Ανέκαθεν ο ύπνος είχε αμφιλεγόμενη σημασία. Ήταν πολυτέλεια και ταυτόχρονα η πιο ευχάριστη στιγμή της μέρας. Ως παιδιά είχαμε περίεργη σχέση μαζί του. Ποιος δεν παρακαλούσε για αυτά τα άλλα δέκα λεπτά, είτε πριν πάμε για ύπνο είτε όταν μας ξύπναγαν (ελπίζω να μην ήμουν μόνο εγώ). Στην μετέπειτα ζωή μας, ο ύπνος έγινε το τέλειο κλείσιμο μετά από μια δύσκολη μέρα στην δουλειά, στο σχολείο, στο φροντιστήριο. Από τότε επηρέασε και επηρεάζει όλη την καθημερινότητα μας. Λέμε ‘’νυστάζω’’, την ώρα του μαθήματος ή ‘’δεν κοιμήθηκα καλά χτες’’, ή ‘’ξενύχτησα όλο το βράδυ’’.
Πολλοί θεωρούν τον ύπνο υπερεκτιμημένο και πιστεύουν ότι δεν χρειάζεται να βασίζονται σε αυτόν. Είναι πολύ παραγωγικοί το βράδυ, όταν οι περισσότεροι βυθίζονται σε όνειρα. Γράφουν, σχεδιάζουν, διαβάζουν, ακούνε μουσική στην ησυχία που χαρίζει η νύχτα. Οι περισσότεροι όμως, περιμένουν να γυρίσουν σπίτι για να πέσουν στον καναπέ ή στο κρεβάτι τους και να απολαύσουν αυτές τις 8 ώρες χαλάρωσης.
Τι γίνεται όμως τώρα, εν έτη 2020-21. Καραντίνα, εγκλεισμός και δυσφορία. Αλλάζει όλο το πρόγραμμα, όλα τα δεδομένα. Η νύχτα έγινε μέρα και η απόλαυση άρχισε να γίνεται βασανιστήριο; Χρησιμοποιούμε τον ύπνο για να αποφύγουμε την πραγματικότητα; Σαν μηχανισμό αντιμετώπισης προβλημάτων; Επειδή δεν έχουμε κάτι καλύτερο να κάνουμε; Επειδή χάνουμε την αίσθηση του χρόνου; Ίσως ναι, αλλά ίσως να μην μας νοιάζει, στην παρούσα φάση.
Η καλύτερη στιγμή της ημέρας φαίνεται να έγινε κάτι που θέλουμε να αποφύγουμε, δεν μας γεμίζει αλλά μας εκνευρίζει. Πέφτουμε αποφασισμένοι να κοιμηθούμε αλλά ο εγκέφαλος μας έχει άλλα σχέδια. Γυρνάμε μάταια, σαν σβούρες, στα σκεπάσματα ελπίζοντας ότι θα αποκοιμηθούμε.
Συσσωρευμένες σκέψεις, λάθη, επιθυμίες, μελλοντικά πλάνα.
Έτσι παράλληλα, οι πωλήσεις των ηρεμιστικών/χαπιών (υπνωτικά, βαλεριάνα, μελατονίνη) έχουν χτυπήσει κόκκινο, γεγονός που δείχνει τον εκνευρισμό του πληθυσμού και την αδυναμία στο να χαλαρώσουν και να κοιμηθούν, οπότε καταφεύγουν σε άλλες μεθόδους. Στην καλύτερη περίπτωση θα καταναλώσουν τα παραπάνω. Το χειρότερο, και πιο ακραίο, σενάριο είναι η κατανάλωση αλκοόλ ή ουσιών.
Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο να απομυθοποιούμε και να απαξιώνουμε , όχι μόνο τον ύπνο αλλά την χαλάρωση, την ξεκούραση, να χανόμαστε στις ίδιες μας τις σκέψεις και να βρισκόμαστε σε αδιέξοδο. Προσωπικά θεωρώ ότι η νύχτα, ο ύπνος και τα όνειρα έχουν κάτι το μυστικιστικό, αρμονικό και ιερό συνάμα. Η αξία τους δεν χάνεται και δεν αποκαθηλώνεται από κανέναν ιό, καμία καραντίνα και σύντομα θα αρχίσουμε να… ονειρευόμαστε ξανά.
