Το καλοκαίρι σιγά σιγά τελειώνει, αλλά η αίσθηση της περιπέτειας και του να μαζέψεις όσες το δυνατόν περισσότερες πρωτόγνωρες εμπειρίες, όπως το να κάνεις θαλάσσια σπορ ή να πας για κάμπινγκ ή ότι άλλο αποτελεί το προσωπικό σου καλοκαιρινό όνειρο, πριν ακόμα έρθει το φθινόπωρο και επιστρέψουμε στην ρουτίνα παραμένει. Μέσα σε αυτό το κλίμα, έπεσα τυχαία πάνω στην αφίσα της ταινίας Adrift. Αν και από τον τίτλο φαίνεται ότι πρόκειται για την τραγική εξέλιξη μιας περιπέτειας, αποφάσισα να της δώσω μια ευκαιρία. Και πραγματικά χαίρομαι που το έκανα και για αυτό είμαι εδώ για να παροτρύνω και εσένα να δεις την συγκεκριμένη ταινία.
Η Tami Oldham (Shailene Woodley), που έχει φύγει από το σπίτι της και ταξιδεύει τον κόσμο. φτάνει στην Ταϊτή. Εκεί γνωρίζει τον Richard Sharp (Sam Claflin). Ο Richard έχει και αυτός όνειρο να γυρίσει όλο τον κόσμο με το ιστιοπλοϊκό του. Οι δυο τους γρήγορα ερωτεύονται παράφορα. Η ιστορία αγάπης τους, όμως, μετατρέπεται σε θρίλερ όταν ταξιδεύοντας με το ιστιοπλοϊκό με προορισμό το San Diego έρχονται αντιμέτωποι με μια από τις πιο καταστροφικές καταιγίδες που έχει καταγραφεί. Οι δυο τους θα πρέπει να υπερβούν τους σοβαρούς τραυματισμούς, τις καταστροφές του σκάφους τους, την πείνα και την κούραση, ώστε να φτάσουν στην στεριά. Θα τα καταφέρουν;
Σε αυτό το σημείο πρέπει να σημειωθεί ότι η ταινία βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Η Tami Oldham έγραψε την τραυματική αυτή εμπειρία στο βιβλίο της με τίτλο Red Sky in Mourning: A True Story of Love, Loss, and Survival at Sea, στο οποίο βασίστηκε και η ταινία. Η ίδια η Oldham συνέβαλε στην δημιουργία της ταινίας, γεγονός που ενισχύει την πιστότητα των όσων παρακολουθούμε στην οθόνη. Φυσικά υπάρχουν κάποια πράγματα που οι σεναριογράφοι Aaron Kandell, Jordan Kandell και David Branson Smith πρόσθεσαν για να γίνει η ιστορία ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, όπως όταν βλέπουμε την Shailene Woodley να κάνει ράμματα στον εαυτό της για να κλείσει η πληγή στο κεφάλι της, ενώ στην πραγματικότητα η Oldham αναφέρει ότι δεν μπόρεσε να το κάνει, αλλά και πράγματα που παραλείφθηκαν, όπως το ότι η Oldham μέσα στην απελπισία της είχε πάρει ένα τουφέκι που βρισκόταν στο σκάφος και σκέφτηκε να αυτοκτονήσει. Το γεγονός αυτό δεν αποτυπώθηκε στην ταινία, αλλά μέσα στις 41 ημέρες που βρισκόταν χαμένοι στη μέση του ωκεανού βλέπουμε την Oldham και τον Sharp να έχουμε συζητήσεις για αυτοκτονία.
Πέρα από την συγκλονιστική ιστορία που ζωντανεύει μπροστά στα μάτια μας, η ταινία με σκηνοθέτη τον Baltasar Kormákur είναι εκπληκτική. Αυτό που με εντυπωσίασε πιο πολύ είναι η κίνηση που είχε η κάμερα. Η κάμερα κινούνταν με σιγανό και ήρεμο τρόπο και επίσης τραβούσε από πρωτότυπες γωνίες, που με έκανε πολλές φορές να σκεφτώ ότι έμοιαζε σαν να ήταν ένα με το νερό. Παράλληλα με αυτό, αξίζει να σημειωθούν τα πλάνα που υπάρχουν με τον μισό φακό της κάμερας μέσα στο νερό και τον άλλο μισό έξω δίνοντας εξαιρετικά εντυπωσιακές και όμορφες σκηνές. Ο Volker Bertelmann ήταν υπεύθυνος για την μουσική, και συγκεκριμένα τις μελωδίες που κατάφεραν να εντείνουν ακόμα περισσότερο το αίσθημα της αγωνίας που νιώθει ο θεατής παρακολουθώντας την ιστορία να εξελίσσεται. Εξαιρετικά σημαντική ήταν και η συνεισφορά όλων των ανθρώπων που επιμελήθηκαν τους ήχους, όπως το φύσημα του αέρα, το σπάσιμο τμημάτων του σκάφους και τον ήχο του νερού στη θάλασσα αλλά και μέσα στο σκάφος, οι οποίοι όχι μόνο συμβάλλουν στην αληθοφάνεια, αλλά καταφέρνουν να κάνουν τον θεατή να νιώσει ότι βρίσκεται και ο ίδιος στο σκάφος και βιώνει αυτή την τραγωδία μαζί με τους πρωταγωνιστές. Τέλος, οι δύο πρωταγωνιστές, η Shailene Woodley και ο Sam Claflin, όντας δύο μεγάλα ονόματα στην κινηματογραφική βιομηχανία, καταφέρνουν να κάνουν τους θεατές να νιώσουν τα αισθήματα που νιώθουν οι ίδιοι, που είναι απαραίτητο σε μια ταινία, όπως αυτή, αφού ουσιαστικά είναι γυρισμένη όλη πάνω τους.
Συμπερασματικά, η ταινία έχει ρομάντζο, αλλά ήδη από τα πρώτα δευτερόλεπτα τόσο η προσπάθεια της επιβίωσης όσο και ο τρόπος που αυτή αποτυπώνεται στον φακό θα σου τραβήξει την προσοχή και θα σε κρατήσει καθηλωμένο στη θέση σου μέχρι να μάθεις τι γίνεται στο τέλος.