Η επικοινωνία εξακολουθεί να παιδεύει την ψυχή μου, να ταλανίζει το είναι μου και να αποτελεί αδιαπραγμάτευτο ηθικό μου καθήκον, απέναντι σε άτομα που σέβομαι εκτιμώ, αγαπώ, αλλά και ακόμα και σε άτομα που κάποτε αποτέλεσαν δικό μου αναπόσπαστο κομμάτι, αλλά ποτέ βίαια, παρά μεθοδικά και αναντίρρητα, θελήσανε να αποσπαστούν και να αποσχισθούν, απ’ την τότε ολότητα και οντότητα, όπως τη φανταζόμουν, της κοινής ήδη ζωής, των αναζητήσεων και των αναγκών της ψυχής μας.
Αυτή όμως την ψυχή, πολλοί από μας, από σας, την ποδοπατούμε, την κατευθύνουμε και την αλλοιώνουμε έτσι, ούτως ώστε, να αποτελέσει κάποια στιγμή ξένη προς εμάς, τις δικές μας κατευθύνσεις και επαναπροσδιορισμούς.
Μονόλογοι της σκέψης, του μυαλού, που δε λέει να σταματήσει να δρα και να αντιδρά, να επιδρά και να εξελίσσεται σύμφωνα πάντα με τις διαμαρτυρίες του είναι μας ,του κατεστημένου συστήματος, μιας μη αποδοχής και παραδοχής μας, σε γεγονότα και καταστάσεις, που μας καθιστούν έρμαια της μοίρας μας, ευνουχίζουν συνειδήσεις και καθιστούν πάντα εμάς υπεύθυνους και ποτέ ανεύθυνους, σε σχέδια και πλάνα ζωής ,σε στάσεις και φάσεις αυτής, με γνώμονα το δικό μας και μόνο συμφέρον αδιαμαρτύρητα και εξονυχιστικά, στα δρώμενα και συμβαλλόμενα γεγονότα και πρόσωπα, που μας αφορούν.
Πρόσωπα, που παίξανε ή θα παίξουν καταλυτικό παράγοντα, εξέλιξής μας ή μη, συγκεντρωτικής ή όχι, διαμαρτυρίας των ονείρων μας, συνυφασμένων και άρρηκτα δεμένων και προσελκούμενων, χωρίς τα βαρίδια της ενίσχυσης της προτροπής, για μη δική μας αυτοπεποίθηση και δημιουργία.
Μια δημιουργία που θα εντείνει και θα επεκτείνει τις δικές μας βλέψεις και προβλέψεις, τα δικά μας στάτους και διαμαρτυρόμενα συνθηκολογημένα και ευρέως διαδεδομένα πρέπει, σε έναν εφησυχασμό,σε μια προτροπή και σε μια ήδη, διακεκομμένη κόκκινη γραμμή, που θέλουμε να την ολοκληρώσουμε και να τελειοποιήσουμε τα δικά μας γραφικά και γραμμικά σχέδια, ποτέ τεθλασμένης και διακεκομμένης, παρά μιας συνεχούς, πορείας δικών μας θελημάτων και ζητημάτων, ώστε να αποδειχθεί για μια ακόμη φορά, πως όποιος θέλει μπορεί και δεν υπάρχουν στις ζωές μας δεν μπορώ, αλλά μόνο τα δε θέλω.
Αυτά τα θέλω που θα πολεμήσουμε με νύχια και με δόντια να αναδείξουμε τη γενναία και πάντα θετική πλευρά του χαρακτήρα μας, καλυμμένη με πολλές δόσεις αισιοδοξίας,ταλέντου ψυχής, ώστε να παρεισρύουν μόνο τα καλά και άκρως θετικά στοιχεία στη ζωή μας και τα κακώς κείμενα και λάθος άτομα με βίαια τραγικές και τραγελαφικές αντιλήψεις, ζωής, να εκλείψουν διά παντός και διακαώς.
Με αποτέλεσμα να συνυπάρξει η υγεία του σώματος και του πνεύματος, σε πλήρη αρμονία και ειλικρινή συνέχεια, χωρίς την ανεκτικότητα και την ανέχεια, προσχώρησης, άλλων ξένων δόλιων και ύπουλων μέσων, δικής μας καταδυνάστευσης και δικών παρά πάντα δεδομένων αποδοχών, που κατά κύριο λόγο και κατά κύρια βάση, αδρανοποιούν εκείνα τα σημεία του δικού μας εγκεφάλου, λες και η λοβοτομή, είναι η μόνη σωτήρια λύση γι’ αυτούς και πληρούν αποσύνδεσης και αποδιοργάνωσης, του δικού μας και μόνο.
