Μπήκαν στην Πόλη οι οχτροί
Τις πόρτες σπάσαν οι οχτροί
Κι εμείς γελούσαμε στις γειτονιές….
Τα γεγονότα στο Παγκόσμιο σκηνικό διαδέχονται το ένα μετά το άλλο με γρήγορο ρυθμό και με ένταση ανάλογη με την ψυχική δύναμη των συμμετεχόντων στα ηχηρά δρώμενα. Προσηλωμένοι στην τηλεοπτική οθόνη άλλοτε άναυδοι κι άλλοτε ανακουφισμένοι ή ενοχλημένοι αλλάζοντας με νευρικές κινήσεις, κανάλι για να μην ενοχληθούμε περεταίρω, παρακολουθούμε βουβά τα γεγονότα. Η είδηση είναι για γειτονικούς λαούς και χώρες άρα εμείς τι πρέπει να κάνουμε; Να μη μιλάμε! Η μόνη συνετή αντίδραση να συρρικνωθούμε στα εντός των τειχών του σπιτιού μας και να ασχοληθούμε σιωπηλά με τα κατοικίδια και το πολύ, με τα παιδιά μας. Δεν πρέπει να ακουστεί η φωνή μας για να μην εμπλακούμε σε δύσκολα γεγονότα, άλλωστε τι μας ενδιαφέρει εμάς; Εμείς είμαστε άνεργοι και ψάχνουμε για το μεροκάματο! Εμείς χρωστάμε και πρέπει να βρούμε χρήματα για να πληρώσουμε την Κρατική Διοίκηση, τι να κάνουμε; Το μόνο που έχουμε μάθει είναι η σιωπή!
Μπήκαν στην Πόλη οι οχτροί κι εμείς κοιτούσαμε τις κοπελιές…
Χτυπούν την πόρτα των γειτόνων μας με σπαθιά και φωτιές, αλλά εμείς έχουμε μάθει να κρυβόμαστε μέσα στην άχαρη σιωπή μας, την ένοχη σιωπή μας δίχως τη δύναμη ν’ αντιδράσουμε. Γιατί το μόνο που έχουμε μάθει είναι η αδιαφορία και η στροφή μας σε άλλου είδους επίπλαστες αξίες, αδιαφορώντας για την υπέρτατη αξία τον ΆΝΘΡΩΠΟ! Τι κι αν ένας λαός βυθίζεται στη φρίκη του πολέμου και της αιματοχυσίας; Εμείς ατάραχοι παρακολουθούμε από μακριά, άβουλοι, αδιάφοροι, δίχως συναισθήματα για τον πάσχοντα γείτονα!
Τελικά η διδασκαλία του «Σώπα!» των μεγάλων τόσα χρόνια τώρα, ρίζωσε για τα καλά στις ψυχές μας…
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας. Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε! Είμαστε μια δύναμη μουγκή! Κι όταν κάποιος νιώσει την ανάγκη να μιλήσει ας κόψει τη γλώσσα του! Ας την κόψει σύρριζα να μην νιώθει τύψεις ή αμφιβολίες, εξάλλου είναι ένα όργανο που αν δεν το χρησιμοποιείς όπως πρέπει καλύτερα να το κόψεις να μην υπάρχει, είναι εντελώς άχρηστο!
Μπήκαν στην Πόλη οι οχτροί, φωτιά μας ρίξαν οι οχτροί…
Μας βρήκαν καθηλωμένους και βουβούς στις καλοβολεμένες μας αναμνήσεις, άπραγους, αδρανείς, φαφλατάδες, δουλοπρεπείς, σαλιάρηδες και ικέτες υποτελείς σε ηγέτες φασουλήδες! Μας βρήκαν αγκιστρωμένους στο δίχτυ του φόβου με διάθεση της αθόρυβης μουγκής φυγής για την προσωπική διάσωση.
Το τίμημα είναι πολύ βαρύ αν τολμήσουμε να χρησιμοποιήσουμε επιτέλους αυτό το εν αχρηστία όργανο, τη γλώσσα μας, αλλά ας τολμήσουμε! Ας μιλήσουμε για το δίκαιο που έχει κατάφορα απαξιωθεί, ας μιλήσουμε για τους νέους και την κατάργηση του δικαιώματός τους να υλοποιήσουν τα όνειρά τους. Ας μιλήσουμε για τους εργαζόμενους, που έχουν καταλήξει να είναι δούλοι σε αυτοδιόριστους αφεντάδες. Ας σηκωθούμε από τους καναπέδες και να τολμήσουμε ν’ αντιδράσουμε δια του έναρθρου λόγου, αντί να είμαστε κρυμμένοι, φοβισμένοι και ανίκανοι ν’ αντικρύσουμε το φως!
Το παράθυρο στον κόσμο είναι η μαγική οθόνη στο σαλόνι του σπιτιού μας! Μας αρκεί αυτό και δεν ψάχνουμε για κάτι άλλο πιο ουσιαστικό, δεν μας νοιάζει γιατί μας έπεισαν ότι δεν γίνεται τίποτα και καλύτερα να σφραγίσουμε το στόμα και να αποδεχόμαστε σιωπηλά τις αποφάσεις της εξουσίας. Πού καιρός για αντιδράσεις! Εμάς απασχολούν μόνο τα χρέη που μας επέβαλαν και διαρκώς μας επιβάλουν για να είμαστε σκυμμένοι στη μοίρα μας!
Σκεφτήκαμε ποτέ, έστω για μια στιγμή, ότι μας βάλανε υπό τον ζυγό των φόρων και αμέτρητων υποχρεώσεων ώστε να μην αντιδρούμε, ως υποζύγια στην υπηρεσία φασουλήδων αφεντάδων;
Εύα Καπελλάκη – Κοντού [Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II”]
