Ένα βιβλίο η μια ιστορία; Ότι και να πω για αυτό το βιβλίο θα είναι λίγο και ελειπές . Σήμερα θα σας μιλήσω για τον αγαπημένο Γιώργο Πολυράκη. Ένας συγγραφέας με έντονη την αίσθηση του λυρισμού στης περιγραφές και επίσης απόλυτα ερωτικός όταν αναλύει την ένωση μέσα από το δώρο του έρωτα. Υπόσχομαι να μην ξεχάσω δεν είναι μια ιστορία με έντονα αισθήματα της επιβίωσης μέσα από έναν άγριο πόλεμο. Είναι η κατάθεση του περισσεύματος της ψυχής ενός ολοκλήρου λαού που ποδοπατήθηκε και λεηλατήθηκε με τον πιο βάναυσο τρόπο. Ο λαός της Αρμενίας είναι περήφανος και πανάξιος που κατάφερε να επιβιώσει και να ξαναχτίσει με όσες δυνάμεις του είχε απομείνει, την υπόσταση τους. Ο λόγος που σήμερα υφίστανται μονάδες μικρές σε αριθμητικά αλλά αν μη τι άλλο υπάρχει, είναι η υπερπροσπάθεια και ο ανθρωπισμός αυτών των ανθρώπων που άντεξαν, που ανέχτηκαν και ποτέ δεν έχασαν το δρόμο προς το απροσδόκητο, το άπιαστο φαινομενικά όνειρο μιας νέας ζωής όπως αρμόζει και αξίζει στο κάθε ανθρώπινο ον. Όταν υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν και υπηρετούν της πανανθρώπινες αξίες όπως ο σεβασμός και η δικαιοσύνη στη μοιρασιά των αγαθών και των προνομίων, μια καλύτερη ζωή είναι αυτό που θα τους δοθεί ως αντάλλαγμα. Η μάλλον ως δίκαια καταβολή. Η ζωή είναι δώρο και η δημοκρατική αντιμετώπιση προνόμιο του καθένας από εμάς.
Μέσα σε αυτό τον συνονθύλευμα των γεγονότων, του ξεριζωμού από της βάσεις τους, από της οικογένειες, ο Κεβορκ Αντονιαν και η Νεβαρτ ζουν έναν έρωτα χτισμένο στην ανεμελιά της νιότης πλάθουν τα δικά τους όνειρα σχεδιάζοντας αμέριμνοι το μέλλον με την υπεραισιοδοξία που χαρακτηρίζει την νεαρή ηλικία. Πόσο δυνατός είναι αυτός ο έρωτας για να αντέξει ακόμη και τον θάνατο; Πόσο έντονο είναι το πάθος και η θέληση να αντικρίσεις αυτόν που κατοικεί μέρα και νύχτα στην φωλιά της καρδιάς σου; Ένα βιβλίο γεννημένο από της αγριότητα του πολέμου, και την ταπείνωση μιας κοινωνίας η οποία ουσιαστικά δεν της άξιζε να τιμωρηθεί και σχεδόν να αφανιστεί. Μια κοινωνία που το μόνο της αμάρτημα ήταν ότι ήθελε να απολαμβάνει έναν έντιμο βίο απαλλαγμένο από τα συμφέροντα των υλιστικών ανθρώπων.
