Έτσι κι αλλιώς να επιστρέψω δεν μπορώ,
σ’ ένα παράδεισο που μ’ έδιωξε και να `μαι.
Με τη δουλειά και με τα ζόρια σε ξεχνώ,
μα είδα το θαύμα κι όσο ζω θα το θυμάμαι.
Έτσι κι αλλιώς να με γυρέψεις είν’ αργά.
Ό,τι κι αν κάνεις σε νικάν οι αναμνήσεις
Μονάχη ακόνισες μαχαίρια και σπαθιά
κι έσπειρες γύρω σου καρφιά να περπατήσεις.
Κάποτε θα `ρθει η στιγμή και θα το δεις,
δίχως τηλέφωνο ή γράμμα θα βρεθούμε,
και δίχως τίποτα να κάνω ή να πεις
μέσα στα δάκρυα της συγγνώμης θα πνιγούμε.
Μονάχα έτσι θα τελειώσουμε εμείς,
σ’ έναν αθάνατο παράδεισο όταν μπούμε.
Κάποτε θα `ρθει η στιγμή και θα το δεις,
δίχως τηλέφωνο ή γράμμα θα βρεθούμε.
Έτσι δε λέει το τραγούδι; Θυμάσαι; Τώρα ξέχασες, είμαι σίγουρη. Μου το είχες τραγουδήσει στη κιθάρα. Σήμερα το θυμήθηκα. Τότε ένιωθα αγάπη. Σήμερα όχι. Όχι, όχι…Θυμό νιώθω μόνο. Που σ’ άφησα να με καταστρέψεις. Φύγε επιτέλους. Πάρε μαζί και τις αναμνήσεις. Δε τις θέλω. Με κούρασαν, ακούς;
Πέρασε ο καιρός. Κάποιες αναμνήσεις έσβησαν. Όχι αυτή. Ότι μας γονάτισε, δε φεύγει έτσι στα γρήγορα μωρό μου.
Πέρασε ο καιρός. Οι λογισμοί λιγόστεψαν. Έμεινε ένας άνθρωπος μονάχα. Σαν φυλαχτό την κουβαλά την ανάμνηση.
Μα βαρέθηκε.
Κι εσύ γι’ ακόμη μια φορά είσαι έτοιμος να την κατασπαράξεις και να την γελοιοποιήσεις σε κάθε ευκαιρία.
Να ειρωνευτείς το συναίσθημά της ή να την χαρακτηρίσεις «άχρηστη»(γι’ ακόμη μία φορά).
Δεν σου έλυσαν όλες σου τις απορίες.
Δεν σου έκαναν όλα τα χατίρια.
Πόσο αχάριστος;
Έλα τώρα.
Σταμάτα.
Κουράστηκα να κρύβομαι.
Και ξέρεις γιατί; Γιατί είσαι κομπλεξικός.
Τσιγκούνης στα συναισθήματα…Φοβάσαι, φοβάσαι να δοθείς…
Δε φταις εσύ. Εγώ φταίω. Ήξερα.
Άνθρωποι σαν εσένα δεν ευχαριστιούνται με τίποτα.
Τώρα πήγαινε στα λίγα. Για τα πολλά παραήσουν μικρός.
Λυπάμαι. Κρίμα. Πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα σαγαπά αλλά δε θα το ακούς.
Δε θα στο πει.
Μακριά κι αγαπημένοι.
Πώς δυο άνθρωποι που ήταν ένα; κατέληξαν έτσι;
Μου λες;
Έπρεπε να περάσει καιρός για να το πω αλλά…
Δεν με νοιάζει
Σε λυπάμαι και σε συγχωρώ.
Εμένα όμως; Όχι.
Μα που είναι η φωνή σου;
Πως θες λοιπόν να τα πεις;
Δε μιλάς ε;
Με κούρασες.
Με κούρασα
…ΜΙΛΑ…
Βγάλτα από μέσα σου όλα.
Πάμε παρακάτω τώρα!!
Καληνύχτα λοιπόν. Αυτός ο κόσμος δε θ’ αλλάξει ποτέ.