Νομίζω πως όλοι μας έχουμε/ είχαμε στην οικογένεια μας ή στον κοινωνικό μας περίγυρο, κάποιον άνθρωπο που είχε καρκίνο. Άσχημο συναίσθημα. Και για αυτόν που το βιώνει μα κι γι’ αυτόν που το ζεί μαζί με τον άλλον. Αφορμή για το σημερινό άρθρο μια ταινία που είδα εχθές τα ξημερώματα Letters to God , δραματική ταινία (εγώ προσωπικά έριξα πολύ κλάμα). Δεν είμαι ειδική στις ταινίες αλλά περιληπτικά θα σου πω τι γίνεται. Στην ουσία πρόκειται για ένα παιδάκι που έχει μια σπάνια μορφή καρκίνου στον εγκέφαλο με αποτέλεσμα να παρατήσει το σχολείο, τις παρέες, το παιχνίδι όλα και να κάνει ένα σωρό χημειοθεραπείες κι επεμβάσεις, κι από την όλη αυτή κατάσταση έβρισκε ελπίδα στο να γράφει γράμματα στον Θεό (ναι στον Θεό).
Βασικά μια παρένθεση δική μου εδώ, γιατί όλοι όταν μπει το αυγό μην πω που καλύτερα, όταν γίνουν ζόρικα λοιπόν τα πράγματα όλοι τότε ξαφνικά θυμούνται την θρησκεία.Τι φάση; Είναι ντροπή να πιστεύεις;Είναι κάτι ντεμοντέ; Αll time classic θα το χαρακτήριζα .Όπα όπα πριν διαβάσεις παρακάτω να ξεκαθαρίσω ότι δεν το παίζω θρήσκα, ούτε κατακρίνω ανθρώπους με διαφορετικά ίσως πιστεύω από τα δικά μου, απλά επειδή έχει τύχει να γνωρίσω ανθρώπους που από ιδεολογία όπως έλεγαν δεν πίστευαν στον Θεό μόλις τους συνέβαινε όμως κάτι, ξεκινούσαν να κάνουν το σταυρό τους, εκεί αναφέρομαι.
Τέλος πάντων, πάμε πίσω στην ταινία. Με τα πολλά με τα λίγα, ο ταχυδρόμος δεν ήξερε τι να κάνει με τα γράμματα κι τα πήγαινε στην εκκλησία. Το παιδάκι αυτό ξεκίνησε να πηγαίνει ξανά στο σχολείο όμως οι συμμαθητές του τον κοροϊδεύαν γιατί δεν είχε μαλλιά – συγκεκριμένα τον φώναζαν εξωγήινο- κι όμως ο πρωταγωνιστής της ταινίας δεν τους κράτησε κακία , απλά έγραψε ένα γράμμα κι τους εξηγούσε τι έχει βιώσει, τον πόνο με την χημειοθεραπείες/ακτινοβολίες όλα. Κι πάνω που λες τώρα θα γίνει καλά, τώρα θα έχει happy end ,το παιδάκι πεθαίνει (και να σου το πρώτο κλάμα), κι εκεί που λες έλα μωρέ ταινία είναι (σου αναφέρει όνομα, επίθετο, ημερομηνία από το παιδάκι που όντως είχε καρκίνο –μπορείς να το γκουγκλάρεις αν δεν με πιστεύεις- και σου λέει είναι αληθινή ιστορία, και να σου το δεύτερο κλάμα).
Και σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι μικροί/μεγάλοι υποφέρουν γύρω μας και η χαζομάρα της υπόθεσης, δεν νομίζω πως μπορούμε να τους συμπαρασταθούμε πραγματικά, μονάχα επιφανειακά. Εγώ παραδείγματος χάριν έχασα τον παππού μου πριν αρκετά χρόνια από αυτήν την κακιά αρρώστια, ήταν πραγματικά φρικτό συναίσθημα. Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο να υποφέρεις από την επάρατη νόσο όπως την χαρακτηρίζουν ή να είσαι ο σιωπηλός παρατηρητής σε όλο αυτό και να τα φυλακίζεις όλα μέσα σου με στόχο να βοηθήσεις μία ουσιαστικά αβοήθητη κατάσταση; Κι άντε ας πούμε ότι την γλιτώνει αυτός ο κάποιος που είναι άρρωστος. Μετά η ζωή του, πιστεύεις πως παραμένει η ίδια; Δεν νομίζω, σίγουρα κάτι αλλάζει μέσα του. Δεν μπορώ να είμαι σε θέση να γνωρίζω τι ακριβώς, όμως θεωρώ ότι η στάση του απέναντι σε κάποια πράγματα, η αντίληψη του σχετικά με ορισμένα θέματα, οι κινήσεις του ίσως σε αποφάσεις σταυροδρόμια στη ζωή του ότι είναι πολύ διαφορετικά.
Είναι άσχημο να χάνονται καθημερινά τόσοι άνθρωποι από κάτι που λένε πως δεν υπάρχει το αντίστοιχο φάρμακο, πως όλα θα κριθούν στην επέμβαση, στις χημειοθεραπείες , στις ακτινοβολίες κ.ο.κ. Πριν τρία χρόνια, πέθανε ο μπαμπάς μιας φίλης μου από καρκίνο. Ήταν αρκετά στενάχωρο για μένα που ήμουν εκτός της οικογένειας πόσο μάλλον για τους πλησιέστερους συγγενείς. Όταν μου είπαν ότι έφυγε ήμουν άρρωστη με πυρετό στο κρεβάτι, ένιωσα ανήμπορη στο να της συμπαρασταθώ,τουλάχιστον όχι όσο θα έπρεπε. Δεν θα σε κουράσω παραπάνω απλά κράτα κάτι τελευταίο, ζω για την στιγμή που ο καρκίνος θα είναι απλά ένα ζώδιο τίποτα παραπάνω.
Αυτό το άρθρο αφιερωμένο στο Μαράκι μου, που το αγαπάω πάρα πολύ. Να χαμογελάς, σε βλέπει.