Χιλιάδες στιγμές, αμέτρητης κι απροσπέραστης μοναξιάς, βουλιμίας, ηθικών στοιχείων, προσέλευσής μας, σε πηγές ενέργειας και αποδοτικότητας αυτής, μας εγκλωβίζουν και μας συνιστούν έκαστη, την προσοχή μας και τη δική τους φροντίδα, προς αποφυγή ατυχημάτων ψυχοσωματικών που κατευθύνουν κι αποσυντονίζουν τις ζωές και φάσεις αυτής, με ευνόητους όρους και περιορισμούς, προς καλυτέρευση του δικού τους εγωιστικού πεδίου, ηλεκτρισμένου και ποτέ αποφορτισμένου, αφού οι μόνες μπαταρίες τους, των δικών τους κακώς κειμένων, φορτίζουν μόνο και μόνο με φαρμάκι και δηλητήριο, που διαχέεται στην εκάστοτε κάθε φορά ατμόσφαιρα και σαν βρικόλακες, απομυζούν ενέργεια, αίμα, δύναμη και κυρίως τη ηθελημένη επιδίωξη για ζωή.
Ματαιότητα και επιδιώξεις της .
Στη ζωή μας, μας έχουν μάθει το σύνηθες ρητό… ματαιότις ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότις.
Φυσικά σ αυτό το ρητό, επανερχόμαστε, σε δύσκολες στιγμές αμηχανίας, αδράνειας, εσωτερικού μας διαλογισμού, αλλά και σε στιγμές, μοναξιάς, ματαίωσης διαφόρων καταστάσεων.
Όταν αισθανόμαστε ανοχύρωτοι, ευάλωτοι και κυρίως, ευκόλως διαχειρίσιμοι και κατευθυνόμενο, από άλλους, άλλες συνθήκες και πραγματώσεις, καταστάσεων τέτοιων, που ίσως αποβούν μοιραίες και καταλυτικές για το δικό μας μέλλον, το δικό μας παρόν, κατευθυντήριες και υπολογίσιμες, απ’ το ευρέως γνωστό ή άγνωστο παρελθόν μας.
Αλλά ας ξέρουμε πολύ καλά, πως το να μαχόμαστε για τα ιδανικά μας, τα ιδεώδη, τα δικά μας ηθικά απροσπέλαστα συμπλέγματα, που τα σχοινιά τους είναι τόσο δυνατά, χωρίς να υπάρξει η παραμικρή ελάχιστη ένδειξη, πως ένα μηδαμινό αιχμηρό αντικείμενο, θα καταστεί αιτία ή και πρόβλεψη, να κόψει τους δεσμούς εκείνους, που χορηγήσαν και διαπραγματεύονται τα δικά μας ισχυρά και πάντα καλώς εδραιωμένα βάθρα, των πιστεύω και εκείνων των διαχειρίσιμων συλλογισμών, για να κατευθυνθεί και να ορθοποδήσει, το ανάστημά μας, σε σχέση, με την επιδίωξη, την καλυτέρευση, αλλά κυρίως με τη δική μας ηθελημένη και πάντα επιδιωκόμενη θέληση για καλυτέρευση του ίδιου μας του εαυτού, ώστε ποτέ να μην πούμε, κρίμα, δεν το έκανα, δεν το επιχείρησα τουλάχιστον.
Πρέπει και δύναται κάθε δική μας συνειδησιακή απόσταξη του είναι μας, να καταφέρει και να λειτουργήσει, λυτρωτικά και όχι σπαραχτικά και με οδύνη, προς το χαμένο ίσως παρελθόν μας, προς τα αφημένα σε μια γωνιά μας όνειρα, σχέδια, πάντα ουσιαστικού αγγίγματος και ποτέ επιδερμικού, κενού από θέληση για επίγνωση, γνώση και διάγνωση.
Κομματιών του εαυτού μας, πτυχές ίσως αγνώριστες προς εμάς, αλλά ποτέ παρακινδυνευμένες και τρωτές, παρά το άτρωτο και το δυνατό επίπεδό μας, να αναζητήσει και να παράγει, να δημιουργεί και να αναπλάθει, όχι το φαντασιακό δρώμενο, αλλά εκείνο το επιδιωκόμενο, βατό και προσβάσιμο και προσφερόμενο αδιαμαρτύρητο γίγνεσθαί μας.
