«Ο Διάβολος φοράει Prada», όπως μεταφράστηκε και στα ελληνικά. Η ταινία πραγματεύεται την ιστορία μιας απλής καθημερινής κοπέλας εν ονόματι Andy, η οποία για κάποιο λόγο (ενώ ήθελε να γίνει αρθρογράφος) πήγε και έπιασε δουλειά σε έναν οίκο μόδας ως γραμματέας.
Η δουλειά είναι δουλειά, δεν κρίνουμε… μα τι λέω; Κριτική ταινιών κάνω. Οκ, δεν είχε να πληρώσει το ενοίκιο καλά-καλά και βρήκε την πρώτη δουλειά που βρέθηκε μπροστά της και ήταν αυτή. Μα καλά… σερβιτόρες δεν έχουν στην Αμερική; Πιο πολλά θα έβγαζε και θα ήταν και ήρεμη.
Τέλος πάντων, η ταινία μας ξεκινάει με το να μας δείξει τις επιφανειακές διαφορές της πρωταγωνίστριας με τις υπόλοιπες κοπέλες που δουλεύουν στον οίκο μόδας. Οκ, έπρεπε να το δούμε. Εν ολίγοις μας συστήνει μια απλή κοπέλα που γι αυτήν δεν είναι το παν η εμφάνιση αρκεί να νιώθει άνετα. Που το κακό; Στη συνέχεια έχουμε την επική εμφάνιση της Meryl Streep όπου υποδύεται το Big boss του οίκου μόδας, Miranda Priestly. Όλοι πανικοβάλλονται για να καταλάβουμε το πόσο σημαντικός είναι αυτός ο άνθρωπος εκεί μέσα και τακτοποιούν τα γραφεία τους, μαζεύουν και καλλωπίζονται.
Αυτό που με ενόχλησε στην όλη ταινία ήταν το γεγονός πως όταν η πρωταγωνίστρια άλλαξε εμφάνιση ξαφνικά έγινε και η super γραμματέας. Οργανωτική, επικοινωνιακή, έφερνε εις πέρας κάθε αποστολή… δηλαδή συγνώμη… για να είσαι καλός στη δουλειά σου πρέπει να είσαι όμορφος; Αποκλείεται να είσαι ικανός άμα δεν φοράς Prada παπούτσια; Λάθος μήνυμα μας περνάει αυτό το γεγονός.
Η μοναδική σκηνή που η «Dragon-lady» Miranda έδειξε το παραμικρό συναίσθημα πέρα της απογοήτευσης ήταν όταν έκλαιγε για το διαζύγιο της προς το τέλος της ταινίας. Εκεί, εξεπλάγην που διαπίστωσα πως η Meryl Streep δεν είναι ρομπότ και είναι απλά μια απίστευτη ηθοποιός.
Ο ρόλος της ήταν αυτός. Μια εργασιομανής γυναίκα που περνούσαν άπειρα πράγματα από τα χέρια της και ήθελε την τελειότητα. Βέβαια το τέλειο δεν υπάρχει… αλλά δεν είμαστε εδώ για να φιλοσοφούμε. Τέλος θα ήθελα να πω πως αυτή η ταινία, εμένα προσωπικά, με δίχασε. Από τη μία ήμουν σε φάση «Ιχ, επιφανειακοί άνθρωποι» και από την άλλη ήμουν σε φάση «Μμχμμ… πόσο να κάνει μια Louis Vuitton τσάντα;». Νομίζω αυτός ήταν ο σκοπός της ταινίας. Να σε βάλει στο τριπάκι να ασχοληθείς με τη μόδα.
Κάτι τελευταίο και κλείνω το άρθρο. Η Andy βρήκε μια σκατένια δουλειά, με σκατένια λεφτά… και σκατένιο αφεντικό. Οι φίλοι και το αγόρι της γιατί της έκαναν τη ζωή πατίνι αντί να τη στηρίξουν; Σχέσεις να σου πετύχουν.
Η ταινία έχει 6,8 αστεράκια αλλά με ευκολία της βάζω ένα 7. Να τη δείτε. Αξίζει. That’s all.