω, να σταθείς τα πόδια σου και να συνεχίσεις να ανεβαίνεις ένα, ένα τα σκαλοπάτια της ζωής, αφήνοντας τους πίσω σου… Έχεις τη δύναμη να το κάνεις, γιατί αυτό το χαμόγελο εκτός από μοναξιά κρύβει δύναμη, μπέσα και μαγκιά, κι εγώ αυτό το ξέρω καλά, πάρα πολύ καλά..
Ποτέ και σε κανέναν δεν έδωσα τη χαρά της καταστροφής μου, αν και πολλοί ήταν εκείνοι που προσπάθησαν να με ρίξουν στα δίχτυα… Νιώθω και είμαι σίγουρη πως το ίδιο θα κάνεις κι εσύ από εδώ και πέρα, νιώθω πως τώρα πια ξέρεις τη δύναμη που κρύβεις μέσα σου και πως αν την αφήσεις να βγει προς τα έξω θα καταρρίψεις πολλούς μύθους.
Άσε πίσω τη μοναξιά σου, και κοίτα τη ζωή κατάματα, μην σκύβεις το κεφάλι απέναντι της, γιατί το παιχνίδι θα λήξει με ηττημένο εσένα και μόνο… Αντίκρισε την, πιάσε την από το χέρι και άρχισε να τρέχεις, όσο πιο μακριά μπορείς, τρέχα, ακούς? Μην σταματάς, ο χρόνος περνάει και οι δείκτες των ρολογιών πάντα θα στρέφονται δεξιόστροφα, οπότε δεν έχεις χρόνο για χάσιμο. Ότι έχασες, έχασες από εδώ και πέρα κοίτα να κερδίζεις ότι σου αξίζει,ενάντια σε όλους και σε όλα…
Ζήσε τη ζωή σου και γράψε πάνω της τους δικούς σου τίτλους, μην αφήσεις κανέναν να γράψει τίτλο για εσένα. Μην κάνεις τα ίδια λάθη που έχουμε κάνει όλοι κατά καιρούς. Γιατί πολύ απλά, η ζωή είναι ένα σύντομο ταξίδι, ίσως το μοναδικό από όλα όσα ήδη κάνεις που δεν ξέρεις ποιος θα είναι ο προορισμός… πάνω σε ένα μοναχικό καράβι με καπετάνιο εσένα και μόνο. Για αυτό, βάλε χρώμα πάνω στους τίτλους της ζωής σου, φωτεινά και λαμπερά χρώματα όπως το χαμόγελο σου, χρώματα που θα σε μαγνητίζουν σε όλη τη διαδρομή…
Σε κάθε ”waypoint”, δώσε άλλο χρώμα, μέχρι να φτιάξεις το δικό σου ουράνιο τόξο… Και μη ξεχνάς το σημαντικότερο, δεν ανήκεις πουθενά, μόνος σου ήρθες στον κόσμο αυτό και μόνος σου θα φύγεις, για αυτό κοίτα μέχρι να έρθει η στιγμή που θα παραδώσεις τη σκυτάλη της ζωής σου να είσαι νικητής με βάση τα δικά σου ”θέλω” και δεδομένα…
”Αφέντης της μοίρας σου και καπετάνιος της ψυχής σου, μέχρι το τέλος του ταξιδιού, να είσαι εσύ”…
