Εσύ με άφησες να φύγω, εσύ με τσάκισες και ρήμαξες την ζωή μου… Μπήκες με το έτσι θέλω στην ζωή μου, στο κορμί μου, στην ψυχή μου… Με έκανες να πιστέψω σε σένα,και σε τόσα άλλα… Με έκανες να σε ερωτευτώ χωρίς να το καταλάβω και χωρίς να μπορώ να βγάλω το μυαλό μου από σένα… Σε πόνεσα μάλλον και μετά σε ερωτεύτηκα, σε πόνεσα με όλη μου την καρδιά και την ψυχή…
Μου ράγισες την καρδιά, ίσως δεν φταις κι εσύ απλά βρήκες ένα σάκο του μποξ για να χτυπάς… Να ήξερες μόνο, πόσες φορές προσπάθησα να φύγω και να γυρίσω την πλάτη μου σε σένα. Σε κανέναν δεν είπα ποτέ πόσο σε ερωτεύτηκα και πόσο μου λείπεις… Μου έλειπες και τις στιγμές που ήμασταν μαζί κι όλα αυτά γιατί είσαι εσύ και μόνο εσύ…
Σε ζήλευα πολύ, ποτέ όμως δεν μπόρεσα να το παραδεχτώ ούτε εγώ η ίδια… Το παραδέχομαι τώρα και ο λόγος είναι επειδή αποφάσισα να φύγω… Ξέρω καλά πως πίσω από όλο αυτό το ψέμα που είσαι, γιατί πίστεψε με ολόκληρος ένα ψέμα είσαι, από πάνω μέχρι κάτω, ξέρω όμως πως έχεις και καλά αισθήματα κάπου μέσα σου βαθιά…
Έμεινα ξάγρυπνη πολλά βράδια και προσπαθούσα να καταλάβω αν είσαι λαμόγιο, ψεύτης, εκμεταλλευτής αλλά δεν μπόρεσα να βρω απάντηση σε κάτι… Δεν μπόρεσα να σε λύσω, γιατί πραγματικά είσαι ένας γρίφος… Ένας άλυτος γρίφος για μένα… Σε ”έπιασα” πολλές φορές άλλα να λες από τη μια κι άλλα από την άλλη, δεν με ένοιαξε όμως… Με ένοιαζε να σε νιώθω κάπου εκεί κοντά μου…
Άλλαξες απέναντι μου κι αυτό στο είχα πει τόσες φορές, έφυγε ξαφνικά η τρυφερότητα και ο ενδιαφέρον σου, έφυγαν όλα… Όσες φορές προσπάθησα να στο πω, έβγαλες ”νύχια” αμέσως για το αντίθετο αραδιάζοντας μου τόσες δικαιολογίες… Όμως δεν έφυγα, είχα υποψίες για τόσα πολλά, όμως δεν έφυγα ποτέ. Δεν το έβαλα στα πόδια, πάλεψα πολύ μέσα μου, όμως δεν εκτίμησες ποτέ και τίποτα…
Δεν ξέρω τι και αν ένιωσες κάτι για μένα ή απλά ήμουν το λεμόνι στη βότκα σου, ίσως και να μην ήμουν όμως… Δεν με άφησες ποτέ να έρθω κοντά σου, ποτέ όμως. Με είχες απέναντι, κλεισμένος στο καβούκι σου κι εγώ έξω από όλα αυτά… Δεν σου ζήτησα ποτέ και τίποτα παραπάνω γιατί σου είχα εξηγήσει από την αρχή, όμως δεν ξέρω αν εσύ είχες μιλήσει καθαρά απέναντι μου…
Εκεί που πήγαινα να πιστέψω πως με κορόιδεψες εκείνη την ίδια στιγμή το κατέρριπτες, είτε με μια φωτογραφία, είτε με ένα βιντεάκι σου… Ακόμα και τα σοβαρά θέματα που σου συνέβαιναν καθημερινά, τα μάθαινα μέσα από ένα βιντεάκι… Και αναρωτιόμουν γιατί να μην μου στέλνει ένα μήνυμα να μου πει, ξέρεις κάτι;Δεν είμαι καλά, έτυχε αυτό και ήθελα να στο πω…
Δεν μου έδωσες τη ευκαιρία να νιώσω δικός σου άνθρωπος και φυσικά ούτε και να σου ανοιχτώ… Με ρήμαξες χωρίς να το καταλάβεις…Φταίω εγώ κι όχι εσύ, φταίω εγώ που αφέθηκα και πόνεσα, γιατί στο ξαναλέω σε πόνεσα πολύ και παράλληλα πόνεσε και η καρδιά μου… Μέρες δεν μιλούσαμε, γιατί περίμενα, έβαζα τον εγωισμό μου μπροστά για να δω αν θα με σκεφτείς, αν θα θελήσεις να μου πεις ένα γεια, ένα τι κάνεις…
Δεν ήθελα να καταλάβεις πόσο σε ερωτεύτηκα και πόσο βαθιά στην καρδιά μου σε έβαλα… Φοβόμουν μήπως καταλάβεις, δεν ήθελα και δεν έπρεπε να μάθεις… Πες με εγωίστρια, σκύλα, κακιά, πες ότι θέλεις. Δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσω να καταλάβεις, τουλάχιστον όσο περνούσε από το χέρι μου… Δεν μου άφησες και τα περιθώρια…
Καμία επιλογή δεν μου άφησες ποτέ και πουθενά,ήσουνα εσύ με τα ”προβλήματα” σου κι εγώ να σε κοιτάζω από μακριά… Να μου λείπεις και να σε σκέφτομαι από την πρώτη στιγμή της μέρας που άνοιγα τα μάτια μου μέχρι και το βράδυ πριν κοιμηθώ… Ο μόνος λόγος που στα λέω τώρα, σχετικά με ευκολία είναι μόνο και μόνο επειδή αποφάσισα να φύγω…
Δεν φεύγω για σένα και για κανέναν, φεύγω για μένα που σε πονάω…Όσο δεν φαντάζεσαι κι όσο δεν σε ένιωσε ποτέ κανείς… Φεύγω αγοράκι μου…
Να θυμάσαι, όταν άγγιξα την καρδιά σου την τελευταία φορά που σε είδα…
