Ας ξεκινήσουμε κάπως έτσι λοιπόν… με προσωπικές εμπειρίες γιατί αν το καλοσκεφτείς, μέσα από αυτές βγαίνουν όλες οι αλήθειες που ακούμε, γνωρίζουμε, μαθαίνουμε!
Κάθε μέρα λοιπόν, παίρνω και εγώ το λεωφορείο της γραμμής για να κατέβω στο κέντρο της πόλης, να πάω στη δουλειά μου. Κάθε μέρα χιλιάδες άνθρωποι μπαινοβγαίνουν, με μια θλίψη, μια στεναχώρια, ένα θυμό ζωγραφισμένο στο πρόσωπο άλλο πράγμα… και με την πρώτη ευκαιρία ξέσπασμα, φωνές ιστορίες. Η καλημέρα είδος προς εξαφάνιση, το χαμόγελο- αυτό το τόσο υπέροχο «θέαμα»- ούτε καν… γιατί; Ας μου πει κάποιος γιατί;
Δοκιμάζω που λες να χαιρετήσω με μια «καλημέρα», ένα «καλό απόγευμα» -αναλόγως την ώρα- τους οδηγούς …τα αποτελέσματα; Ε Κ Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Α!!! Χαμογέλασαν, ανταπέδωσαν, είπαν ευχαριστώ τόσο έκπληκτοι σαν να είχαν χρόνια να το ακούσουν…
ΔΕ ΖΟΥΜΕ… αυτό συμπεραίνω κάθε μέρα όλο και πιο έντονα. Είμαστε άνθρωποι και ξεχάσαμε να είμαστε «άνθρωποι». Ξεχάσαμε να ζούμε και απλά επιβιώνουμε… δεν ήρθαμε στον κόσμο αυτό για να περνάνε έτσι στιγμές, μέρες, μήνες, χρόνια. Δεν είμαι ονειροπόλα, ρομαντική είμαι με την έννοια που δε με παρουσιάζει «αφελή» μπροστά σας. Είμαι ρομαντική και θέλω να ζω για όσο ακόμα έχω αυτήν την τύχη να στέκομαι στα πόδια μου και να παλεύω για τα όνειρα και τα ιδανικά μου… θέλω να είμαι δίπλα σε ανθρώπους να μαθαίνω από αυτούς, να μαθαίνουν και αυτοί, να παίρνω, να δίνω, να κερδίζω, να χάνω, να «ξεζουμίζω» την κάθε μέρα βρε αδερφέ!
Και σταματήστε να προάγετε συνεχώς την οικονομική κρίση σα δικαιολογία, όλοι μας τη ζούμε άλλοι περισσότερο άλλοι λιγότερο… κρίση αξιών είναι αυτό που βιώνουμε και γίνεται για να μας θυμίσει πως τα ουσιαστικά πράγματα της ζωής δεν αγοράζονται και πως η ευθύνη μας σαν πολίτες στην όλη ιστορία έχει ρίζες βαθιές στα πρότυπα του υπέρμετρου καταναλωτισμού… ζούμε και αναπνέουμε για το «φαίνεσθε» και όχι για το «είσθε»…
Παλεύουμε να κρύψουμε όλα τα κενά μας προβάλλοντας προς τα έξω πρότυπα που μας επιβάλλουν παρά αυτό που οι ίδιοι είμαστε , ενδιαφερόμαστε περισσότερο για τη γνώμη του κόσμου παρά για το έρμο το μέσα μας που«ουρλιάζει» γιατί το απαρνιόμαστε. Απομακρυνθήκαμε από τη φύση και αυτό κυριολεκτικά φέρνει τόσα “αφύσικα” μπροστά μας καθημερινά… φτάνει μωρέ άνθρωπε… φτάνουν τα σκυθρωπά προσωπάκια, φτάνουν οι οργισμένες φατσούλες και τα χωρίς χαμόγελο σκοτεινιασμένα πρόσωπα. Μοιράστε χαμόγελα, μοιράστε αγάπη και πάρτε τα πίσω… ζήστε… επιτέλους ΖΗΣΤΕ!