Το θεαθήναι εύκολο, εύχρηστο και μάλιστα τις περισσότερες φορές επίπλαστο και επιδιωκόμενο για δική μας προβολή, για τα δήθεν καλά μας στοιχεία, αγνοώντας, προς πάσα έναν και πάσαν κατεύθυνσή, πως ο χαρακτήρας μας, ο καθρέφτης μας, είναι τα μάτια μας και πως απ το βλέμμα μας, καταλαβαίνουμε την αποδοχή, την απομάκρυνση, τη ηθελημένη επιδίωξη διαστρέβλωσης της αλήθειας μας, της πραγματικότητας εκείνης που μας καθιστά υπεύθυνους στο ότι εμείς λέμε και όχι στο ότι οι άλλοι θέλουν να εκμαιεύσουν από μας, για δικά τους θέλω, για τα δικά τους ανίσχυρα πάντα κίνητρα και επιδιώξεις.
Αποκωδικοποιητές της δικής μας αλήθειας με επεμβάσεις όμως στις δικές μας ατόφιες συχνότητες μεν, αλλά με έναυσμα τη δική τους παραμορφωμένη από συνήθεια συμπεριφορά, μετάλλαξης και αναπροσαρμογής, προς δικός του όφελος και κατάχρηση αληθειών, υπέρ δόλου, ψεύδους και ακαταίσχυντης κατάθεσης, κατάπτυστης, αληθείας και ερμηνείας, κατά τας δικάς τους γραφάς και προϋποθέσεις.
Είναι πιστεύω κουραστικό, μάταιο και άδικο, να θες να προβάλλεις, να επιβάλλεις, χωρίς να καταβάλλεις καν την παραμικρή προσπάθεια, να καταλάβεις τον άλλον, τις ανάγκες του, τα άγχη του και τους προβληματισμούς του.
Εύκολο, ανέξοδο, το να κατηγορείς το να επιρρίπτεις ευθύνες και τόννους λάσπης και βλοσυρής κακίας και ραδιουργίας, χωρίς να βλέπεις τη σαπίλα και την άχρηστή σου υπόσταση, φερόμενος και προτρεπόμενος τον άλλο σε εκείνα τα λάθη, ώστε να πέσει στην παγίδα που του στήνεις και ύστερα, όντως τροπαιοφόρος οργής, μίσους, ανυπαρξίας σου πλήρους, να καταστήσεις τον άλλον έρμαιο, αδύναμο όν, ύπαρξης και υπόστασής του, στα δικά του χέρια, που ευνουχίζουν και κατακερματίζουν προσωπικότητες και ψυχές.
Εν τέλει ότι διώκεται και επιδιώκεται ,ποτέ δε θα είναι μάταιο όσο μάταιος κι αν είναι ο κόσμος αυτός που είμαστε ένα κομμάτι του, υλιστικός και σθεναρά μη πνευματικός.
Αλλά το πνεύμα, η γνώση και η επίγνωση, θα κυριεύσουν και θα νικήσουν τα δικά μας διαπραγματεύσιμα και καταστρατηγημένα μας σχέδια της αλήθειας και της καθαρότητάς τους.
Λέξεις ακριβοσήμαντες.
Λέξεις που θα μείνουν χαραγμένες και θα σταθούν φάροι, στην πορεία της ζωής μου, της δικής μου εύλογης απορίας, μα ποτέ παρερμηνείας αυτών.
Ναι, το είχα ακούσει για τα καλά.
Θέλω να γίνουμε ο ένας για τον άλλον καλύτεροι άνθρωποι.
Να μου πεις τι να διαβάζω, για να νοιώσεις πως είμαι δίπλα σου άξιος, αντάξιός σου.
Τα λόγια αυτά, θα μείνουν για πάντα χαραγμένα, όχι μόνο στο μυαλό μου,αλλά σε εκείνη την ψυχή, που την ποδοπάτησαν ανελέητα, που ίσως ή και σίγουρα να ευθύνομαι και εγώ γι’ αυτό, για τη δηλωθείσα χρόνων τώρα περιρρέουσα ατμόσφαιρα, απαξίωσης και υποτίμησης.
