Αυτό είναι το μοτίβο της ζωής! Μια μεγάλη διασταύρωση… με ανθρώπους να έρχονται και να φεύγουν και εμείς είτε τους υποδεχόμαστε, είτε τους αποχαιρετάμε, άλλοτε με χαρά και άλλοτε με λύπη.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι εμείς επιλέγουμε τους ανθρώπους που θα μπουν στη ζωή μας… υποσυνείδητα. Κάποιοι άλλοι συμπληρώνουν αυτή τη φράση ισχυριζόμενοι πως όλοι οι άνθρωποι έχουν να μας δώσουν κάτι – θετικό, αρνητικό – και μόλις τελειώσει ο ρόλος τους, αποχωρούν. Ίσως και να έχουν δίκιο…. πάντως όσοι δε συνεχίζουν μαζί μας, σημαίνει ότι δεν ήταν για να συνεχίσουν.
Δύσκολα αποδεχόμαστε ότι κάποιος δε συνέχισε μαζί μας επειδή απλά δεν ήταν γραφτό. Ιδίως όταν αγαπάμε πολύ τα άτομα που μένουν πίσω. Πειθόμαστε όμως ευκολότερα, όταν ξέρουμε πως εμείς από τη μεριά μας, κάναμε ό,τι ήταν εφικτό για να διασχίσουμε παρέα την επόμενη διασταύρωση. Απλώσαμε το χέρι… αν ο άλλος το έπιασε ή όχι, ήταν δική του επιλογή… εμείς έπρεπε να περάσουμε απέναντι.
Η αλήθεια είναι πως όσο είμαστε μικρότεροι σε ηλικία, γνωρίζουμε συνεχώς καινούργιους ανθρώπους και το κόστος του να μη διασχίσει κάποιος μαζί μας το δρόμο είναι ελάχιστο, αφού είναι μεγάλες οι πιθανότητες στο επόμενο φανάρι να μας περιμένει κάποιος άλλος. Και έτσι συνεχίζουμε… κουβαλάμε, αφήνουμε, αδειάζουμε, γεμίζουμε αναμνήσεις, όνειρα, εμπειρίες, ανθρώπους. Και καθώς μεγαλώνουμε και διασχίζουμε όλο και περισσότερες διασταυρώσεις, παρατηρούμε ότι αυτό αλλάζει.
Οι άνθρωποι που συμπορευόμαστε πια δεν είναι τόσοι πολλοί… οι περισσότεροι μένουν πίσω… δεν ακολουθούν. Είτε γιατί εμείς γινόμαστε πιο επιλεκτικοί, είτε γιατί αλλάζουν οι υποχρεώσεις μας, οι προτεραιότητες μας, τα ενδιαφέροντά μας, οι στόχοι μας.. με αποτέλεσμα κάποιοι δρόμοι να χωρίζονται, εφόσον επιλέγουμε διαφορετικά μονοπάτια. Διαφορετικά μονοπάτια που οδηγούν όμως σε καινούργιες κατευθύνσεις. Και ενώ συνεχίζουμε, κοιτώντας πίσω, νιώθουμε τα συναισθήματα να αναμειγνύονται. Ενθουσιασμός και φόβος για το απρόβλεπτο από τη μία, νοσταλγία για το προηγούμενο δρόμο που αφήσαμε από την άλλη – σκεπτόμενοι αν η απόφασή μας ήταν σωστή.
Και καθώς προχωράμε ο δρόμος πίσω μας ξεθωριάζει, ενώ ο δρόμος μπροστά είναι πλέον πιο φωτεινός. Τότε εμφανίζονται οι διαδρομές και οι βόλτες με το εαυτό μας, οι οποίες γίνονται όλο και συχνότερες. Διαπιστώνοντας πόσα πολλά πρέπει να μάθουμε ακόμα για εμάς. Συνειδητοποιώντας όλο και καλύτερα για ποιο λόγο διαλέξαμε αυτή τη διαδρομή, για ποιο λόγο συνεχίσαμε αφήνοντας πίσω κάποιους και για ποιο λόγο επιλέξαμε να συνεχίσουμε μαζί με κάποιους άλλους!
Η μόνη διαφορά, σε σύγκριση με παλαιότερα, είναι ότι παρόλο που ακόμα, άνθρωποι έρχονται και φεύγουν, πλέον έχει αλλάξει ο ρυθμός. Έχει γίνει πιο αργός, διότι και εμείς μέσα από τόσες συναντήσεις και διαδρομές αλλάξαμε. Ίσως γιατί αποκτήσαμε πλέον την εμπειρία και μάθαμε να ξεχωρίζουμε ποιες διαδρομές κάνουν τη διαφορά και δίνουν αξία στη πορεία μας!
Παρόλα αυτά, εξακολουθεί να παραμένει η δυσκολία και το δίλημμα : ποιο μονοπάτι να διαλέξουμε ; Και μόνο διανύοντας ένα δρόμο καταλαβαίνουμε αν τελικά ήταν ο σωστός και αν αποδειχθεί ότι δεν ήταν… περιμένουμε το επόμενο σταυροδρόμι για να αλλάξουμε πορεία, ακολουθώντας το ένστικτό μας. Διότι το ένστικτό μας είναι εκείνο που θα μας οδηγήσει καλύτερα!
Γι’αυτό να το ακολουθούμε… και αν δεν είμαστε σίγουροι… να του δίνουμε λίγο χρόνο και να μη βιαζόμαστε να διαλέξουμε κατεύθυνση… Εξάλλου 100% πεπεισμένοι ότι πρόκειται για τη σωστή κατεύθυνση δε θα είμαστε ποτέ. Το ανακαλύπτουμε μόνο αν την επιλέξουμε και τη διανύσουμε, αφού ποτέ δε γνωρίζουμε τι κρύβει η επόμενη στροφή!
