Στις 22 Οκτωβρίου, ανακοινώθηκαν στην Πολωνία οι κανονισμοί που καταργούν τις αμβλώσεις λόγω εμβρυικών ανωμαλιών, βάζοντας τέλος στα ήδη περιορισμένα περιθώρια για αμβλώσεις, βάσει προηγούμενου νόμου.
Πριν το Συνταγματικό Δικαστήριο που διεξήχθη για την έπαρση της απόφασης της 22ας, η Πολωνία επέτρεπε αμβλώσεις στις παραπάνω περιπτώσεις: θανατηφόρες ανωμαλίες, απειλή στην υγεία της γυναίκας, αιμομιξία ή βιασμός. Οι περισσότερες νόμιμες αμβλώσεις- 1.074 από τις 1.100 που πραγματοποιήθηκαν στη χώρα πέρυσι- ήταν αποτέλεσμα εμβρυικών γενετικών ανωμαλιών. Παρ’ όλα αυτά, αυτές οι αμβλώσεις αντιπροσώπευαν ένα μικρό μόνο ποσοστό από αυτές που διεξάγονται στην πραγματικότητα, αφού οι πολωνέζες κατέφευγαν στο εξωτερικό ή έκαναν επικίνδυνες και παράνομες εγχειρήσεις. Μέχρι και σήμερα, οι γιατροί μπορούν να αρνηθούν να πραγματοποιήσουν νόμιμες αμβλώσεις, χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα τη θρησκεία.
Παρά το ότι η Πολωνία είναι μία από τις πιο αυστηρά Καθολικές χώρες στην Ευρώπη και με βαθιά συντηρητική κυβέρνηση, η γνώμη του λαού υπήρξε ξεκάθαρη. Αγνοώντας τους περιορισμούς του Covid-19, 100.000 γυναίκες και διαδηλωτές πλημμύρισαν τους δρόμους της Βαρσοβίας για να εκφράσουν τη δυσανασχέτησή τους σχετικά με το ζήτημα.
Επικεντρωμένοι στα δικαιώματα υπέρ των αμβλώσεων, οι διαμαρτυρόμενοι εξέφρασαν το θυμό τους κατά της Κυβέρνησης Νόμου και Δικαιοσύνης (PiS) της Πολωνίας, των συμμάχων της Εκκλησίας και της παραδοσιακής πολιτικής. Ο πρόεδρος Duda, σε προσπάθειά του να μετριάσει τις διαμαρτυρίες, πρότεινε να υπάρχει το δικαίωμα της άμβλωσης λόγω εμβρυικών ανωμαλιών, οι οποίες όμως θα αφορούν μόνο θανατηφόρες περιπτώσεις. Μέλη άλλων κομμάτων αμφισβήτησαν σοβαρά την ικανότητα κρίσης και λήψης αποφάσεων του προέδρου και της PiS. Μέσα στις επόμενες μέρες, το κίνημα εξαπλώθηκε σε ολόκληρη τη χώρα.
Η σύσκεψη της Κυβέρνησης της Πολωνίας για την πρόταση του Προέδρου που θα ανακοινωνόταν στις 2 Νοεμβρίου έχει πάρει παράταση μέχρι τα μέσα του μήνα. Μέλος της Κυβέρνησης είπε ότι η σύναξη αναβλήθηκε λόγω της πανδημίας. Η Barbara Nowacka, μέλος της αντίθετης παράταξης, δήλωσε ότι η αναβολή οφείλεται στο θεαματικό ξέσπασμα του κόσμου. Η αναβολή αυτή προέκυψε μετά από 2 εβδομάδες διαμαρτυριών, που χαρακτηρίστηκαν ως οι πιο έντονες στη χώρα από το 1989, με την κατάρρευση του κομμουνισμού.