Μα ότι και να έχω κάνει, ότι και να έχει διαπραχθεί, τα εγκλήματα ψυχής, είναι πιστέψτε με, χειρότερα απ τις χειροδικίες, τις βωμολοχίες, αλλά κυρίως είναι χείριστα εν συγκρίσει, με τα αμαρτήματα τα σωματικά, τα προτρεπόμενα έστω και σε ρήξη, απ’ τη διάρρηξη των ιματίων μας, ως και το να χτυπήσουμε το κεφάλι μας στον τοίχο, εξ αιτίας μιας υπάρχουσας και ούσας αρμόζουσας αδιαλλαξίας, σύμφωνα με τα μέτρα και τα σταθμά,λανθασμένων επιτηρημένων και καλοδιατηρημένων συνθηκών και συνθημάτων, απαλλαγών ευθύνης και εκείνης της ανευθυνότητας που σπάζει κόκαλα.
Ρεκόρ αντιστάθμισης λογικής και παραλόγου, μετριότητας υπόστασης και ολότητος χαρακτήρος.
Φράσεις που δηλώνουν και καθηλώνουν, λέξεις που γεμίζουν τις ψυχές μας και κρίνουν τις αλληλουχίες των συναισθημάτων μας, σε εκείνες τις κλίμακες ανόρθωσης και υπόδειξης, ηθικού και αναπτερωμένου πάντοτε, στιγμιαίου ποτέ, αλλά πάντα ρυθμιζόμενου και κατευθυνόμενου, απ’ τον εσωτερικό μας κόσμο, απ’ τις αρετές εκείνες που πλημμυρίζουν τις ψυχές μας, κατευθύνουν τους συλλογισμούς μας και δηλώνουν την αρχοντιά του χαρακτήρα μας.
Μη νομίζεις πως αυτό που σκέφτεται η καρδιά δεν το αντιλαμβάνεται το μυαλό, δεν πονάει και δε θέλει να το σταματήσει, να το εκμηδενίσει, να το εξαφανίσει, να το, να το… Χιλιάδες να το, αλλά ωχριά μπροστά σε ένα μεγαλείο, άραγε.
Να ξέρει που πατά, που βαδίζει, σε τι θέματα και θεάματα.
Θέλει και επιδιώκει να ανασύρει μνήμες, ιστορικές αναμνήσεις, αναφοράς και προσφοράς, δικών του πεδίων.
Μαχών, υποδουλώσεων ποτέ, παρά, πεδία διευρυμένης ευθύνης.
Ταχύτητας πολλαπλάσιας και μεγίστης των ως τώρα δεδομένων διαφυγής, φυγής και έλευσής της, σε μια άνοδο.
Μια σκάλα και μια κλίμακα, αναβαθμίσεως της πίστης της.
Δικής της δόξας, όχι των άλλων, να αναμετρηθεί και να φανεί.
Πως μπορεί και δύναται να ηγηθεί ,να προηγηθεί και να απευθυνθεί σε κορμιά, χαμένα και παρατημένα σε έναν κυκεώνα, μια λαίλαπα καταστροφής και αποστροφής τους.
Με σημαίνοντα και επισημενόμενα λάθη, πάθη, ίσως τώρα.
Να κατευθυνθεί, να αποθρασυνθεί, να διατελέσει όμως.
Ηγέτης, ηγεμόνας και όχι σπαραξικάρδιος οφειλέτης, δούλος.
Ικέτης στα ψίχουλα, μιας προβλεπόμενης, προτρεπόμενης.
Αγάπης, ασφάλειας και ανασφάλειας συγχρόνως υποτακτικά.
Ποτέ όμως έτσι, ανώφελα και μάταια της σκηνής, της ποταπής εκείνης παρουσίας, γονυπετής να σέρνεσαι να ψάχνεις, την ψυχούλα σου, που σου την ποδοπατήσανε.
Τους το επέτρεψες, όχι, ποτέ ξανά δε θα σταθείς εκεί, σιμά.
Μακριά, αλάργα από υποβιβασμούς απαξιώσεις, αλάργα απ τη μετριότητα του τίποτα, σε μια πλήρη ευκρινή προσέγγιση της κατάρριψης από το βάθρο εκείνο της ολότητας και αυτούσιας της ύπαρξης και συνύπαρξης του τίποτα με το πάντα.
Αργά, νωχελικά τα βήματα, οι προστριβές παρακινούν όλα.
