Το ελληνικό ροκ παρότι έχει ξεκινήσει από παλιά και πολλοί θα έλεγαν πως τα χρόνια της ακμής του έχουν περάσει, με τις τόσες συναυλίες που διοργανώνονται κάθε χρόνο μας αποδεικνύει πως έχει αντέξει στο χρόνο και έχει ακόμα μεγάλο φανατικό κοινό.
Η δεκαετία του ’80 αποτέλεσε την έναρξη την ελληνικής ροκ σκηνής αφού μέχρι την δεκαετία του ’90 είχαμε πια στην Ελλάδα πολλά αξιόλογα συγκροτήματα και καλλιτέχνες. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από την τόσο σπουδαία ιστορία της μουσικής αυτής; Ο Παύλος Σιδηρόπουλος μας χάρισε τον δίσκο “Φλου” που αποτελεί ένα από τα χαρακτηριστικά άλμπουμ του είδους. Κυκλοφόρησε το 1979 ενώ μέχρι σήμερα θεωρείται ως “το καλύτερο άλμπουμ στην ιστορία της ελληνικής ροκ σκηνής”. Εμβληματική φιγούρα του ροκ είναι επίσης ο Τζίμης Πανούσης ο οποίος και με το συγκρότημά του “Μαγικές Ταξιαρχίες” αλλά και μετά με την σόλο καριέρα του, μεγάλωσε μια ολόκληρη γενιά με κομμάτια όπως ¨Δεύτερη Προβολή”, “Εκλογές”, “Μουσικές Ταξιαρχίες”, “Πυγολαμπίδα”. Αξέχαστα συγκροτήματα που ακούγονται μέχρι σήμερα αποτελούν οι Τρύπες και τα Ξύλινα Σπαθιά, με τους frontman αυτών (Γιάννης Αγγελάκας από Τρύπες και Παύλος Παυλίδης από Ξύλινα Σπαθιά) να διοργανώνουν ως σόλο καλλιτέχνες πια ή πλαισιωμένοι από νέα συγκροτήματα, κατάμεστες συναυλίες. Τα Διάφανα Κρίνα επίσης γνώρισαν μεγάλη επιτυχία στην ελληνική ροκ σκηνή με τραγούδια που αφορούν την ανθρώπινη καθημερινή ζωή και τις ανησυχίες της, παρά την διάλυσή τους το 2009. Τα Υπόγεια Ρεύματα αν και είχαν πολλές αλλαγές στα μέλη τους παραμένουν διαχρονικοί για τον νεανικό τους ήχο και την στοχαστική τους διάθεση ενώ δεν γίνεται να μην αναφερθούν οι Ενδελέχεια που από το 1991 μέχρι σήμερα συνοδεύουν αναμνήσεις εφήβων μέχρι πολύ μεγαλύτερών τους.
Όλοι οι παραπάνω αποτελούν μερικούς μόνο από τους τόσους πολλούς ερμηνευτές που ανέδειξε η ελληνική ροκ σκηνή. Κάποιοι από αυτούς συνεχίζουν ακόμα, κάποιοι άλλοι όχι. Το μόνο σίγουρο είναι οι θησαυροί που άφησαν πίσω τους θα συνεχίσουν να συναρπάζουν τα πλήθη για πολλά χρόνια ακόμα.
