Όσα σου κράτησα κρυφά…

Η αδιαφορία, που τόσο αριστοτεχνικά κοσμεί το πρόσωπό μου κάθε φορά που το βλέμμα σου ίπταται προς την δική μου πλευρά, είναι το πολυτιμότερο απόκτημά μου. Μία αδιάκοπα σφυρηλατημένη ασπίδα, προϊόν της μύχιας μάχης ανάμεσα στο θάρρος και την δειλία. Απομεινάρι μιας ανέσπερης κόντρας στην οποία δεν υπάρχει ξεκάθαρο φαβορί και μέχρι το τελευταίο λεπτό δεν μπορείς να καταλάβεις ποιος θα υπερισχύσει…

Ωστόσο, θα αφήσω το ψέμα να γλιστρήσει απαλά μέσα απ’ τα δάχτυλά μου και να χαθεί ανάμεσα στις χαραμάδες της αλήθειας. Η δειλία σκότισε την αχτίδα του θάρρους μέσα μου. Και να’ μαι εδώ, να στέκομαι μπροστά σου και να εξαργυρώνω την αδυναμία και τον φόβο μου για όσα νιώθω για σένα, κατοπτρίζοντας αντιθετικά συναισθήματα από αυτά που κατοικοεδρεύουν μέσα μου.

Θα έπρεπε να νιώθω ανακούφιση και περηφάνια  για την εμπνευσμένη ερμηνεία μου στο θέατρο της ζωής, που κατάφερε να σε κρατήσει απομονωμένο σ’ ένα αέναο σκοτάδι, μακριά από τις αληθινές επιθυμίες της καρδιάς μου. Θα έπρεπε… Αλλά έμαθα ν’ αναγνωρίζω την ήττα που κρύβεται επιμελώς κάτω από τις κάλπικες στρώσεις της νίκης και δεν δύναμαι να ξεφύγω από την ανελέητη κρίση μου που με δικάζει…

Παρ ‘όλα αυτά εξακολουθώ να υπακούω στον εσωτερικό μου λιποτάκτη, εξακολουθώ να χαμηλώνω το βλέμμα μου και να σου κρύβομαι. Ξέρω πως αν διασταυρωθούν οι καθρέφτες των ματιών μας, θα δεις να αντιφεγγίζουν πόθοι και φαντασιώσεις που σου έχω παρακρατήσει εδώ και καιρό… θα νιώσεις να ηλεκτρίζονται οι αισθήσεις σου από τους μαγνητικούς πόλους των συναισθημάτων μου για σένα… είναι κι εκείνη η αβάσταχτη δίνη σου… γι’ αυτό, συνήθως καταφέρνω να χάνομαι από μπροστά σου.

Όμως όχι απόψε… μεθυσμένη όπως είμαι, από την μέθεξη που συντελείται ανάμεσά μας, θα αποχωριστώ για πρώτη φορά την μάσκα της αδιαφορίας μου. Και σηκώνω το βλέμμα μου να συστηθεί με το δικό σου…