Όπως ανάφερα αγαπώ ιδιαίτερα τον κύριο Πολυράκη για την ανθρώπινη υπόσταση που επιδεικνύει σε κάθε ιστορία που αφηγείται. Δεδομένου ότι το συγκεκριμένο βιβλίο είναι απόλυτα βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα που σημάδεψαν ανεξίτηλα την ανθρωπότητα, η γραφή του ο τρόπος με τον οποίο τοποθετείται ενώνοντας σιγά σιγά τα κομμάτια του παζλ, κάνει της λέξεις να ξεπηδούν από το χαρτί καθώς βράζουν από αγανάκτηση και αναζητούν απεγνωσμένα την λύτρωση αλλά και την τιμωρία των θυτών τους. Ένα βιβλίο το οποίο εάν αφοσιωθείς στην ανάγνωση του, Είναι σίγουρο ότι θα διεισδύσει μέχρι τα βαθύτερα έγκατα της ψυχής σου. Στο βιβλίο δεν είναι απλό σκληρό ορισμένες φορές πιθανόν να είναι και απάνθρωπο. Είναι απόλυτα φυσιολογικό πως ορισμένοι δεν θα αντέξουν και περίπου στη μέση της ιστορίας θα κλείσουν το βιβλίο. Ωστόσο εάν ξεπεράσουν το πρώτο σοκ έχω σίγουρα έντονη την επιθυμία να μάθουν και να ζήσουν εφιάλτη λύτρωση που περιμένει ο ήρωας. Με Σίγουρα υπάρχει να μην ξεχάσουμε ποτέ τον αγώνα και το αίμα Οι άνθρωποι της Αρμενίας.
Ο κύριος Πολυράκης γεννάει έναν έρωτα ανάμεσα στα θανατηφόρα αγκάθια του πολέμου. Ένας έρωτας που θα περάσει σαματά κύματα για να καταφέρει 36 ολόκληρα χρόνια αργότερα να αναβιώσει την μοναδικότητα των στιγμών που τότε εκείνοι οι δυο φιλόδοξοι ερωτευμένοι νέοι στερήθηκαν.
Όπως σίγουρα θα καταλάβατε ο κύριος Πολιτάκης αποτελεί για μένα ένα σημαντικό κεφάλαιο στην σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία, Και θεωρώ ότι το κάθε το βιβλίο είναι ένα δίδαγμα για όλους μας. Οι λέξεις είναι διαλεγμένες με προσοχή αλλά και με απεριόριστο σεβασμό στην θυσία του ανθρώπινου παράγοντα στην συγκεκριμένη περίπτωση του λαού της Αρμενίας. Ο συγγραφέας αφιέρωσε δύο ολόκληρα χρόνια στην έρευνα και στην συλλέξει των στοιχείων που θα ήταν απαραίτητα για να γίνει αυτό το βιβλίο μία πραγματικότητα για όλους τους αναγνώστες του. Είμαι βαθιά πεπεισμένος ότι η ιστορία θα συγκινήσει, θα εντυπωσιάσει, θα τραυματίσει αλλά και θα ανταμείψει όσους θεωρούν, πως η δύναμη της ένωσης μιας μερίδας ανθρώπων είναι ικανή να ξεπεράσει ακόμα και τον μεγαλύτερο πόνο που γεννήθηκε ποτέ στην ιστορίας της ανθρωπότητας-τον πόνο της απώλειας. Πάρτε δυνάμεις σφίξτε τα δόντια και ταξιδέψτε στην έρημο της Συρίας, προσπαθήστε να αντιληφθείτε ως έναν βαθμό της άθλιες συνθήκες συμβίωσης των επιζώντων μιας πραγματικής κόλασης, επιπλέον οραματιστείτε την μαγεία του έρωτα να απλώνεται επιβιώνοντας σε ένα κόσμο τραχύ βουτηγμένο στο μίσος και την ιδιοτέλεια των κατακτητών της.
Ένα από τα πιο υπέροχα συγγραφικά ταξίδια που αποτελεί το κίνητρο για να κάνουμε πράξη τον τίτλο του βιβλίου: Υπόσχομαι να μην ξεχάσω. Ας δώσουμε όλοι εμείς υπόσχεση πως ο κόπος, το θυσιασμένο αίμα και ο υπέρμετρος ζήλος για ένα καλύτερο αύριο, δεν πήγαν χαμένα. Διδασκόμαστε από τους προγόνους μας και μαθαίνουμε κάνοντας κτήμα μας έστω και ένα κομμάτι μιας ιστορίας που πήρε σάρκα και οστά το 1915. Μιας ιστορίας που εξακολουθεί να διδάσκει μέχρι σήμερα πως η πίστη σε αυτό που γεννιέται στην καρδιά ξεπερνάει την ίδια την ζωή.