Να σημειωθεί ότι από τις 23 Οκτωβρίου, η Πολωνία συγκαταλέγεται στις 31 χώρες που υπέγραψαν διακήρυξη κατά των αμβλώσεων, την οποία προώθησαν οι ΗΠΑ στον ΟΗΕ. Η διακήρυξη αυτή ονομάστηκε «Συναίνεση της Γενεύης» και ζητεί από τις υπογράφουσες χώρες να προωθήσουν τα δικαιώματα και την υγεία των γυναικών, χωρίς όμως πρόσβαση σε αμβλώσεις. Υπογράφηκε από χώρες όπως η Βραζιλία, η Αίγυπτος, η Ινδονησία, η Ουακάντα, η Σαουδική Αραβία, η Λιβύη, το Σουδάν, το Νότιο Σουδάν, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Ιράκ. Πολλές από τις υπογράφουσες χώρες ανήκουν στον κατάλογο των 20 χειρότερων χωρών για γυναίκες (Women Peace and Security Index). Η διακήρυξη αυτή αποτελούσε προσπάθεια της κυβέρνησης του Αμερικανού προέδρου Τραμπ να καταστήσει πιο συντηρητική την κατεύθυνση της εξωτερικής αμερικανικής πολιτικής. «Υπό τον πρόεδρο Τραμπ, οι ΗΠΑ εξαπέλυσαν μια άνευ προηγουμένου εκστρατεία για την προστασία του αγέννητου παιδιού στο εξωτερικό», δήλωσε ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Μάικ Πομπέο, κατά την τελετή υπογραφής της Συναίνεσης της Γενεύης, που έγινε μέσω τηλεδιάσκεψης.
Ας σχολιάσουμε λοιπόν λίγο τα γεγονότα.
Αρχικά, όλοι γνωρίζουμε πως δεν έχει έρθει ακόμα η στιγμή που η γνώμη της Εκκλησίας θα αλλάξει πάνω σε ορισμένα θέματα. Δεν μπορούμε να έχουμε προσδοκίες για ένα ζήτημα τόσο αμφιλεγόμενο, του οποίου το περιεχόμενο εναντιώνεται με πολλές από τις απόψεις που έχει εκφράσει μέχρι στιγμής η Εκκλησία. Είναι σαν εκείνη να ακυρώνει όσα έχει πει στη διάρκεια του χρόνου, πράγμα που αν κάνει, θα έχει ως αποτέλεσμα την αμφισβήτησή της από τον κόσμο. Και αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που θέλει.
Ας θίξουμε όμως ένα πιο αναλώσιμο κομμάτι, την κυβέρνηση. Δεν μπορώ να καταλάβω με τι μυαλό και με ποιο σκεπτικό μπορεί ένας άντρας πρόεδρος μιας κυβέρνησης, χρησιμοποιώντας το νόμο, να βγαίνει και να μιλάει για το πώς οι γυναίκες θα μπορούν να διαχειρίζονται τις μήτρες τους. Δεν μπορώ να καταλάβω ποιος του έχει δώσει την άδεια να ασκεί έλεγχο σε μια απόφαση τόσο προσωπική, σε μια ελευθερία βούλησης και πράξης, σε ένα ανθρώπινο δικαίωμα. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς ένας άντρας αποφασίζει για ένα όργανο του σώματος, το οποίο ο ίδιος δεν έχει. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς αυτός ο άντρας, ενώ θέλει να λέγεται καλός πολιτικός και «νοιάζεται» για τους συμπολίτες του, αρνείται να δει τους λόγους για τους οποίους μια γυναίκα μπορεί να θέλει να προβεί σε άμβλωση.
Αν τη γυναίκα την άφησε ο σύντροφός της και δεν μπορεί η ίδια να ανταπεξέλθει οικονομικά στην ανατροφή του; Αν μια γυναίκα ή κορίτσι υπέστησαν βιασμό και δεν επιθυμούν να κρατήσουν το αναπτυσσόμενο αποτέλεσμά του; Αν απειλείται η υγεία της ίδιας της μητέρας; Αν πρόκειται για κάποιο κορίτσι που πηγαίνει ακόμα σχολείο και δεν μπορεί να υποστηρίξει την ανατροφή ενός παιδιού; Αν μια γυναίκα ενδιαφέρεται πρώτα να επικεντρωθεί στην καριέρα της και μετά στο να κάνει μια οικογένεια, αλλά της έτυχε μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη; Τα πράγματα δεν είναι όσο εύκολα όσο ακούγονται ως καταστάσεις και το γεγονός πως ορισμένες Κυβερνήσεις επιλέγουν συνειδητά να παίρνουν αποφάσεις τόσο μεγάλων διαστάσεων είναι τουλάχιστον απαράδεκτο.
