«Σκέφτηκες, όμως, τη δική του/της θέση;». Τι κρύβεται, άραγε, πίσω από αυτήν τη φράση; Η ιδέα πως «πρέπει» να σκεφτόμαστε τους άλλους έχει ριζωθεί στο μυαλό μας από μικρή ηλικία. Τι γίνεται, όμως, με τη ψυχή; Εκεί βρίσκεται το βαθύτερο νόημα όλων, στην περίπτωση μας της ενσυναίσθησης.
Τι είναι η ενσυναίσθηση;
Η συναισθηματική νοημοσύνη συνδέεται άμεσα με την ενσυναίσθηση. Η ικανότητα να αντιλαμβάνεται κάποιος, δηλαδή, τα συναισθήματα των άλλων, να συναισθάνεται και να συμπάσχει μαζί τους. Η ενσυναίσθηση, λοιπόν, εμπερικλείει κάθε λογής σκέψη και συναίσθημα που δημιουργείται στις ψυχές και το νου μας για το εκάστοτε βίωμα των «άλλων». Σε αυτούς ανήκει ο κάθε άνθρωπος που ενδέχεται να συναντήσεις στη ζωή σου. Από έναν περαστικό έως τον πιο δικό σου. Οι άνθρωποι, μπορούμε να πούμε, ότι επιλέγουν εάν θα διακρίνονται από το «χάρισμα» της ενσυναίσθησης. Και μιλάμε για χάρισμα, διότι στις απρόσωπες και κερδοσκοπικές μέρες μας η ανθρώπινη σκέψη απουσιάζει αισθητά. Έτσι, αν και όλοι μέσα μας, σε ορισμένο βαθμό, διαθέτουμε τη συναισθηματική νοημοσύνη κάποιοι επιλέγουν να μην την αναπτύξουν. Αν έπρεπε να παρομοιάσουμε αυτή την κατάσταση, θα μπορούσαμε να σκεφτούμε την έφεση ορισμένων ανθρώπων στην εκμάθηση ξένων γλωσσών. Και εκείνη εάν δεν την εξασκήσεις, θα πάψεις να τη διαθέτεις.
Γιατί είναι τόσο «διάσημη» η ενσυναίσθηση;
Διαρκώς διαβάζουμε και ακούμε, όλο και περισσότερο, για αυτή με σκοπό να πληροφορηθούμε. Αν, όμως, αναλογιστούμε τις φορές που βιώναμε μία δύσκολη κατάσταση και την εκμυστηρευόμασταν στους φίλους μας, ίσως μας έρθει στο νου πως τελικά δεν λάβαμε ποτέ την απάντηση που επιθυμούσαμε. Συχνά, οι άνθρωποι κάνουμε το λάθος να προσπαθούμε να υπονομεύσουμε την αξία καταστάσεων μέσω του χιούμορ ή μέσω ακόμη πιο δυσάρεστων σκέψεων, αποδυκνείοντας το πόσο ευγνώμονες οφείλουμε να είμαστε που δεν βιώνουμε κάτι χειρότερο. Και πράγματι, η ευγνωμοσύνη είναι σημαντική και απαραίτητη. Ωστόσο, μερικές φορές είναι αρκετό απλά να σεβαστούμε και να αποδεχτούμε την οπτική γωνία του άλλου, για το εκάστοτε ζήτημα. Έχοντας το σεβασμό και την αποδοχή ως γνώμονα, εύκολα, θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε, πρωτίστως, τα συναισθήματα του άλλου και έπειτα να τα αισθανθούμε. Άλλωστε, η ενσυναίσθηση δεν συνεπάγεται πως νιώθουμε για τους άλλους αλλά πως νιώθουμε με τους άλλους. Αυτό το «με» είναι που την καθιστά τόσο σημαντική και ιδιαίτερη. Φαντάσου, όλοι οι άνθρωποι στη ζωή σου να ένιωθαν μαζί σου κάθε συναίσθημα σου. Μαγικό και παράλληλα ουτοπικό.
Και τώρα ήρθε η δύσκολη στιγμή. Εσύ, άραγε, έχεις καταφέρει να αισθανθείς πραγματικά με τους άλλους; Και δεν αναφέρομαι μονάχα σε δύσκολες και στενάχωρες καταστάσεις. Αλλά στις πιο χαρούμενες στιγμές της ζωής τους. Εκεί είναι το ζήτημα αλλά και η πρόκληση! Τότε μπορούμε να πούμε με περίσσιο θράσος πως είμαστε κάτοχοι αυτού του υπέροχου «χαρίσματος» στην πιο σκληρή εποχή.