Το Psycho είναι μία από τις καλύτερες ταινίες του κατά πολλών καλύτερου σκηνοθέτη όλων των εποχών Alfred Hitchcock. Και το όνομα Bates που βλέπεις στον τίτλο θα πρέπει να σε παραπέμπει στην συγκεκριμένη αριστουργηματική ταινία. Και αυτός είναι ο λόγος που αποφάσισα να δω πώς κάποιοι άνθρωποι φαντάστηκαν ως έφηβο και εξήγησαν τον περίπλοκο, αινιγματικό και διαταραγμένο πρωταγωνιστή Norman Bates.
Η Norma (Vera Farmiga) ύστερα από τον απρόσμενο θάνατο του άντρα της αποφασίζει να κάνει μια νέα αρχή. Έτσι, λοιπόν, με τα χρήματα από την ασφάλεια αγοράζει ένα μοτέλ και ένα σπίτι στο White Pine Bay και μετακομίζει εκεί με τον γιο της Norman (Freddie Highmore). Γρήγορα, όμως, τα προβλήματα θα την ακολουθήσουν και εκεί, όπως ο άλλος της γιος, ο Dylan (Max Thieriot) αλλά και νέα προβλήματα με την αστυνομία και πιο συγκεκριμένα με τον σερίφη της περιοχής Alex Romero (Nestor Carbonell) και τον αναπληρωτή του Zack Shelby (Mike Vogel) . Θα καταφέρει να ενσωματωθεί στην νέα, μικρή αυτή πόλη, της οποίας οι άνθρωποι είναι γεμάτοι παράνομα μυστικά ή θα αναγκαστεί να κάνει αυτό που ξέρει να κάνει τόσο καλά, δηλαδή να φεύγει;
Πρόκειται για μια πολύ προσεγμένη και περίτεχνη σειρά. Κάθε επεισόδιο είναι ένα σκηνοθετικό αριστούργημα με όμορφα πλάνα. Χάρη στην κάμερα που υιοθετεί την οπτική πότε συγκεκριμένου χαρακτήρα και πότε αντικειμενική, μόνο στην τελευταία σεζόν καταφέρνει ο θεατής να καταλάβει ακριβώς την φύση της διανοητικής διαταραχής του Norman. Αυτό είναι ένα έξυπνο τέχνασμα που αξιοποιείται για να διατηρείται η αγωνία. Επίσης, σε κάθε επεισόδιο διατηρείται το μοτίβο των χρωμάτων και συγκεκριμένα των σκούρων και σκοτεινών χρωμάτων, επειδή μέσα από αυτές τις αποχρώσεις δημιουργείται το ζοφερό κλίμα που ταιριάζει άριστα με την προβολή αναρίθμητων θανάτων. Ακόμα είναι σημαντικό να σημειωθεί το ότι η σειρά εξελίσσεται στην σύγχρονη εποχή, αλλά οι δύο πρωταγωνιστές μας, ο Norman και η μητέρα του Norma, ντύνονται με στυλ παλιότερης εποχής, βλέπουν παλιές ταινίες και ακούν τραγούδια παλιότερων εποχών ενώ ζουν σε ένα παλιό αρχοντικό. Αυτό μπορεί να συμβαίνει είτε γιατί έτσι παραπέμπουν στην ταινία του Hitchcock είτε για να δείξουν την ιδιαίτερη σχέση μητέρας-γιου που ζουν στον δικό τους κόσμο αψηφώντας όλου τους υπόλοιπους.
Οι ερμηνείες είναι ένα ακόμα στοιχείο που κάνει την συγκεκριμένη σειρά να ξεχωρίζει. Αν και όλο το καστ είναι καταπληκτικό και δεν θα άλλαζα κανένα, η Vera Farmiga, η οποία είναι και παραγωγός της σειράς, και ο Freddie Highmore κλέβουν την παράσταση. Μια παρένθεση για να αναφέρω ότι ο Freddie Highmore έπαιξε τον Charlie στην ταινία Charlie and the Chocolate Factory (2005). Θεωρώ ότι οι απαιτήσεις των δικών τους ρόλων είναι μεγαλύτερες σε σχέση με τον υπολοίπων, κυρίως γιατί πρέπει να παίζουν με τα όρια της τρέλας και της σωφροσύνης σε κάθε επεισόδιο σε όλες τις σεζόν, και πραγματικά τα καταφέρνουν, αφού πολλές φορές ο θεατής δεν είναι σε θέση να καταλάβει τι είναι αληθινό και τι όχι. Ένα ακόμα στοιχείο των χαρακτήρων τους που μεταδίδουν στον θεατή είναι το πόσο εύκολα και όμορφα εντάσσονται πότε στην κατηγορία των καλών και πότε στην κατηγορία των κακών. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για τον Nestor Carbonell, ο οποίος με την καλοσύνη αλλά και με την αγριάδα και την απουσία δισταγμού στο να σκοτώσει κάποιον αποτελεί άριστο εκπρόσωπο της μικρής πόλης.
Πέρα από αυτά, όμως, υπάρχουν και ορισμένα αρνητικά. Πρώτα απ’ όλα, η έλλειψη χιούμορ. Υπάρχει ειρωνεία και σαρκασμός, αλλά το χιούμορ με την έννοια του γέλιου ή έστω του χαμόγελου μπορεί να μην εμφανίζεται ούτε στιγμιαία σε κάποια επεισόδια. Αυτό, βέβαια, καλύπτεται από το γεγονός ότι υπάρχει πολλή αγωνία και αρκετή δράση, οπότε ο θεατής αισθάνεται άλλα έντονα συναισθήματα. Το μόνο κακό είναι ότι μετά από λίγο καιρό, αφού έχεις μάθει τους χαρακτήρες και το κλίμα της σειράς, βλέποντας έστω μία σκηνή με νέους χαρακτήρες μπορείς να καταλάβεις αν θα πεθάνουν στην συνέχεια ή όχι. Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτό ανατρέπεται στην πέμπτη σεζόν. Το τελευταίο αρνητικό που έχω να αναφέρω είναι ότι στην πρώτη και δεύτερη σεζόν οι σεναριογράφοι έχουν επικεντρωθεί τόσο πολύ στο να μπερδεύουν τον θεατή για τα κίνητρα και την πραγματική ουσία των χαρακτήρων, και ιδίως των δύο πρωταγωνιστών, που αν και συμβαίνουν συναρπαστικά γεγονότα δεν μπορεί ο θεατής να ταυτιστεί με τους ήρωες και να νιώσει την αγωνία τους. Ή τουλάχιστον αυτό συνέβη σε εμένα και για αυτό πιστεύω ότι από την τρίτη σεζόν και μετά η σειρά γίνεται αψεγάδιαστη.
Συμπέρασμα; Αν είσαι άνω των δεκαοχτώ, γιατί όπως είπαμε πολλοί άνθρωποι σκοτώνονται σε αυτή την σειρά, και σου αρέσουν οι ζοφερές σειρές και αυτές που δεν σου αποκαλύπτουν τι πραγματικά συμβαίνει στους χαρακτήρες αλλά πρέπει σιγά σιγά να φτάσεις στο να καταλάβεις τι γίνεται, τότε σου προτείνω ανεπιφύλακτα να ξεκινήσεις να παρακολουθείς το Bates Motel.
To Bates Motel έχει 5 σεζόν με 10 επεισόδια στην κάθε μία. Το κάθε επεισόδιο διαρκεί περίπου 45 λεπτά. Η σειρά παιζόταν από το 2013 μέχρι το 2017. Πλέον δεν βγαίνουν καινούρια επεισόδια.
