Προχτές βγήκα απογευματινή βόλτα με μία πολύ καλή μου φίλη. Είχαμε καιρό να βρεθούμε και εν τω μεταξύ ολοένα και πλήθαιναν τα καινούργια θέματα. Ήπιαμε τον καφέ μας, συζητήσαμε σχετικά με τα συγγραφικά μας νέα, μιλήσαμε για το περιβόητο Brexit, για τις επερχόμενες Αμερικανικές εκλογές, αλλού συμφωνήσαμε, αλλού διαφωνήσαμε, γενικώς όμως κάναμε έναν χρήσιμο και εποικοδομητικό διάλογο. Και ενώ όλα έδειχναν πως η μέρα θα έκλεινε ευχάριστα και πολιτισμένα, μία εφημερίδα επιδεικτικά τακτοποιημένη σε ένα διπλανό πεζούλι μίας θορυβώδους παρέας στάθηκε αρκετή ώστε να μας καταστρέψει τη διάθεση. Έγραφε με κεφαλαία, κακόγουστα, φαιοκόκκινα γράμματα “ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ” και από κάτω ακολουθούσε το νεοναζιστικό παραλήρημα.
Δεν είπαμε τίποτα. Κάναμε μόνο ένα σχόλιο απογοήτευσης για την ελληνική κατάσταση και χωριστήκαμε για τη νύχτα. Το πρωί όμως δέχτηκα και το αποτελειωτικό χτύπημα. Ξύπνησα βιαίως από τις φωνές κάποιου μισθωτού κυρίου που προσκαλούσε από την ντουντούκα την “εργατική τάξη” στο φεστιβάλ της ΚΝΕ με μουσικές εμφυλίου και συνθήματα που θα ζήλευε μέχρι και η ΕΠΟΝ. Το βράδυ Χρυσή αυγή, το πρωί Κομμουνιστικό κόμμα! Εικοστός πρώτος αιώνας, ευρωπαϊκό κράτος, οικονομική κρίση, i rest my case.
Για να ξεκαθαρίσει το τοπίο της σκέψης μας, αρχικά πρέπει να καταστεί σαφές πλέον στην αντίληψη του σύγχρονου ανθρώπου των δυτικών κοινωνιών πως όταν γίνεται λόγος για ακροδεξιά και ακροαριστερά, για δύο φαινομενικά αντίθετα άκρα δηλαδή, όσες αντιθέσεις και εάν επικαλούνται, μοιράζονται θεμελιώδεις ομοιότητες και ουσιαστικά κοινή ρητορική. Λειτουργούν δε όπως πάντα -τώρα πλέον με ακόμα μεγαλύτερη δυναμική εφόσον τους επιτρέπεται- σαν εθνοσωτήρες, παντογνώστες, ταγοί του λαού και αντισυστημικές φωνές που σκοπό έχουν να απαλλάξουν το δύσμοιρο και εξαπατημένο λούμπεν από την “ανάλγητη Ευρώπη” οδηγώντας το έθνος στον κολοφώνα της δόξας.
Τέτοιες κρισάρες βεβαίως περνούσαν καθημερινά διάσημοι -και ενίοτε δημοφιλείς- σχιζοφρενείς της ιστορίας όπως o Στάλιν, ο Λένιν, ο Τρότσκι και τόσοι άλλοι κύριοι του ανατολικού μπλοκ. Και βεβαίως από την άλλη, οι παρομοίως επικίνδυνοι και δολοφονικοί εθνικοσοσιαλιστές που αιματοκύλησαν τον κόσμο. Ο Αδόλφος Χίτλερ, o Χίμλερ, ο Γκαίμπελς και οι ομοϊδεάτες του Nazi party. Η συνεχής έκπτωση αξιών, η ιδεολογική παρακμή και η ηθική αποτελμάτωση που ανακυκλώνεται και απειλεί την δύση αποτελεί μία επανάληψη της παγκόσμιας ιστορίας μας και δεν αφήνει ανεπηρέαστο κανένα γεωγραφικό κομμάτι του πλανήτη. Στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, το φαινόμενο του “Τραμπισμού” είναι αντίστοιχο με ό,τι θα ονομάζαμε στην Ελλάδα του δύο χιλιάδες, “Καρατζαφερισμός”. Σε ελεύθερη μετάφραση: Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια και δεν συμμαζεύεται! Τοποθετείται δε πολιτικά στις παρυφές του εθνικοσοσιαλιστικού μοντέλου διακυβέρνησης με σύγχρονα στοιχεία καπιταλιστικής ασυδοσίας (δεν κάνουμε εδώ λόγο για ελεύθερη αγορά) ενώ η μόνη διαφορά που χωρίζει τον κάθε Mr. Trump από έναν Χίτλερ ή έναν Στάλιν είναι αφενός η εγκεφαλική του οκνηρία και αφετέρου η επίγνωση της ιστορικής πραγματικότητας. Θεωρεί τις γυναίκες κατώτερα όντα, ειρωνεύεται άτομα με αναπηρίες, υπολογίζει τους gay ως λάθος της φύσης, αποκαλεί όλους τους Μουσουλμάνους δολοφόνους και λίγο πολύ καταδικάζει ακόμα και την ύπαρξη του πλουραλισμού εντός των ελευθέρων κοινωνιών. Η δεξιά του κάθε Trump όχι απλώς δεν έχει την παραμικρή σχέση με τον φιλελευθερισμό του εικοστού πρώτου αιώνα αλλά φλερτάρει απροκάλυπτα με ιστορικές προσωπικότητες ανάλογες ενός Γεωργίου Παπαδόπουλου στην δική μας χώρα.
