Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ως ρυθμιστής του πολιτεύματος κατευθύνει και καθορίζει τη γενική πολιτική του κράτους ενώ αποτελεί και το συνδετικό κρίκο της νομοθετικής με την εκτελεστική εξουσία. Μπορεί να εκλεχθεί οποίος έχει συμπληρώσει το τεσσαρακοστό έτος της ηλικίας του, έχει την ικανότητα του εκλέγειν και προέρχεται από μητέρα με ελληνική ιθαγένεια και όχι καταγωγή. Με τις πράξεις του τα προεδρικά διατάγματα αποφασίζει για φλέγοντα ζητήματα που απαιτούν την υπουργική προσυπογραφή για να δημοσιευθούν στην εφημερίδα της κυβερνήσεως και να αποκτήσουν ισχύ. Τα διατάγματα που εκδίδει αφορούν τυπικές πράξεις που δεν περιέχουν κανόνες δικαίου.
Αποτελεί αδιαπραγμάτευτη άποψη πως οι πράξεις του χωρίς προσυπογραφή και κυρίως η διάλυση της Βουλής και η προκήρυξη εκλογών έχει καθοριστικό ρόλο. Πράγματι, η κυβέρνηση για να αναλάβει τα καθήκοντα της απαιτεί να έχει την απόλυτη πλειοψηφία της Βουλής ενώ αν αυτό δε συμβεί η κυβέρνηση δε μπορεί να ασκήσει τα καθήκοντα της εκτός αν προκηρυχθούν εκλογές από τον πρόεδρο της δημοκρατίας (37Σ)και διαλυθεί η Βουλή. Αναφορικά με την ποινική ευθύνη του προέδρου ο ίδιος είναι ποινικά υπεύθυνος ενώ κατά την άσκηση των καθηκόντων του δεν ευθύνεται ποινικά, με μοναδική εξαίρεση την παραβίαση του Συντάγματος και την εσχάτη προδοσία δηλαδή επιστροφή στον κανόνα. Η εσχάτη προδοσία είναι ένα έγκλημα που θεωρείται τετελεσμένο ακόμη και όταν βρίσκεται σε απόπειρα ενώ διώκεται με ισόβια κάθειρξη. Η παραβίαση του Συντάγματος αναφέρει πως είναι έγκλημα του προέδρου που διώκεται ποινικά ενώ αίρεται ο άδικος χαρακτήρας αν ο πρόεδρος έκρινε πως πρέπει να εφαρμοστεί μια συγκεκριμένη διάταξη για να αντιμετωπιστεί ένα εθνικό ζήτημα ενώ στον ποινικό κώδικα αναφέρεται πως τιμωρείται ακόμη και αν υπάρχει ενδεχόμενος δόλος. Η ποινή που επιβάλλεται είναι η στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων ενώ βλέπουμε πως η εσχάτη προδοσία τιμωρείται βαρύτερα με κάθειρξη καθώς πρόκειται για ένα ιδιαίτερα αξιόποινο έγκλημα.
Επιπλέον, ο Πρόεδρος της δημοκρατίας έχει αξιώματα που ρυθμίζουν τη γενική πολιτική ενώ αφορούν ακόμη και τους συνταγματικούς θεσμούς καθώς απαιτείται με το έργο του να εξασφαλιστεί η διαμόρφωση ενός κράτους δικαίου, η φιλελευθεροποίηση της δημοκρατίας και η κατοχύρωση του πολιτεύματος με κάθε εφικτό τρόπο.