Όταν κάτι φτάνει στο τέλος του, είτε μιλάμε για μια συνεργασία, είτε για μια φιλία ή ακόμα και για μια σχέση συνηθίζουμε να στεναχωριόμαστε. Γενικότερα έχουμε συνδυάσει τη λέξη “τέλος” με αρνητικά συναισθήματα, όπως πίεση, πνίξιμο, απογοήτευση, άγχος και μία αίσθηση ότι πλησιάζει το τέλος του κόσμου. Από που πηγάζει όμως όλη αυτή η υπερβολή;
Ο άνθρωπος σε οτιδήποτε κάνει στη ζωή του έχει την ιδιότητα να δένεται με ανθρώπους και καταστάσεις σε σημείο που να μη θυμάται τι έκανε στη ζωή του πριν από αυτά. Στη δουλειά, στην παρέα, στη σχέση ο άνθρωπος μαθαίνει να συναναστρέφεται με άλλους και να δημιουργεί μια ζωή που συνδέεται με τους ανθρώπους που τον περιβάλλουν και συνηθίζει σε ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Τι συμβαίνει όμως κάτι τέτοιο τελειώνει, ολοκληρώνεται;
Όταν κάτι τελειώνει είμαστε αναγκασμένοι να οργανώσουμε ξανά τη ζωή μας βασιζόμενοι στα νέα δεδομένα που έχουμε δημιουργήσει π. χ είτε αλλάζοντας δουλειά, είτε χωρίζοντας από μια σχέση. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν είναι εύκολο για πολλούς και διάφορους λόγους. Έχουμε δεθεί με συναισθηματικούς δεσμούς που είναι δύσκολο να τους κόψουμε και που τις περισσότερες φορές δεν θέλουμε να δεχτούμε ότι πρέπει να τους κόψουμε.
Κάθε άνθρωπος πρέπει να βρει ένα δικό του τρόπο να διαχειριστεί τέτοιες καταστάσεις, βρίσκοντας και κάνοντας πράγματα που τον αποφορτίζουν, μιλώντας με φίλους, και κυρίως σκεπτόμενος τη θετική πλευρά που μπορεί να έχει κάθε τέλος αισιοδοξώντας για το μέλλον. Άλλωστε το λέει και ο λαός μας με διάφορους τρόπους όπως “κάθε εμπόδιο για καλό” ή “όλα για κάποιο λόγο γίνονται” ή “κάθε τέλος μια αρχή” και αυτό νομίζω είναι το σημαντικότερο που πρέπει να κρατάει καθένας μας, γιατί όταν κάτι τελειώνει δίνει τη σκυτάλη σε κάτι καινούριο, πιθανώς καλύτερο από αυτό τελείωσε.