Εάν πάλι αποφασίσουμε να στρέψουμε την προσοχή μας στη Μέση Ανατολή και θυμηθούμε δικτάτορες όπως ο Μουαμάρ Αλ Καντάφι θα διαπιστώσουμε πως το σοσιαλιστικό ιδεώδες που πρόβαλλαν ολοκληρωτικά καθεστώτα πιο φιλικά προς τις μάζες δεν υπήρξε τίποτα περισσότερο από αφορμή και ακριβοπληρωμένο άλλοθι για ορισμένους ψυχωτικούς και εξουσιομανείς να κυβερνήσουν αντιδημοκρατικά, βάρβαρα, συμπλεγματικά με τα σύνδρομα του “ό, τι δεν λύεται κόπτεται” για βασικό μότο. Εάν ρωτούσε ο οποιοσδήποτε τον Καντάφι τί πίστευε μέχρι τέλους για τον εαυτό του θα έπαιρνε την ίδια απάντηση. “Είμαι σοσιαλιστής επαναστάτης και εχθρός της δύσης!” Αυτή υπήρξε και η μόνιμη ρητορική του συνταγματάρχη πραξικοπηματία. Και πράγματι, η πολιτική που ακολούθησε τα χρόνια της διακυβέρνησής του θύμισαν σε κάθε πολιτισμένο άνθρωπο τί σημαίνει υπαρκτός σοσιαλισμός.
Είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε πια πως η ιστορία που διαδραματίζεται γύρω μας αποτελεί απλώς ένα νόμισμα που πότε έχει τη μία και πότε την άλλη όψη. Ο φασισμός αλλά και ο Κομμουνισμός ποτέ δεν υπήρξαν τίποτα περισσότερο από μία βάρβαρη θεώρηση του κόσμου. Δύο συστήματα με διαφορετική νοοτροπία εξωτερικής πολιτικής που βασίζονται πάντοτε στις διακρίσεις, στην φίμωση του λόγου, στην στρατιωτικοποίηση των εθνών, στην κλειστή οικονομία, στους αυστηρούς ηθικούς περιορισμούς, στην τρομοκρατία των πολιτών και ως αποτέλεσμα έχει πάντοτε την διαιώνιση του μίσους, του φόβου και της μικροαστικής αντίληψης του κόσμου. Η Ελλάδα από την εποχή λήξης του ΠΑΣΟΚ ταλανίζεται από τα χαμένα όνειρα μίας σοσιαλιστικής οικονομίας. Δεν αποτελεί καθόλου τυχαίο φαινόμενο που η σύγχρονη τέχνη και κουλτούρα της Ελλάδας εκπροσωπείται κυρίως από στρατευμένους Σοβιετόπληκτους καλλιτέχνες οι οποίοι όχι απλώς ηγεμονεύουν αλλά και καταργούν με χυδαία έπαρση κάθε διαφορετικό στοιχείο μέσα στον πυρετό του πλήρους επαρχιωτισμού τους. Έτσι καταλήγουμε για τον σύγχρονο Έλληνα να είναι ” μαγκιά ” του Παπακωνσταντίνου να τραγουδά στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ αλλά να θεωρείται αίσχος όταν μία ποιήτρια δηλώνει (δικαίως) απογοητευμένη από την αποπνικτική προσέλευση μεταναστών στην γειτονιά της! Ο δολοφονημένος ερμηνευτής από τα χέρια ενός χρυσαυγίτη ηρωποιείται παρά τις δικές του αναρχοαριστερές θέσεις αλλά ο ” μνημονιακός ” σκηνοθέτης αυτομάτως γίνεται δακτυλοδεικτούμενος. Και όλα αυτά διότι η Ελλάδα παραμένει ακόμα σε κλίμα εμφυλίου. Η αριστερά εξακολουθεί αφελώς να πιστεύει ότι θα σώσει τον κόσμο και η δεξιά αρνείται να κοιτάξει πέρα από την μύτη της κλείνοντας την Ελλάδα ασφυκτικά μέσα στα ήδη κλειστά ιδεολογικά σύνορά της. Μόνο εάν αντιληφθούμε επιτέλους ότι δεν θα μας σώσουν οι πολιτικοί πόλεμοι , ο Σεκταρισμός, οι δογματισμοί και η συνθηματολογία παρά μόνο η παιδεία, η δυτικοποίηση και ο οργανωμένος τρόπος σκέψης, τότε θα πάμε μπροστά. Ωστόσο όλα αυτά στην χώρα μας ακούγονται λόγια άνευ ουσίας ή ακόμα και προκλητικά για το κοινό αίσθημα! Αναπόφευκτα Θα στραφώ στους στίχους των θρυλικών Nirvana:A denial, a denial, a denial, a denial, a denial. A denial, a denial, a denial, a denial.