Όπως πολύ εύστοχα είπε ο Λουντέμης “Γνώρισα τους ανθρώπους και αγάπησα τα ζώα”. Ο μεγαλύτερος εχθρός για τον άνθρωπο και ό,τι υπάρχει γύρω του είναι ο ίδιος ο άνθρωπος και όχι κάποιο ζώο. Ο άνθρωπος και να μην του έχεις κάνει τίποτα, θα σε καταστρέψει. Το ζώο μόνο αν το πειράξεις ή μόνο αν είναι πολύ πεινασμένο, θα επιχειρήσει να σου κάνει κακό. Χρειάζεται πολύ καιρό για να καταλάβεις αν ένας άνθρωπος είναι καλός ή κακός. Με τα ζώα όμως δεν συμβαίνει το ίδιο. Αρκεί να σε κοιτάξουν για λίγο και καταλαβαίνουν. Είναι σαν να κουβαλάνε τη σοφία όλου του κόσμου μέσα τους, μα δεν έχουν μιλιά. Στέκονται και σε κοιτάνε. Δε θέλουν πολλά, σχεδόν τίποτα.
Μένω στα βόρεια προάστια της Αθήνας, δεν διαθέτω κάποια σπουδαία ιδιότητα ή τίτλο. Ψιλοαπασχολούμαι μέσω διαδικτύου ίσα ίσα για μια βόλτα κι ένα καφέ. Πάντα απεχθανόμουν τους όρους “φιλανθρωπία” ή “φιλοζωία” γιατί νιώθω ότι κρύβουν εγωισμό, υποκρισία και φιλαρέσκεια. Οπότε δεν είμαι τίποτα απ’ τα δύο. Νιώθω ότι είμαι ασήμαντη για κάποιους, αλλά σημαντική για την οικογένειά μου και τους φίλους μου.
Η αλήθεια είναι πως δεν αγαπούσα και ούτε αγαπώ όλα τα πλάσματα σ’ αυτόν τον κόσμο. Δεν αγαπώ αυτούς που βασανίζουν και σκοτώνουν ανθρώπους ή ζώα ούτε αγαπώ οτιδήποτε υποκρίνεται. Ανέκαθεν ήμουν κοντά σε οτιδήποτε έχει ψυχή, δυστυχώς υπάρχουν πολύ άψυχοι άνθρωποι σ’ αυτόν τον κόσμο και καθώς μεγαλώνεις αυτό το συνειδητοποιείς όλο και περισσότερο. Το κλικ έγινε πριν από μερικά χρόνια όταν κατάλαβα ότι γενικά δε γίνεται να μένω αμέτοχη σε ό,τι συμβαίνει γύρω μου είτε πρόκειται για άνθρωπο είτε για ζώο. Και να τονίσω επίσης ότι σε σχέση με άλλους κάνω ελάχιστα και δεν θεωρώ τον εαυτό μου καθόλου ειδικό σε κάτι!
Τα αδέσποτα δεν ξύπνησαν ένα πρωί με την επιθυμία να κατακτήσουν πληθυσμιακά τον κόσμο. Εμείς τα φέραμε στο αστικό περιβάλλον και εμείς είμαστε οι βασικοί υπεύθυνοι για αυτά. Τα περισσότερα είναι ανεπιθύμητα, παρατημένα και αστείρωτα που αναπαράγονται με γεωμετρική πρόοδο. Η λύση είναι η στείρωση. Να στειρώνουν οι δήμοι, να στειρώνουμε και εμείς τα δικά μας ζώα. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι όπου λειτούργησε σωστά το πρόγραμμα των στειρώσεων, το πρόβλημα του υπερπληθυσμού μειώθηκε. Η Πολιτεία νομοθετεί, αλλά οι καθ’ ύλην αρμόδιοι για τη διαχείριση των αδέσποτων ζώων είναι οι δήμοι, οι οποίοι μονίμως λειτουργούν με φοβικότητα και γραφειοκρατικές λογικές. Και ενώ στην Ελλάδα έχουμε έναν πραγματικά σωστό και ανθρώπινο νόμο για τα ζώα (περισυλλογή-στείρωση-εμβολιασμός-προσωρινή φιλοξενία υιοθεσία/επανένταξη), είναι σπάνιο να βρεις δήμο που να τον εφαρμόζει, προβάλλοντας πάντα τη δικαιολογία της οικονομικής δυσπραγίας. Το γεγονός ότι δυστυχώς θέλουν απλά να τα ξεφορτωθούν από τις πόλεις λες και είναι μιάσματα έχει ως αποτέλεσμα να κρύβουν το πρόβλημα κάτω από το χαλί. Τοποθετούνται ακατάλληλα άτομα, χωρίς συνεργατικό πνεύμα, όραμα και στοιχειώδεις ευαισθησίες για τα ζώα και τους ανθρώπους, σε θέσεις που απαιτείται να έχουν ακριβώς αυτά τα χαρακτηριστικά. Να μην ξεχνάμε πως οι άνθρωποι κάνουν πάντα τη διαφορά.
Κανονικά σε μια χώρα πτωχευμένη, όπως είμαστε κι εμείς θα έπρεπε να ξυπνήσει μέσα μας το αίσθημα της αλληλεγγύης, ανθρωπιάς. Να ενωθούμε και να χτίσουμε από την αρχή έναν κόσμο καλύτερο χωρίς εκμετάλλευση. Να μάθουμε από τα λάθη μας και να παραδειγματιστούμε από τα αξιολάτρευτα πλάσματα, τα ζώα που είναι ικανοποιημένα μόνο μ’ένα χάδι, ένα ζεστό χαμόγελό μας κι ένα καθαρό μας βλέμμα.
Ας σκεφτούμε όλοι μας όταν θα ” φύγουμε” από αυτόν κόσμο τι θα έχουμε αφήσει?
Τι μετράει περισσότερο? Τα χρήματα που με τόση μανία κυνηγάμε? Τα σπίτια. οι τίτλοι? Ή μια καθαρή συνείδηση και η προσπάθεια για ένα κόσμο καλύτερο πιο Ανθρώπινο?