Εκτός αυτού, είναι λίγοι αυτοί που σκέφτονται πως με την απόφαση απαγόρευσης της άμβλωσης, η μπάλα δε θα πάρει μόνο τη μητέρα και έναν πιθανώς παρών πατέρα, αλλά και το ίδιο το παιδί. Μέσα σε τι είδους περιβάλλον θεωρεί η Κυβέρνηση ότι μπορεί ένα παιδί, το οποίο η ίδια του η μητέρα δεν ήθελε για τους δικούς της λόγους (γιατί όσο κακό κι αν ακούγεται, έτσι είναι), να μεγαλώσει σωστά; Ναι μεν μπορεί στην τελική να υπάρξουν περιβάλλοντα τα οποία θα ανατρέψουν φυσιολογικά το παιδί τους, υπάρχει όμως και η περίπτωση της άσκησης βίας, του ψυχολογικού εκβιασμού, της εκμετάλλευσης. Αν ακόμα θέλουμε να το προχωρήσουμε ένα βήμα παρακάτω, όλα αυτά μελλοντικά μπορεί να επηρεάσουν σημαντικά την εγκληματικότητα της χώρας.. Λέω εγώ τώρα. Αλλά από τη στιγμή που αυτά τα γεγονότα δε συμβαίνουν στα πρόσωπα της Κυβέρνησης της Πολωνίας και της κάθε Κυβέρνησης που υπέγραψε τη «Συναίνεση της Γενεύης», δε συμβαίνουν καθόλου, σωστά;
Και τι γίνεται με την ίδια τη γυναίκα; Σε ποια γραμμή της απόφασης του Συνταγματικού Δικαστηρίου αναγράφονται οι δικές της επιθυμίες, οι δικές της επιλογές; Επί τόσα χρόνια, σε τόσα πολλά σημεία ανά τον κόσμο έχουν γίνει αμέτρητοι αγώνες σχετικά με τα δικαιώματα της γυναίκας, πρόοδος –κυριολεκτικά αιώνων- η οποία με τόση άνεση μπορεί να διαγραφεί μέσα σε μερικές εβδομάδες. Είναι σα να σου παίρνουν τη δύναμη που έχεις με κόπο αποκτήσει, να σου κόβουν τα πόδια και να σε καθηλώνουν, μόνο και μόνο για να υποστηρίξουν με πράξεις τις φανατικές ιδέες και υποσχέσεις τους. Γιατί να μην μπορεί η ίδια να επιλέξει τι θα κάνει με κάτι το οποίο εν μέρει η ίδια έχει δημιουργήσει; Γιατί μια Κυβέρνηση να της υπαγορεύει τι θα κάνει όχι μόνο με τη ζωή του παιδιού της, αλλά και με τη δικής της; Γιατί, εν έτη 2020, να υπάρχουν ακόμα άτομα τα οποία θέλουν να απλώσουν τα δίχτυα της εξουσίας τους με τον πιο αδίστακτο τρόπο, αφαιρώντας το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής σε μια τόσο ευάλωτη στιγμή της ζωής ενός συνανθρώπου τους;
Η Πολωνία υπήρξε ένα από τα παραδείγματα Κυβερνήσεων, των οποίων οι αποφάσεις μπορούν να βγουν εκτός ελέγχου. Σίγουρα όχι το τελευταίο. Σε τέτοιες περιπτώσεις, εάν παρατηρηθεί ότι ο κόσμος επαναπαύεται και δέχεται τις ακραιότητες χωρίς καμία αντίδραση, κανείς δεν εγγυάται ότι αυτό δε θα έχει και συνέχεια, χειρότερη από την προηγούμενη. Τα όρια είναι απαραίτητα, είναι αυτά που θα μας σώσουν και αυτά που εξισορροπούν πάντα τις καταστάσεις. Είτε δυστυχώς είτε ευτυχώς, κάποιες μάχες μάλλον δεν τελειώνουν ποτέ.
Tο παρόν άρθρο, όπως και κάθε άλλο στην ιστοσελίδα, αντικατοπτρίζει τις απόψεις του αρθρογράφου και όχι απαραίτητα του newsfilter.gr.