Εκείνα τα σημεία, τα τέρατα, που ξεπηδούν απ’ τις ατασθαλίες τα αμαρτήματα, τα ανομήματα, αλλά πάντα
Ξεχειλίζει το αίμα, ρέει άφθονο στις αορτές, σημάδι της
Πάλλεται ακόμα, μετά από τόσες κακουχίες και δεινά.
Να μιλάς, να επικοινωνείς, να το θες, μόνος σου.
Φωνές, προστριβές, όλα γίνονται, γίνανε ένα κομμάτι, σε μια προσπάθεια, επικοινωνίας, ραγδαίων εξελίξεων, αλλά κυρίως σε επίπεδα, ποτέ θέλησης, παρά επιδεικτικής και άνανδρης επιθυμίας, θέλησης, επίδειξης, τάχα ανδρισμού, τάχα δεινού κατακτητικού μετώπου, ολέθριων καταστροφών και συνεπάγουσες ατασθαλίες και διαμάχες του νου με την καρδιά.
Κι όμως, παρά που δεινοπάθησαν τα σωθικά, τα νεύρα, όλο το συμπαθητικό και παρασυμπαθητικό σύστημα, του κεντρικού νευρικού μας συστήματος, εμείς ακαταμάχητοι και ακατάπαυστοι δαίμονες όχι ενός τυπογραφείου, απλώς, παρά μιας συνεχούς, ποτέ αποσπώμενης μελάνης, το να ρίχνουμε και να θολώνουμε τα νερά, σαν τη σουπιά, για να γευτεί το θύμα της.
Κι άντε καλά, εδώ τίθεται θέμα ίσως και επιβίωσης, σε μας τι να γίνεται, ποιος, και από τι κινδυνεύει και μάχεται ανελλιπώς και συνεχώς, να φαίνεται πάντα μπροστά, γιατί στα μετόπισθεν, θέλησε να αφήσει και να παρατήσει, ευθύνες, να αμελήσει για πρόσωπα και καταστάσεις, για ψυχές και υποστάσεις.
Ξανά και ξανά μάχεσαι, αντιτίθεσαι, σε έναν εχθρό, μα πώς μπορείς και το κάνεις?
Δε διαμαρτύρεται η καρδιά, οι χρόνοι, που πέρασαν από πάνω σας και υποτίθεται θα σας κάναν πιο σοφούς, πιο μελετηρούς, επάνω στα διδάγματα εκείνα της ζωής, στα μαθήματα, ώστε να δώσετε κι εσείς το καλό παράδειγμα και να αποτελέσετε, εκείνα τα θεϊκά ζευγάρια, που τίποτα και κανείς δεν είναι ικανός να μπει ανάμεσά τους.
Ευχές και ευχολόγια, που δίνουν το κερασάκι στην τούρτα μας, εκείνη όμως είναι γεμάτη γεύσεις πίκρας, όξους και κυρίως φαρμακερή και τρισάθλια κατανεμημένη, σκόρπια, όπως έγινε κι η ζωή σας, η ζωή μας.
Όλο το σκηνικό, χρόνια τώρα έτοιμο, η επικάλυψη, το περιτύλιγμα, το κερασάκι έλλειπε.
Μα ήρθε κι εκείνο με τη σειρά του και αποτέλεσε εκείνο το γεγονός, το καθοριστικό και το ποτέ αναβαλλόμενο, ώστε να κοπεί μια και καλή και να τεμαχιστεί, λαμβάνοντας ο καθένας το δικό του μερίδιο ευθύνης και αποδοχής, μερικής ή ολικής, απαρτίας και συνεχούς προστριβής και διατριβής, με τα υλικά αυτής.
Να επικοινωνείς, να θες να συζητήσεις, να ζητάς χρόνο και χώρο και να σου δίνουν ψίχουλα αυτού, γιατί η αγάπη τους πλέον, οκ… έχει πάψει να υπάρχει, της έχουν δώσει άδεια για να πάει να ξεκουραστεί και να βρει αλλού λημέρι, αλλά, τι φταίει, τα στολίδια στην τούρτα, τα χαμόγελα εκείνα που θα πρεπε να διαιωνίζονται μέσα στην οντότητά τους και να καθοδηγούνται από τα φώτα και τους προβολείς, υποτίθεται, εκείνων των κεριών, καθώς η τούρτα γενεθλίων, θα αποσκοπεί με όλη της λαμπρότητα, στη συνέχιση της παρουσίας του, στην επιθυμητή από δική του πλευρά, σύμπραξη, μετά της οικογενείας του.
